Associated Press

«Πρωταθλήτριες» στα χρέη οι Ρεάλ και Μπαρτσελόνα

Ως κομμάτι λοιπόν του κοινωνικοοικονομικού συστήματος κουβαλάει όλα τα «κουσούρια» του. Τα οποία - στη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης - μεγιστοποιούνται. Ταυτόχρονα βέβαια αντιμετωπίζονται, από τους κρατούντες, «με δύο μέτρα και δύο σταθμά». Από τη μια λαοί εξαθλιώνονται, υποτίθεται στο όνομα της δημοσιονομικής εξυγίανσης, και τα δικαιώματα των εργαζομένων κονιορτοποιούνται. Από την άλλη οι ομάδες - επιχειρήσεις είναι καταχρεωμένες. Αντιμετωπίζονται όμως με ελαστικότητα και κατανόηση. Τα συμφέροντα που διακυβεύονται (οικονομικά και πολιτικά) είναι τεράστια, η προπαγανδιστική αξία του μοντέλου σημαντική. Και αυτό αποτυπώνεται και στον τρόπο διαχείρισής του. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του θεωρητικά κορυφαίου - κατά τα κριτήριά τους - και πλουσιότερου πρωταθλήματος του κόσμου. Αυτού του Ισπανίας.

Τα χρέη του ισπανικού ποδοσφαίρου έχουν ξεπεράσει κάθε όριο και κινούνται πλέον σε αστρονομικά επίπεδα. Οι συνολικές οφειλές αγγίζουν τα 3,5 δισ. ευρώ, ενώ μόνο στην εφορία το χρέος ξεπερνάει τα 750 εκατομμύρια... Την ίδια ώρα λοιπόν που (και) οι Ισπανοί εργαζόμενοι εξαναγκάζονται σε αλλεπάλληλες «θυσίες για το καλό της πατρίδας», οι ομάδες - επιχειρήσεις χαίρουν ασυλίας. Την ίδια στιγμή που το υπουργείο Οικονομικών με το σύνθημα «Si, Hacienda somos todos» (σε ελεύθερη μετάφραση: Ναι, εφορία πληρώνουμε όλοι) επιχειρεί να πείσει τους πολίτες να αποδεχτούν τα δυσβάσταχτα χαράτσια που του φορτώνουν.

Η κυβέρνηση της χώρας, επικαλούμενη προστασία προσωπικών δεδομένων, δεν δίνει αναλυτικά στοιχεία... Αρνείται πεισματικά να δώσει την οποιαδήποτε πληροφορία, παραπέμποντας τους ενδιαφερόμενους στην έκδοση δικαστικής απόφασης (απαραίτητη για να δοθούν ακριβή νούμερα στη δημοσιότητα).

Ομως τα ποσά είναι λίγο - πολύ γνωστά. Συνολικά (εφορία, ασφαλιστικά ταμεία κλπ) η Ρεάλ Μαδρίτης χρωστάει 660 εκατ. ευρώ, η Μπαρτσελόνα 548 εκατ., η Βαλένθια 470, η Ατλέτικο Μαδρίτης 452, η Σαραγόσα 138 εκατ. ευρώ...

Μόνο στην εφορία, το συνολικό χρέος των συλλόγων ανέρχεται στα 752.297.357 ευρώ... Αυτός ο αριθμός επιμερίζεται ως εξής: Πριμέρα Ντιβισιόν 489.930.880 ευρώ, Σεγούντα Ντιβισιόν 184.180.499 ευρώ και οι υπόλοιπες κατηγορίες 78.185.978 ευρώ. Τέσσερα χρόνια πριν το χρέος βρισκόταν στα 600 εκατομμύρια ευρώ. Αυξήθηκε δηλαδή κατά 25%.

Η LFP (η Ενωση των σωματείων της Πριμέρα και της Σεγούντα) ισχυρίζεται ότι όλα τα χρέη είναι διακανονισμένα και αποπληρώνονται κανονικά. Παραλείπει βέβαια ν' αναφερθεί στην αύξησή τους.

