Στο ρυθμό του «μαζί τα φάγαμε» εφημερίδες του στενού κυβερνητικού πυρήνα επιμένουν να παρουσιάζουν επιμέρους προβλήματα σαν την αιτία για τη χρεοκοπία.

Παράδειγμα: Δείχνουν κάποιους κομπιναδόρους που παίρνουν σύνταξη και κρύβουν το γεγονός ότι το ίδιο το αστικό κράτος χρωστάει 11 δισ. στο ΙΚΑ, ενώ άλλα 9 δισ. χρωστάνε αυτοί που δεν κολλάνε ένσημα στους εργάτες. Κρύβουν το γεγονός ότι η μία μετά την άλλη οι κυβερνήσεις δίνουν άφθονο χρήμα στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις απαλλάσσοντας τες από τις ασφαλιστικές εισφορές.

Είναι διπλή η κομπίνα. Γιατί κρύβουν πως το βασικό πρόβλημα είναι η καπιταλιστική κρίση στη διάρκεια της οποίας οξύνεται το πρόβλημα του χρέους και γιατί κρύβουν πως το χρέος δεν ανήκει στο λαό.

Η διπλή απόκρυψη παράγει κέρδος: Μένει στο απυρόβλητο το σύστημα, ενοχοποιούνται τα θύματά του, οι εργαζόμενοι.

Για μια ακόμα φορά σ' ένα σύνθημα έχει διατυπωθεί έγκαιρα η αλήθεια: την κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία.

Κάθε βήμα που θα κάνουν πίσω από αυτή τη διακήρυξη οι εργαζόμενοι, είναι βήμα μπρος για τους καπιταλιστές.

Επειδή είναι θέμα χρόνου η επίσημη αναγγελία της χρεοκοπίας (κι ας την πουν όπως θέλουν).

Επειδή η εργατική τάξη είναι ήδη χρεοκοπημένη.

Επειδή όποια μορφή κι αν πάρει η στάση πληρωμών θα γίνει με τους όρους που θέλουν οι καπιταλιστές.

Γι' αυτό για την εργατική τάξη έχει περάσει προ πολλού ο καιρός της αναμονής.

Κατηγορηματικά πρέπει να αρνηθεί να πληρώσει τη ζημιά.

Αυτό όμως πρέπει να το επιβάλει. Με τον οργανωμένο αγώνα της να επιβάλει να πληρώσουν αυτοί που δημιούργησαν το χρέος, να ανατρέψει την ίδια την αιτία του προβλήματος, τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Κι αυτό σημαίνει πάλη για την εξουσία.

Σ' αυτήν την προοπτική προσπαθούν να βάλουν εμπόδια όσοι γανώνουν το κεφάλι των εργατών εμφανίζοντας τους το πρόβλημα ως πρόβλημα διαχείρισης. Για να μη φτάσει να κατανοήσει ότι έχει τη δύναμη να φέρει τα πάνω κάτω.

Το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα σημαντικά τμήματα του πληθυσμού ακουμπάνε τις ελπίδες τους στα δύο βασικά κόμματα της αστικής τάξης αλλά και στα συμπληρώματά τους, ελπίζουν, δηλαδή, ότι πράγματι μπορεί μια άλλη διαχείριση να δώσει κάποια λύση, δείχνει πως δεν έχει γίνει κατανοητό όσο η κατάσταση επιβάλλει, πως είναι θέμα χρόνου πια η καταστροφή, πιο σωστά πως μεγάλα τμήματα του λαού ήδη καταστρέφονται. Γιατί το σύστημα πάσχει βαθιά. Γιατί το σύστημα δεν μπορεί να ξεπεράσει το πρόβλημά του. Γιατί το σύστημα καταστρέφοντας ένα τμήμα του κεφαλαίου, θέλοντας να σώσει το μεγαλύτερο μέρος του, καταστρέφει πριν απ' όλα μαζικά την εργατική δύναμη.

Για την εργατική τάξη δεν έχει καμιά σημασία αν η στιγμή της καταστροφής θα ανακοινωθεί επισήμως τον Αύγουστο ή τον Σεπτέμβρη. Είναι ήδη χωμένη στη χρεοκοπία.

Αυτό που πρέπει να κάνει είναι να συγκεντρώσει τις δυνάμεις της στο κύριο μέτωπο: να αφαιρέσει την εξουσία από τα μονοπώλια.

Η μάχη θα 'ναι σκληρή. Και το μόνο ερώτημα που γίνεται ανεκτό ιστορικά είναι πώς απ' αυτή τη μάχη η εργατική τάξη θα βγει λιγότερο λαβωμένη, πώς θα πάθουν μεγαλύτερη ζημιά οι καπιταλιστές, πώς θα ανοίξει ο δρόμος για μια κοινωνία που δε θα έχουν θέση οι καπιταλιστικές κρίσεις.

Οσο πιο ισχυρό το ΚΚΕ, τόσο πιο αποτελεσματικά τα όπλα της εργατικής τάξης σ' αυτή τη μάχη.