Να, λοιπόν, που αποκτά νόημα η προχτεσινή έκκληση του πρωθυπουργού στην Παναγιά.

Η μία μετά την άλλη οι αναλύσεις μιλούν για μια παγκόσμια κατάσταση χωρίς προοπτική. Κι ακόμα καλύτερα, λένε, πια, ότι τα περί «κρίσης χρέους» ήταν μόνο ένα σύμπτωμα και όχι η αιτία. Την οποία αιτία εντοπίζουν στο ίδιο το σύστημα και καθαρά δηλώνουν πως το πρόβλημα είναι στη βιομηχανική παραγωγή που πέντε χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης συνεχίζει να μειώνεται. Δηλαδή μιλούν πλέον για κρίση υπερσυσσώρευσης η οποία δεν μπορεί να βρει - ακόμα τουλάχιστον - τη διέξοδό της. Εξ ου και η σε παγκόσμιο επίπεδο πίεση του κεφαλαίου να συμπιέσει κι άλλο την τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης για να μπορέσει να ανακάμψει η κερδοφορία.

Σ' αυτό το πλαίσιο οι εκκλήσεις για νέες θυσίες συνιστούν πρόκληση. Οι άνθρωποι, γύρω μας, έχουν πραγματικές ανάγκες, οι περισσότερες των οποίων είναι πιεστικές. Εχουν πληρώσει ήδη πολλά κι έχει στερέψει πλέον για αρκετούς κάθε δυνατότητα να πληρώσουν κι άλλα. Η εικόνα που πυκνά περιέγραφε το χτεσινό κύριο άρθρο στον «Ριζοσπάστη» τα έχει όλα: Η συντριπτική πλειοψηφία των απόμαχων της δουλειάς θα κληθεί να επιβιώσει με πιο «κουτσουρεμένες» συντάξεις. Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα θα έρθουν αντιμέτωποι με σφοδρότερο κύμα «επιχειρησιακών συμβάσεων» που ετοιμάζουν τα αφεντικά. Χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι θα απολυθούν μέσω της «εργασιακής εφεδρείας», ενώ μεγαλύτερο μαχαίρι θα μπει στους μισθούς του Δημοσίου και των πρώην ΔΕΚΟ. Εργαζόμενοι, συνταξιούχοι και άνεργοι θα πληρώσουν ακόμα πιο αυξημένη συμμετοχή για τα φάρμακά τους. Κοινωνικές ομάδες που ζουν στην απόλυτη εξαθλίωση θα χάσουν ακόμα και τα επιδόματα φτωχοκομείου μετά την επιβολή εισοδηματικών και περιουσιακών κριτηρίων για τη χορήγησή τους! Το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων θα συνεχίσει να ζει με τον εφιάλτη εκκαθαριστικών, χαρατσιών, φόρων. Εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά για να προμηθευτούν φέτος πετρέλαιο θα χρειαστούν πάνω από 1.400 ευρώ για έναν τόνο!

Μ' αυτά τα δεδομένα το συμπέρασμα στην «Καθημερινή», ότι αυτό που λείπει από το λαό για να αποδεχτεί τα οικονομικά βάρη είναι η ισονομία, θα παραμείνει όνειρο. Οταν ο άνθρωπος έχει δουλέψει 35 ολόκληρα χρόνια, έχει συμπληρώσει τα περίφημα 10.500 ένσημα για να πάρει πλήρη σύνταξη κι εσύ του λες να κάτσει άλλα δέκα χρόνια στη δουλειά με την ελπίδα ότι θα πάρει μειωμένη σύνταξη, αυτό δεν είναι πρόβλημα ισονομίας. Και η λύση στο πρόβλημα δεν είναι απλά η «κοινωνική έκρηξη» που φοβούνται οι αστοί, αλλά η ολική αμφισβήτηση του συστήματος με όρους οργανωμένου εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Ασχετο: Οσα δεν φτάνει η αλεπού... δεν μπορούν να χωνέψουν οι συμβιβασμένοι την αδούλωτη στάση των κομμουνιστών. Ετσι χτες η «Αυγή» εμφανίστηκε πάλι με ένα πόνημα για τον Πλουμπίδη. Για να τον εμφανίσει ενάντια στο ΚΚΕ. Την απάντηση την έχει δώσει ο ίδιος ο Πλουμπίδης από τότε...