Οπως υπενθυμίζει η Κ. Μπουντούρογλου, «η ΟΓΕ από τη συγκρότησή της μέχρι σήμερα δεν έπαψε να αγωνίζεται για το ζήτημα των ναρκωτικών. Πρόκειται για ζήτημα που αντιμετωπίζουν πολλοί νέοι και νέες της χώρας μας, για πρόβλημα που αποτελεί εφιάλτη για τις γυναίκες που μεγαλώνουν παιδιά». «Για δεκαετίες», τονίζει η πρόεδρος της ΟΓΕ, «προσπαθούν με όλα τα μέσα τα δύο κόμματα εξουσίας και τα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου να νομιμοποιήσουν τη χρήση των ναρκωτικών, το διαχωρισμό τους σε "μαλακά" και "σκληρά", κάτι που δεν πέρασε έως τώρα μπροστά στην αγωνιστική αντίσταση του λαϊκού κινήματος.
Σήμερα βρήκαν την ευκαιρία μέσα στη λαίλαπα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και με την κυβέρνηση του μαύρου μετώπου που συγκροτήθηκε για να μας "σώσει" από τη χρεοκοπία, να νομοθετήσουν και αυτό το έγκλημα κατά της νεολαίας, που θα βυθίσει ακόμα περισσότερες λαϊκές οικογένειες στην απελπισία. Σήμερα, την ίδια στιγμή που στερούν από τη νέα γενιά στοιχειώδη δικαιώματα στη δουλειά, στη μόρφωση και στον πολιτισμό, που απειλούν τις νέες και τους νέους που διεκδικούν τα δικαιώματά τους, νομοθετούν το "δικαίωμα" στην καλλιέργεια, στη χρήση ακόμα και στο "κέρασμα" ναρκωτικών. Σήμερα, που οι πολιτικές σπέρνουν στους νέους και στις νέες την ανεργία και τη φτώχεια, που τους αφαιρούν κάθε εργασιακή κατάκτηση και τους στέλνουν να δουλεύουν σε συνθήκες γαλέρας, χωρίς δικαιώματα, χρειάζονταν και άλλη μία μορφή κοινωνικού ελέγχου, τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών».
Το νομοσχέδιο αυτό δεν αποτελεί βέβαια παραφωνία αλλά κομμάτι που συμπληρώνει το τοπίο το οποίο το καπιταλιστικό σύστημα διαμορφώνει για τη νεολαία που προέρχεται ή ανήκει στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Σχετικά με τη ζωή και το μέλλον που προσφέρει ο καπιταλισμός, η πρόεδρος της ΟΓΕ υπογραμμίζει: «Με τη νομιμοποίηση της πορνείας το 1999 από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με την κρατική πρέζα που ήδη διανέμεται στα νοσοκομεία και την απελευθέρωση και διάδοση της χρήσης με τον σημερινό "Κώδικα Ναρκωτικών" συμπληρώνεται ο στρατηγικός τους στόχος για τη νέα γενιά. Μισοαγράμματοι, φτηνοί μισοεργαζόμενοι, φοβισμένοι και άβουλοι, χωρίς δικαιώματα και προπαντός χωρίς διεκδικήσεις για ό,τι τους ανήκει. Η καλύτερη συνταγή για μια τέτοια νεολαία είναι η μαστούρα, που θα τους απαλλάξει από τις αγωνιστικές της κινητοποιήσεις που προδιαγράφουν την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος που υπηρετούν. Τα ναρκωτικά επομένως αποτελούν ένα πανίσχυρο όπλο κοινωνικού ελέγχου στα χέρια εκείνων που θέλουν να χαλιναγωγήσουν συνειδήσεις και να σφραγίσουν ερμητικά κάθε φωνή διαμαρτυρίας και αντίδρασης».
