Το έντομο δολοφόνος δεν είναι μόνο δυνατό, αλλά και πανούργο, καθώς το είδος που κυνηγά, η αράχνη, δεν είναι λιγότερο επικίνδυνο. Οπως διαπίστωσε πέρσι Αυστραλή βιολόγος ερευνήτρια, το έντομο ταρακουνά με τα πόδια του ιστούς αράχνης, μιμούμενο τις δονήσεις που προκαλεί μια παγιδευμένη μύγα, ώστε να προσελκύσει την αράχνη στο κατάλληλο σημείο και να της επιτεθεί. Συνεχίζοντας την έρευνα κατέληξε πρόσφατα ότι το έντομο δολοφόνος παίρνει υπόψη και ...τον καιρό, προτιμώντας να εξαπατά τις αράχνες όταν φυσάει.

Οι αράχνες έχουν σχετικά κακή όραση και έτσι αναγνωρίζουν την «ψαριά» στο δίχτυ τους με βάση τους κραδασμούς. Αλλά ακόμα και το ελαφρύ αεράκι εξουδετερώνει αυτή την ικανότητα, αδυναμία που τα έντομα δολοφόνοι εκμεταλλεύονται κατάλληλα. Κάνουν κινήσεις ανάλογες με αυτές που θα προκαλούσε κάποιο φερτό υλικό που θα είχε πιαστεί στον ιστό, ξεγελώντας τις αράχνες και καρφώνοντάς τις θανάσιμα με το μυτερό τους ρύγχος, μόλις πλησιάσουν. Η συμπεριφορά αυτή είναι αποτέλεσμα της φυσικής επιλογής, που ευνόησε όσα άτομα του είδους την εκδήλωσαν τυχαία, εξαιτίας κάποιας μεταβολής στα εκ γενετής αποτυπωμένα πρωτόγονα νευρικά τους δίκτυα.

Ομως το κόλπο δεν πιάνει πάντα. Κάποιες φορές, η αράχνη πλησιάζει το έντομο, του ρίχνει μετάξι για να το ακινητοποιήσει και μετά το δαγκώνει. Στην περίπτωση αυτή, το τέλος του εντόμου δολοφόνου είναι πολύ σύντομο...