Η αστική τάξη μέσα από τα τηλεοπτικά κανάλια της κάνει καθαρό ότι έχει γραμμένο στα παλιά της τα παπούτσια ό,τι η ίδια υποτίθεται ότι υπερασπίζει: Τους στοιχειώδεις κανόνες λειτουργίας της ίδιας της αστικής δημοκρατίας. Εχει σβήσει από τον τηλεοπτικό χάρτη το ΚΚΕ.

Εξαφανίζοντας - τηλεοπτικά - τον αντίπαλο στην πολιτική της η αστική τάξη ελπίζει να πορευτεί προς τις εκλογές επιβάλλοντας ως μόνο δεδομένο αυτό που είπε χτες το βράδυ στο «Mega» ο Τσίμας, «το περιεχόμενο της διακυβέρνησης έχει συμφωνηθεί, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ διαφωνούν μόνο στη μορφή της διακυβέρνησης, θα 'ναι αυτοδύναμη, ή κυβέρνηση συνεργασίας».

Αυτό το γεγονός έχει και τη θετική του πλευρά: Συμβάλλει στο να διαλυθούν ανάμεσα στα εργατικά στρώματα διάφορες κοινοβουλευτικές αυταπάτες, ότι δήθεν μέσα από την εκλογική διαδικασία αντιπαρατίθενται ιδεολογικά οι πολιτικές δυνάμεις και ο λαός απερίσπαστος επιλέγει και αποφασίζει.

Η αστική τάξη κάνει καθαρό ότι παρέχει στο λαό μόνο μία επιλογή: Να στηρίξει τη μία ή την άλλη αστική κυβερνητική παραλλαγή.

Σ' αυτή τη στρατηγική υπακούει η ταχτική: Σπέρνω τρόμο για το χάος που θα έρθει αν δεν ψηφιστούν ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ με μόνο δίλημμα των εκλογών τι μορφή θα έχει η κυβέρνηση.

Ο λαός μπορεί να τους χαλάσει τα σχέδια. Να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια τα διλήμματα που βάζει η αστική τάξη. Να μετρήσει τη δική του ανάγκη, να πάρει υπόψη τη δική του εμπειρία, να δυναμώσει τη δύναμή του, το ΚΚΕ. Να επιβάλει τη δική του μόνη επιλογή: Λαϊκή συμμαχία για τη λαϊκή εξουσία, ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων. Επιλογή που ήδη διαδηλώνεται στους αγώνες που αναπτύσσονται, αλλά έχει δρόμο ακόμα μπροστά της.

Σ' αυτή την προοπτική οι εξελίξεις γύρω από την απεργία των ναυτεργατών δίνουν μια ακόμα ευκαιρία για παράλληλες σκέψεις ως προς το δρόμο του λαού.

-- Μερικά από αυτά που ζητάνε οι μικροαγρότες στα νησιά είναι να μην πληρώνουν πανάκριβα ναύλα, μέτρα για την προστασία της ντόπιας παραγωγής, πάγωμα δανείων και διαγραφή στα πανωτόκια, επιχορήγηση των θαλάσσιων μεταφορών στον αγρότη κι όχι στον εφοπλιστή.

-- Μερικά από αυτά που ζητάνε οι νησιώτες είναι: Να 'χει πλοίο κάθε μέρα, και το χειμώνα, με φτηνά εισιτήρια και να ταξιδεύουν με ασφάλεια.

-- Μερικά από αυτά που ζητάνε οι ναυτεργάτες είναι: Να δουλεύουν και να πληρώνονται σαν άνθρωποι, σε πλοία με πλήρη σύνθεση πληρώματος ώστε να γίνεται με ασφάλεια το ταξίδι.

Κοινός αντίπαλος είναι το εφοπλιστικό κεφάλαιο και η κυβέρνησή του. Κοινός δρόμος είναι η ενιαία πάλη για να ξεδοντιαστεί η αστική εξουσία εκεί ακριβώς που πονάει, μέσα στους χώρους δουλειάς.

Αυτός ο δρόμος φωτίζεται καθημερινά από διάφορες «μικρές» ειδήσεις που παρουσιάζονται στον αστικό Τύπο ως άσχετες με το κύριο μέτωπο της αντιπαράθεσης.

Η Ζανγκ από την Κίνα ήρθε στο προσκήνιο γιατί αρνείται να δουλέψει για 180 ευρώ, συνδικαλίζεται και παλεύει. Για την αστική τάξη αυτό είναι ανήκουστο. Οι καπιταλιστές και εδώ και στην Κίνα θεωρούν τα 180 ευρώ έναν υψηλό μισθό.

Ο Ανγουάρ από το Πακιστάν έγινε γνωστός ως νεκρός όταν σκοτώθηκε προσπαθώντας να σώσει δύο γέροντες. Μέχρι τότε ήταν ένας από αυτούς που οι καπιταλιστές χρησιμοποιούν τη μέρα και κυνηγούν τη νύχτα ώστε παραμένοντας παράνομοι να παραμένουν και φτηνοί. Κι αυτουνού το μεροκάματο το θεωρούν ψηλό. Ηδη στην Κρήτη πληρώνουν λιγότερα στα θερμοκήπια οι καπιταλιστές που εμφανίζονται ως «ταλαιπωρημένοι» από την απεργία των ναυτεργατών.

Ο δρόμος της Ζανγκ και του Ανγουάρ συναντά το δρόμο των Ελλήνων ανέργων που χτες καλέστηκαν από μια εταιρεία που παρέχει υπηρεσίες στο ελληνικό Δημόσιο να δουλέψουν με 180 ευρώ μισθό.

Ολοι τους, η Κινέζα εργάτρια, ο Πακιστανός εργάτης, ο Ελληνας εργάτης - αγρότης - νησιώτης έχουν κοινό αντίπαλο. Και σαν τάξη «ψηφίζουν» κάθε μέρα όλοι μαζί. Ακόμα κι όταν ένας χάνεται - για όποιο λόγο - μένει ο δρόμος της κοινής συνείδησης που αποκτιέται μέσα από σκληρούς αγώνες - είτε δουλεύοντας, είτε αντιπαλεύοντας. Τη συνείδηση που καταλήγει στο «οι εργάτες μπορούν χωρίς τους καπιταλιστές».

Αυτή είναι και η μόνη προοπτική που βλέπουν σαν απειλή οι καπιταλιστές. Και καθώς οι ταξικοί αγώνες δε σταματούν ούτε σε προεκλογική περίοδο, αντίθετα, γίνονται εφαλτήριο και για τους αγώνες που ακολουθούν μετεκλογικά, η αστική τάξη μέσα από τα έντυπά της βαράει καμπανάκι κινδύνου και αξιώνει η «δημοκρατία» να δείξει τα δόντια της.

Η απάντηση δίνεται ήδη. Από τους εργάτες που κόβουν πίσω τους κάθε γέφυρα «επικοινωνίας» με την αστική πολιτική. Από τους εργάτες που, συσπειρωμένοι ως τάξη ενάντια σε τάξη, δίνουν δύναμη στη δύναμή τους, ενισχύουν το ΚΚΕ. Και στην κάλπη και για μετά την κάλπη.