Ο Μάρλον Μπράντο |
Ο Μάρλον Μπράντο γεννήθηκε στην Ομάχα της πολιτείας Νεμπράσκα των ΗΠΑ στις 3 Απριλίου του 1924. Εξαιρετικά προικισμένο παιδί θα μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον έντονης πνευματικότητας στο οποίο πριν απ' όλα κυριαρχούν εκατοντάδες τραγούδια σε πολλές γλώσσες που του τραγουδούσε η μητέρα του.
Ενώ ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος μαίνεται, ο ατίθασος νεαρός προσπαθεί να γίνει ...εύελπις, ωστόσο, ευτυχώς για την Τέχνη, η Στρατιωτική Ακαδημία Σάτακ θα τον αποβάλλει διά παντός λόγω του χαρακτήρα του.
Στη συνέχεια σπούδασε ηθοποιία και το 1944 ανέλαβε τον πρώτο του μεγάλο ρόλο στη δραματική θεατρική κωμωδία «Θυμάμαι τη μαμά», όπου απέσπασε ιδιαίτερα καλές κριτικές.
Στις 3 Δεκέμβρη 1947, ο Μάρλον Μπράντο έσμιξε για πάντα με τη δόξα, υποδυόμενος τον Στάνλεϊ Κοβάλσκι στο θεατρικό έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Λεωφορείο ο Πόθος» σε σκηνοθεσία του Ηλία Καζάν, ρόλο τον οποίο ερμήνευσε για τον κινηματογράφο αυτή τη φορά το 1951.
Τόσο για το ρόλο αυτό, όσο και για τους ρόλους του στις ταινίες «Βίβα Ζαπάτα» του 1952 και «Ιούλιος Καίσαρ» του 1953 προτάθηκε για το βραβείο Οσκαρ με το οποίο τιμήθηκε τελικά το 1954 για το ρόλο του ως Τέρι Μαλόι στην ταινία του Καζάν «Το Λιμάνι της Αγωνίας».
Ο Μάρλον Μπράντο δώρισε στην Εβδομη Τέχνη την ερμηνεία του σε τρεις ρόλους που μόνο ένας ατίθασος χαρακτήρας σαν εκείνον θα μπορούσε να ερμηνεύσει. Ο πρώτος ρόλος ήταν του γηραιού Ντον Βίτο Κορλεόνε στην «απόλυτη» ταινία για την Μαφία με τίτλο «Ο Νονός» που σκηνοθέτησε ο Φράνσις Φορντ Κόπολα συνεργαζόμενος με τον Μάριο Πούζο.
Γι' αυτή την ταινία, ο Μπράντο αρνήθηκε να παραλάβει το Οσκαρ και μάλιστα έστειλε στην τελετή απονομής μια Ινδιάνα επιφορτισμένη να διαμαρτυρηθεί δημόσια για την καταπίεση που υφίσταται η φυλή της.
Ο δεύτερος ρόλος ήταν εκείνους του Πολ στην σκανδαλώδη και βαθιά αυτοβιογραφική ταινία της ζωής του, «Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι» σε σκηνοθεσία Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.
Ο τελευταίος μεγάλος ρόλος του Μπράντο ήταν η ενσάρκωση της ίδιας της «καρδιάς του σκότους» στο πρόσωπο του συνταγματάρχη Κουρτς στην επίσης «απόλυτη» ταινία για το Βιετνάμ, «Αποκάλυψη Τώρα» του Φράνσις Φορντ Κόπολα.
«Δεν είμαι σε θέση να βγάλω κανένα συμπέρασμα από τη ζωή μου», θα πει ο ίδιος «αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για μια διαδικασία που εκτυλίσσεται και εξελίσσεται συνεχώς. Δεν μπορώ να γνωρίζω από σήμερα τι θα επακολουθήσει αύριο. Δε θυμάμαι ποτέ να προσπάθησα να γίνω επιτυχημένος. Ηταν ένα γεγονός που απλώς μου συνέβη. Πιστεύω ότι η ιστορία της ζωής μου είναι μια διαρκής αναζήτηση της Αγάπης». «Εφυγε» την 1η Ιουλίου 2004.