Στην καταστροφική τακτική «να δεχτούμε μειώσεις για να σώσουμε τις Συμβάσεις» κινούνται, όπως ήταν αναμενόμενο, οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού που κυριαρχούν στην ΕΣΗΕΑ και στις άλλες Ενώσεις εργαζομένων στο χώρο του Τύπου και των ΜΜΕ. Την ώρα που εντείνεται η επίθεση στις Συμβάσεις και στους μισθούς και καθίσταται απαραίτητη η οργάνωση και συσπείρωση των εργαζομένων, υποσκάπτουν κάθε προσπάθεια αντίστασης των εργαζομένων. Με δεδομένο ότι κυριαρχεί στο χώρο των Ενώσεων η Ενωση των δημοσιογράφων, της ΕΣΗΕΑ (και συνακόλουθα της πανελλαδικής Ομοσπονδίας τους, της ΠΟΕΣΥ), έχει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι στις διοικήσεις αυτών των δύο πρωταγωνιστικός είναι ο ρόλος των δυνάμεων του οπορτουνισμού, της «Συσπείρωσης Δημοσιογράφων» (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) και της «Δημοσιογραφικής Μεταρρύθμισης» (ΔΗΜΑΡ).

Οι δυνάμεις αυτές συμπαρατάσσονται στην ουσία με αυτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και δρουν υπέρ της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου και κυρίως της πολιτικής εξουσίας του κεφαλαίου.

Συσκοτίζουν τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων. Την αχαλίνωτη επίθεση του καπιταλισμού και την όξυνση των προβλημάτων των εργαζομένων τις ερμηνεύουν ως αποτέλεσμα της «νεοφιλελεύθερης διαχείρισης», ως «καταστροφικά αποτελέσματα της μνημονιακής πολιτικής». Συσκοτίζουν την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας που είναι ανειρήνευτη, ασυμβίβαστη και δεν μπορεί να γεφυρωθεί. Στην έκτακτη Γενική Συνέλευση της ΕΣΗΕΑ, τον περασμένο Γενάρη, χωρισμένες σε δύο φαινομενικά αντίπαλα στρατόπεδα (ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τη μια, ΔΗΜΑΡ από την άλλη), αλλά υπηρετώντας τον ίδιο στόχο, πρωτοστάτησαν στον αποπροσανατολισμό και στη δημιουργία πλαστών διαχωριστικών γραμμών, αναδεικνύοντας ως κύρια διαχωριστική γραμμή, τάχα αυτήν ανάμεσα στους «εργοδοτικούς δημοσιογράφους» και «στους άλλους που αντιστέκονται», καταργώντας στην ουσία τη συνέλευση. Στο όνομα της «ενότητας των αγώνων» προωθούν την «ενότητα της υποταγής». Συμφωνούν πάντα με τις προσκείμενες σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ παρατάξεις στο «μίνιμουμ ενωτικό πλαίσιο», αντιπαλεύοντας με φανατισμό τις προτάσεις της «Δημοσιογραφικής Συνεργασίας» για αγώνες με σκοπό την ικανοποίηση του συνόλου των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων που κατευθύνονται στο δρόμο της ταξικής πάλης. Και μέσα από θολά προσκλητήρια «ενότητας» βρίσκουν πάντα «χώρο» κάπου κοντά στις συμβιβασμένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ

Εμπροσθοφυλακή του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού είναι η «Δημοσιογραφική Μεταρρύθμιση». Στο πλαίσιο της γενικότερης πολιτικής της ΔΗΜΑΡ, που πίνει νερό στο όνομα του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, η παράταξη αυτή είναι φανατικός υπερασπιστής της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου, φλογερός κήρυκας του συμβιβασμού και της ταξικής συνεργασίας. Ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα:

• Εδωσε μάχη στην έκτακτη συνέλευση της ΕΣΗΕΑ, τον περασμένο Γενάρη, για να γίνουν δεκτές οι απαιτήσεις των μεγαλοεκδοτών για μειώσεις μισθών. Τις προηγούμενες της συνέλευσης μέρες πρωτοστάτησε σε παρέμβαση με κείμενο υπογραφών, προβάλλοντας «την επιτακτική ανάγκη να ξεκινήσει ένας ουσιαστικός και ρεαλιστικός ως προς τις επιδιώξεις του διάλογος» και η ΕΣΗΕΑ «να διατυπώσει ρεαλιστικές προτάσεις».
• Την ίδια περίοδο οι δυνάμεις της ΔΗΜΑΡ πρωτοστάτησαν σε συλλογή υπογραφών για να σταματήσουν οι απεργιακές κινητοποιήσεις στην ΕΡΤ και στα άλλα κρατικά ΜΜΕ, χαρακτηρίζοντάς τες «κινητοποιήσεις συνδικαλιστικής γυμναστικής που πραγματοποιούνται σε μια περίοδο πελώριας κρίσης και δοκιμασίας της ελληνικής κοινωνίας».
• Θέσεις της παράταξης αυτής για τις Συμβάσεις, όπως έχουν κατατεθεί σε συνεδριάσεις του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, είναι: «Η ΣΣΕ πρέπει να υπογραφεί πάση θυσία. Οφείλουμε, προφανώς, να είμαστε ρεαλιστές. Δεν είναι λογικό να αγνοούμε τις συνθήκες - ούτε της χώρας ούτε του Τύπου (...) Χρειάζεται να διαπραγματευτούμε αρχίζοντας από μειώσεις (...) Να δώσουμε την αίσθηση ότι κατανοούμε τα προβλήματα των επιχειρήσεων (...) Η επαναστατική ρητορική είναι ωραία αλλά δεν αρκεί για να αντιμετωπιστούν προβλήματα ορισμένα εκ των οποίων τα έχει προκαλέσει και η στάση που απορρέει από αυτή τη ρητορική (...) Οι μειώσεις μισθών γίνονται για να αποκατασταθεί η τάξη η οποία κρίθηκε από τους εταίρους μας ότι είχε διασαλευθεί (...) Είναι οξύμωρο για την κοινωνία και εμάς τους ίδιους να κάνουμε απεργία για το PSI (...) Οι απεργίες είναι πρακτική της εμφυλιοπολεμικής αριστεράς».

