Ο σκηνοθέτης και οι τρεις(!) σεναριογράφοι της ταινίας άλλαξαν τα πάντα προς το χειρότερο στην προσπάθειά τους να ξαναζεστάνουν το κλασικό παραμύθι, που μέχρι στιγμής τροφοδότησε, ως πρωτογενές υλικό, 224 ταινίες - μη περιλαμβανομένης της τελευταίας που θα κυκλοφορήσει το καλοκαίρι με τον τίτλο «SNOWWHITE AND THE HUNTSMAN» και την Κρίστεν Στιούαρτ στο ρόλο της Χιονάτης - σύμφωνα με τη βάση κινηματογραφικών δεδομένων imdb... Ο εκσυγχρονισμός της προσέγγισης του μύθου χάνεται μέσα σε ένα λαβύρινθο συμβιβασμών που δεν αναπληρώνει το «οπτικό ατού» της ταινίας που φαντάζει σαν πλαστική αισθητική. Η καινούρια ερμηνεία μέσα από μπαγιάτικα κοινότοπους διαλόγους ανακηρύσσει τους νάνους, που σώζουν την παρατημένη στο δάσος Χιονάτη, σε βλοσυρούς ληστές, χωρίς οίστρο και λάμψη, ακίνητους και αφύσικους που εν είδει Ρομπέν των Δασών παίρνουν από τους πλούσιους και δίνουν στους φτωχούς. Ανακηρύσσει θαρραλέα και ενεργητική την Χιονάτη, σε μόνιμη σχέση αντίθεσης προς την εκφυλισμένη και ανίκανη αυλή και τους ανόητους ευγενείς. Ουδέν λάθος με αυτό, αντίθετα, αλλά συνιστά στοιχείο επαναληπτικό και κουραστικό. Σε ό,τι αφορά τη φιγούρα της κακιάς βασίλισσας, που με δόλο καταφέρνει να οικειοποιηθεί το βασίλειο και τον κομψό πρίγκιπα, η ταινία μπορεί να προσπαθεί, αλλά δεν της βγαίνει μια σύγχρονη, ειρωνική, σαρκαστική αναλαμπή στην οπτική ότι το γήρας, αυτό καθαυτό, καθιστά μια γυναίκα πικρόχολη, κακιά και άσχημη. Και τι θα μπορούσε να είναι θλιβερότερο από μια μεγάλη σε ηλικία γυναίκα που δεν τραβιέται στην άκρη, αλλά προσπαθεί να αποπλανήσει τον νεαρό πρίγκιπα που η βασίλισσα θέλει για λογαριασμό της, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να κρατήσει την εξουσία της...