Στην εύλογη απορία πώς τα χρέη έχουν εκτιναχθεί σε τέτοια δυσθεώρητα ύψη, την ίδια στιγμή που τα έσοδα είναι τεράστια, η απάντηση είναι απλή. Οπως στην Ελλάδα (και αλλού) και όχι μόνο στον τομέα του ποδοσφαίρου, και οι ομάδες - επιχειρήσεις γνωρίζουν και αξιοποιούν τις «αρχές» του καπιταλισμού, τη συνειδητή ανοχή της εκάστοτε αστικής κυβέρνησης.

Ενδεικτικό γεγονός οι υποχρεώσεις στην εφορία. Οι ποδοσφαιρικές επιχειρήσεις υποχρεούνται να πληρώνουν - σύμφωνα με το νόμο - το 50% της αμοιβής κάθε ποδοσφαιριστή. Οι σύλλογοι που ξοδεύουν «καράβια» λεφτά για να πληρώσουν τους παίκτες, προτιμούν να «τρενάρουν» την καταβολή χρημάτων στην εφορία κλπ. Γνωρίζοντας ότι μπορούν να κάνουν όποιον διακανονισμό θέλουν και με το κράτος...

Επιπλέον το μόνιμο επιχείρημά τους είναι ότι η φορολογία του 50% είναι δυσβάσταχτη (συνοδευόμενη με τα γνωστά επιχειρήματα περί ανταγωνιστικότητας, κόστους κλπ), τα ταμεία τους δεν μπορούν να ανταποκριθούν. Σε αντίθεση με τους εργαζόμενους, στους οποίους - κατά την κυβέρνηση - περισσεύουν...

Τους ισχυρισμούς των επιχειρηματιών αποδέχεται (και) η ισπανική κυβέρνηση. Σ' αυτούς δεν είναι (όπως με το λαό) «σκληρή για το εθνικό καλό». Αντίθετα, ψάχνει φόρμουλα ομαλοποίησης (όπως αναφέρει) της κατάστασης.

Χαρακτηριστικά ο γγ Αθλητισμού, Μιγκέλ Καρδενάλ, θεωρεί ως μια λύση την αύξηση των χρημάτων που εισπράττουν οι ομάδες - επιχειρήσεις από την «Quiniela» (το ισπανικό ΠΡΟΠΟ). 'Η την παραχώρηση ενός ποσοστού από τα τεράστια έσοδα του διαδικτυακού στοιχήματος. Δηλαδή να δοθούν στους επιχειρηματίες λεφτά για να πληρώσουν μέρος των οφειλών τους...

Ομως οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, το φόρτωμα των σπασμένων στο λαό έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Η κυβέρνηση λοιπόν - για επικοινωνιακούς λόγους - ταυτόχρονα παρουσιάζεται (υποτίθεται) αποφασισμένη να βάλει πλέον τάξη. Στελέχη της δηλώνουν ότι δεν πρόκειται να γίνει άλλο ανεχτή η συσσώρευση χρεών. Να αδιαφορούν οι ομάδες για την αποπληρωμή των οφειλών τους και να πραγματοποιούν πανάκριβες μεταγραφές.

Πρόκειται πάντως στην ουσία για παιχνίδι εντυπώσεων, ώστε να γίνει αποδεκτό το γνωστό (και στην Ελλάδα) κόλπο. Της ρύθμισης χρεών. Οι κυβερνητικοί υπεύθυνοι μιλούν για συνολικό διακανονισμό με την LFP. Οπου - αφού δοθούν λεφτά στις ποδοσφαιρικές επιχειρήσεις - υποτίθεται θα τεθούν ασφαλιστικές δικλείδες. Για να είναι οι εταιρείες πλέον συνεπείς στις υποχρεώσεις τους. Οι ομάδες - επιχειρήσεις δέχονται το διακανονισμό και να θέσουν ως εγγύηση τα κέρδη τους από πωλήσεις παικτών, τη διάθεση εισιτηρίων και μέρος των τηλεοπτικών δικαιωμάτων που εισπράττουν κάθε χρόνο.

Γιατί να μην το κάνουν άλλωστε; Οι επιχειρηματίες ξέρουν ότι (και το ισπανικό) κράτος και το πολιτικό προσωπικό του λειτουργεί υπέρ των συμφερόντων τους. Οι όποιοι ελιγμοί δεν θα αμφισβητήσουν τα δικαιώματα και την κερδοφορία τους. Οπως δεν γίνεται αυτό στην Ελλάδα, στην Αγγλία, σε καμιά καπιταλιστική χώρα.