Στόχος τους δεν είναι μόνο η διάδοση των ναρκωτικών αλλά και η καλλιέργεια της ανοχής σε αυτά, της «ναρκω-κουλτούρας» ακόμα και στο κομμάτι εκείνο της νεολαίας που δε θα καταφύγει το ίδιο στη χρήση ουσιών. Η υπεράσπιση της απελευθέρωσης της χρήσης και της διακίνησης ναρκωτικών γίνεται με την προκλητική επιχειρηματολογία που επικαλείται το δικαίωμα της «αυτοπροσβολής», της «ατομικής επιλογής» και της «αυτοδιάθεσης» του σώματος. Η ίδια αυτή επιχειρηματολογία κατευθύνεται συστηματικά προς τις νέες γυναίκες και προβάλλεται ως περιεχόμενο της «χειραφέτησής» τους, ως δρόμος που οδηγεί σε αυτή. Αυτό που στοχοποιείται από τα επιχειρήματα αυτά δεν είναι η ταξική εκμετάλλευση και η φυλετική ανισοτιμία που υπάρχει στο έδαφός της αλλά τα κοινωνικά στερεότυπα, οι «κοινωνικές κατασκευές» και «κανονικότητες». Αυτά προβάλλουν οι θεωρίες περί «κοινωνικού φύλου» που διδάσκονται σήμερα στα πανεπιστήμια. Αντίστοιχα, προβάλλεται η απόρριψη των στερεοτύπων, η υιοθέτηση αντισυμβατικών συμπεριφορών, στα πλαίσια των οποίων θέση έχει και η χρήση ουσιών. Η προσέγγιση αυτή είναι αταξική, απαξιώνει τη συλλογική πάλη και προβάλλει το δρόμο της «ατομικής λύσης». Δίνει στην έννοια της ελευθερίας αστικό - μικροαστικό περιεχόμενο και παρουσιάζει ως ιδανικό το μεμονωμένο «ελεύθερο» άτομο, την «αυτοδιάθεση» του σώματος, την υποκειμενικότητα που δήθεν δε συμμορφώνεται στα κοινωνικά στερεότυπα που το καπιταλιστικό σύστημα διαμορφώνει, αλλά όμως δεν παλεύει για την ανατροπή του. Η προσπάθεια που γίνεται είναι όχι μόνο να αθωωθεί η χρήση ουσιών αλλά και να προβληθεί ως προοδευτική και ριζοσπαστική στάση.
Οι Σύλλογοι και οι Ομάδες της ΟΓΕ σε όλη τη χώρα πραγματοποιούν εξορμήσεις σε γειτονιές και χώρους δουλειάς, οργανώνουν συσκέψεις, συζητήσεις και εκδηλώσεις με σκοπό την ενημέρωση γύρω από το περιεχόμενο και τους στόχους του νομοσχεδίου. Στηρίζουν με τις δυνάμεις τους ή παίρνουν από κοινού σχετικές πρωτοβουλίες με το ΠΑΜΕ και τα ταξικά σωματεία, με το ΜΑΣ, τους φοιτητικούς, τους σπουδαστικούς συλλόγους και τα Συντονιστικά των μαθητών, με Συλλόγους Γονέων, με το Εθνικό Συμβούλιο κατά των Ναρκωτικών.
«Εμείς λέμε πως δεν πρέπει να περάσει αυτό το νομοσχέδιο», ξεκαθαρίζει η Κ. Μπουντούρογλου. «Οι γυναίκες της ΟΓΕ ξεκινάμε εκστρατεία ενημέρωσης ανάμεσα στις γυναίκες της λαϊκής οικογένειας, στους νέους και τις νέες. Στόχος μας είναι να αποκαλύψουμε στις γυναίκες τα κοινωνικά αίτια της τοξικομανίας, τα οποία προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξαφανίσουν, αλλά και να ξεσηκώσουμε τις γυναίκες ενάντια σε αυτό το έγκλημα. Απαιτούμε να αποσυρθεί τώρα το επαίσχυντο νομοσχέδιο. Είναι βέβαιο ότι η καπιταλιστική οικονομική κρίση θα επιδεινώσει την εξάρτηση από τα ναρκωτικά αφού τα κοινωνικά αίτια που ευθύνονται επιδεινώνονται, μεγαλώνει η ανεργία, η φτώχεια, η εξαθλίωση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αυτή τη χρονική στιγμή προωθείται η νομιμοποίηση των ναρκωτικών.
Απορρίπτουμε τη διαχείριση του προβλήματος όταν μάλιστα μένουν στο απυρόβλητο οι γενεσιουργοί αιτίες, πολύ περισσότερο τώρα που με το νομοσχέδιο γίνεται ένα επιπλέον ποιοτικό αρνητικό βήμα, αυτό της νομιμοποίησης όλων των ναρκωτικών, με το πρόσχημα να μη φυλακίζονται δήθεν οι χρήστες. Απαιτούμε δημόσια και δωρεάν προγράμματα για πρόληψη, απεξάρτηση και κοινωνική επανένταξη, μείωση της ζήτησης και όχι μείωση της βλάβης, όπως κάνουν μέσω της υποκατάστασης.
Απορρίπτουμε, επίσης, τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης που συνθλίβει τη ζωή εκατομμυρίων εργαζομένων και αγωνιζόμαστε για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Ετσι, και για το κεφαλαιώδες αυτό ζήτημα που αφορά το παρόν και το μέλλον των παιδιών μας διεκδικούμε ριζικές λύσεις. Παλεύουμε για όλα τα δικαιώματά μας στη δουλειά, στην Υγεία, στην Παιδεία, στον Πολιτισμό και τον Αθλητισμό. Για μας είναι καθαρό ότι χρειάζεται αλλαγή τάξης στην εξουσία. Οταν οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες θα διαφεντεύουμε τον πλούτο που παράγουμε, καταργώντας την εξουσία των μονοπωλίων, τότε θα απελευθερωθούμε από όλα τα δεινά που μας φορτώνει η εκμετάλλευση, τότε οι νέοι άνθρωποι θα ζουν μια ζωή γεμάτη δημιουργία και όχι ζωή με δόσεις».