Οταν το σύστημα πετάει ένα σπλάχνο από τα σπλάχνα του στο δρόμο σαν στυμμένη λεμονόκουπα, αυτό δεν είναι κάθαρση, περισσότερο με μπανανόφλουδα μοιάζει.

Είπαν και ξαναείπαν για την ανάκαμψη που θα 'ρθει, τα νούμερα, όμως, όχι μόνο δε βγαίνουν, αλλά προκύπτουν και χειρότερα, σε βαθμό που ήδη να κυκλοφορεί σαν ανέκδοτο ότι η ανάκαμψη δεν είναι τίποτα άλλο από το καρότο που κρεμάνε μπροστά στο γάιδαρο για να περπατά ελπίζοντας πως στο επόμενο βήμα θα είναι δικό του.

Το πρόβλημα είναι ότι τα υποζύγια δεν έχουν άλλο κουράγιο να βαδίσουν σ' αυτό το δρόμο. Το καρότο είναι καταδικασμένο να μαραθεί κρεμασμένο στη θέση του. Τα 'χει αυτά η καπιταλιστική κρίση.

Παράξενη αντίληψη για το δίκιο έχει ο πρωθυπουργός. Στο χτεσινό διάγγελμά του χαρακτήρισε «άδικο» τον τρόπο που ζούσαμε. Δεν αναφερόταν, όμως, στην αδικία που προκύπτει από την ταξική διαφορά. Αντίθετα, «άδικο» κατ' αυτόν ήταν οι μισθοί που κατάκτησαν παλεύοντας οι εργαζόμενοι, «άδικο» ήταν η επιδίωξη των ανθρώπων να έχουν ένα κεραμίδι πάνω απ' το κεφάλι τους. «Αδικο» ήταν να εξασφαλίζουν τις σπουδές των παιδιών τους και μια ανθρώπινη ζωή για τα γερόντια τους όταν βγαίναν στη σύνταξη. Η αντίληψή του για το δίκιο είναι η αντίληψη των καπιταλιστών που σήμερα με την εφαρμοζόμενη πολιτική εμφανίζονται να διορθώνουν την αδικία, εκμεταλλευόμενοι τους σημερινούς συσχετισμούς για να γυρίσουν τη ζωή της εργατικής τάξης έναν αιώνα πίσω.

Η αντίληψη της αστικής τάξης για το δίκιο είναι ένα ακόμα κριτήριο ψήφου για τους εργάτες, τα λαϊκά στρώματα. Κι επειδή αυτό το «δίκιο» δεν καταπίνεται εύκολα, ήδη η αστική τάξη ενισχύει τις εναλλακτικές της. Στήνουν δίπλα στον Καρατζαφέρη τον Κύρτσο και την Μπάρμπα, δίπλα στην Μπακογιάννη τον Μπήτρο, δίπλα στον Κουβέλη τον Μανίκα, δίπλα στον Τσίπρα τον Κουρουμπλή.

Οι εναλλακτικές που προβάλλουν - σάπια υλικά για την αναπαλαίωση - μαρτυρούν και το μέγεθος του αδιέξοδου μπροστά στο οποίο βρίσκεται η αστική τάξη, έχοντας απέναντί της μια πραγματικότητα: Παρά την τεραστίων διαστάσεων προπαγάνδα να πειστεί ο λαός ότι φταίει και ότι η σωτηρία του είναι εντός του συστήματος, ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα δουλεύει ήδη μια άλλη προοπτική, αυτή που περιγράφει το ΚΚΕ: Ενα όσο το δυνατόν ισχυρότερο εργατικό - λαϊκό κίνημα, όλο και πιο ικανό να ορθώνει εμπόδια σ' αυτή την πολιτική, να ανοίγει δρόμο με την πάλη του για μια άλλη εξουσία, τη λαϊκή.

Απέναντι σ' αυτή την προοπτική εκφράζεται έντονη η αγωνία των αρθρογράφων του αστικού Τύπου που ζητούν ψυχραιμία και σωφροσύνη. Καμιά ψυχραιμία και σωφροσύνη στα μέτρα της αστικής τάξης. Η ανεργία δεν έρχεται μόνη της, η λιτότητα επιβάλλεται. Δίκαιη λοιπόν η οργή, κίνδυνος η απογοήτευση που οδηγεί σε υποταγή.

Η ομολογία ότι το αποτέλεσμα των εκλογών έχει σχέση με την πορεία των επόμενων δεκαετιών δείχνει και το βάρος αυτής της ψήφου. Θα δώσει ανάσα στο σύστημα με έγκριση αυτής ή της άλλης δύναμης που στηρίζει την ΕΕ; `Η θα προστεθεί στη δύναμη του λαϊκού κινήματος για να δοθούν από καλύτερες θέσεις οι μάχες που βρίσκονται μπροστά;

Το γεγονός ότι οι αστοί αναμένουν ήδη ένα «μη κανονικό αποτέλεσμα» δείχνει και τα αδιέξοδα του συστήματος που δεν μπορεί να κουλαντρίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Κανένας εφησυχασμός. Το σύστημα έχει στήσει ήδη αρκετά μαξιλαράκια για να μην ξεφύγει η διαμαρτυρία εκτός των τειχών. Η Ιστορία όμως βεβαιώνει ότι η δύναμη του λαϊκού κινήματος μπορεί να σαρώσει και τα ισχυρότερα κάστρα.

Τούτες τις ώρες κανένας μόνος του. Τούτες τις ώρες πρέπει να ανατρέπουμε με δουλειά άνθρωπο τον άνθρωπο κάθε φόβο. Χτες, ένας από τους αστούς αναλυτές ανακάλυψε ότι ζούμε περίοδο «ασύλληπτων γεωπολιτικών αλλαγών» και κούνησε την ανακάλυψη σαν μια ακόμα σημαία τρόμου για να πει στον ψηφοφόρο ότι το μόνο που του μένει είναι όχι απλά να κάτσει καλά αλλά και να δεθεί περισσότερο στα ιμπεριαλιστικά δεσμά.

Μπροστά στην εμφανή διάθεση του κόσμου να γκρεμίσει ό,τι του γκρεμίζει τη ζωή, οι αστοί εμφανίζονται έτοιμοι να δεχτούν και «εναλλακτικές» που όλα τ' αλλάζουν για να μείνουν όλα ίδια. Σ' αυτό συντείνει η ένταση της προπαγάνδας ότι μπορεί να υπάρχουν θετικές εξελίξεις αλλά αυτές έχουν σαν προϋπόθεση την παραμονή στην ΕΕ. Προτείνουν να αλλάξει ο τσοπάνης, με το λύκο, όμως, να κουμαντάρει το μαντρί. Τέτοια είναι η πρόταση για την περίφημη «αριστερή» διακυβέρνηση, όπου η εξουσία θα παραμένει στους καπιταλιστές με κυβέρνηση που θα «διαπραγματεύεται» μαζί τους. Σκέτη απάτη.

Στις τρεις βδομάδες που έμειναν με μεγαλύτερη ένταση δουλεύουμε ώστε κανένας να μη μείνει φοβισμένος, για αύξηση της λαϊκής συσπείρωσης, ενίσχυση του ΚΚΕ τόση και τέτοια που όποιος κι αν είναι στην κυβέρνηση να 'χει πρόβλημα να κυβερνήσει, να 'χει πρόβλημα να προωθήσει ανεμπόδιστα την πολιτική των μονοπωλίων. Μόνο έτσι θα πάει στα σκουπίδια όλη αυτή η σαπίλα.