Ακόμα: «Οχι απεργιακή κινητοποίηση με αιτήματα κάτι νεφελώδη περί αντίστασης στο "κούρεμα" των ομολόγων και διάφορες άλλες πολιτικές εκτιμήσεις που, όλες, ταυτίζονται με τις θέσεις μιας ανεδαφικής ακραίας αριστεράς, αλλά και της λεγόμενης αντιμνημονιακής άκρας δεξιάς (...) Θα προασπίσουμε το δικαίωμα στην εργασία - που είναι βασικό ατομικό δικαίωμα, σε μια εποχή κατά την οποία το συνδικαλιστικό κίνημα μετατρέπεται σε ιμάντα της αντιδραστικής, εσωστρεφούς πολιτικής των ηγεσιών των συνδικάτων και των ιδεολογικών και πολιτικών "καπέλων" τους».

Χαρακτηριστική είναι η στάση της «Συσπείρωσης» στο θέμα της κατάργησης των ΣΣΕ, όπως καταγράφεται σε κείμενο θέσεων με τίτλο «Σημεία Αιχμής» (14/3/2012). Το θέμα γι' αυτήν δεν είναι βέβαια πώς θα σημάνει συναγερμός, πώς θα διοργανωθούν αγώνες τέτοιοι που θα αποκρούσουν αυτήν την επίθεση, αλλά πώς θα δοθεί η εντύπωση ότι γίνονται αγώνες. Και με στόχο τις ερχόμενες βουλευτικές εκλογές. «Προφανώς το κέντρο βάρους μετατίθεται τώρα στην προσπάθεια πολιτικής ανατροπής του νέου ασφυκτικού πλαισίου εκμετάλλευσης της εργασίας. Αλλά αυτό δεν μπορεί να σημαίνει απλώς αναμονή της εκλογικής αναμέτρησης και της έκβασής της. Αν αυτή διεξαχθεί σε κενό συνδικαλιστικής δράσης και διεκδίκησης, είναι προφανές ότι ο "μνημονιακός χώρος" θα περιορίσει την ατζέντα στη διαχείριση της "επόμενης μέρας", χωρίς αμφισβήτηση των τετελεσμένων του μνημονίου 2». Και παρακάτω: «Ο αγώνας για διάσωση των μισθών, των θέσεων εργασίας, των Συμβάσεων και των ίδιων των συλλογικών οργανώσεων της εργασίας γίνεται κατεξοχήν πολιτικός. Για τον λόγο αυτό κρίνεται απαραίτητη η ανάληψη πρωτοβουλίας από την ΕΣΗΕΑ (...) για τη νομική προσβολή του μνημονίου 2 και του εργασιακού νόμου (...) Αυτή η νομική καμπάνια, χωρίς αυταπάτες για τα όριά της, μπορεί να τροφοδοτήσει με επιχειρήματα για το κεντρικό πολιτικό πρόβλημα των μνημονίων, το πρόβλημα της δημοκρατίας. Αυτό, μάλιστα, το πλαίσιο νομικής προσφυγής μπορεί να αποτελέσει και μοχλό πίεσης προς όλες τις πολιτικές δυνάμεις που θα αναμετρηθούν εκλογικά, με στόχο τη ρητή δέσμευσή τους υπέρ της ανατροπής του μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων μετά τις εκλογές».

Οσο για το περιεχόμενο αυτών των αγώνων για να μην υπάρχει «κενό συνδικαλιστικής δράσης»; Οχι οι ουσιαστικές διεκδικήσεις, αλλά επειδή «οι συνδικαλιστικές ενώσεις έχουν μια ευκαιρία μέχρι τις 14 Μαΐου να διασώσουν τον βασικό λόγο ύπαρξής τους και να υπογράψουν κλαδική Σύμβαση». Και για να δείξει ασυμβίβαστη και αγωνιστική προτείνει «έναν καθολικό, διακλαδικό αγώνα σε όλα τα ΜΜΕ». Απαντώντας δε στο ερώτημα που θέτει η ίδια, «αν και σε ποιο βαθμό μπορεί να οργανωθεί αυτός ο καθολικός αγώνας» λέει ότι το μόνο που χρειάζεται είναι «ένα αξιοπρεπές συναινετικό πλαίσιο, με όριο αξιοπρέπειας το 0+0», δηλαδή μηδενικές αυξήσεις και μηδενικές απολύσεις.

Οι τέτοιες θέσεις αυτών των παρατάξεων, σε συνδυασμό με τις αντιδραστικές θέσεις των προσκείμενων στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ παρατάξεων, κάνουν της ηγεσίες της ΕΣΗΕΑ και της ΠΟΕΣΥ αντίπαλες των εργαζόμενων δημοσιογράφων. Είναι θεμελιακός παράγοντας - εμπόδιο στην ανάπτυξη του κινήματος.