Το μάτι της γυναίκας βέβαια δεν ήταν παρά μάτι από ένα ψόφιο βόδι που είχαν βάψει τα ματοτσίνορά του με μάσκαρα. Η όλη σκηνή βασίζεται στο μοντάζ, εν προκειμένω στις αρχές του μοντάζ «συνέχειας» και το αποκαλούμενο εφέ Κουλέσωφ... Ενα άνδρας τραβά κατά μήκος ενός σαλονιού δυο πιάνα με ουρά όπου κείνται τα κουφάρια δυο γαϊδουριών σε σήψη ... Σμήνη μερμηγκιών - σχήματα από πίνακες του Νταλί - βγαίνουν από μια τρύπα από την παλάμη ενός άνδρα ... Ενα πείραμα με τους ελεύθερους συνειρμούς δύο εκ των πλέον αναρχικών μορφών της τέχνης του εικοστού αιώνα. Σχεδιασμένη ώστε να δημιουργήσει σειρά βίαιων συγκρούσεων στον θεατή εν είδει σοκ, γαργαλητού και αποστροφών, η ταινία διαθέτει μια τυπική λογική που βασίζεται στην αποδόμηση της συνέχειας και το συσχετισμό των εικόνων είτε μέσα από παραστατικό ταίριασμα είτε με αντιπαραβολή. Το φιλμ «ΕΝΑΣ ΑΝΔΑΛΟΥΣΙΑΝΟΣ ΣΚΥΛΟΣ» είναι το υπόδειγμα του κινηματογραφικού σουρεαλισμού στο οποίο ο Μπουνιουέλ πρόσθεσε αργότερα, στην ηχητική μπάντα, μαγνητοφωνημένα δημοφιλή σύγχρονα ταγκό, καθώς και το «Liebestod» (Θάνατος της αγάπης) από την όπερα του Βάγκνερ «Τριστάνος και Ιζόλδη». Μέσα από την κίνηση αυτή ο Μπουνιουέλ υπαινισσόταν ότι η ταινία είχε να κάνει και με την κατάρρευση του ευρωπαϊκού πολιτισμού του μεσοπολέμου, κάτι σαν ένα υπόγειο ταξίδι μέσα από τις εσοχές μιας α-συνείδητης μνήμης.