Νέο «αναπτυξιακό», αλλά και «κοινωνικό» πρότυπο ονειρεύονται οι μεγαλοβιομήχανοι, ώστε με πρόσχημα την οικονομική κρίση να μεταβάλουν ριζικά τους όρους εργασίας και κοινωνικής δράσης των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, για να πετύχουν υπερεκμετάλλευση με συναίνεση, ταυτόχρονα με τη λειτουργία της οικονομίας με όρους «τσιφλικιού». Πλευρές αυτών των επιδιώξεων περιγράφονται συνοπτικά στην τελευταία τριμηνιαία έκθεση του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) για την ελληνική οικονομία. Αναφέρεται επίσης η άποψη των μεγαλοβιομηχάνων για τις αναγκαίες εξελίξεις σε επίπεδο Ευρωζώνης, προκειμένου να διασφαλιστούν ως ένα βαθμό τα ειδικότερα συμφέροντά τους στο πεδίο της εγχώριας οικονομικής δραστηριότητας.

Το «νέο αναπτυξιακό πρότυπο», κατά το ΙΟΒΕ, διακρίνεται από τη λογική της ολοκληρωτικής λεηλασίας του δημόσιου πλούτου, βασιζόμενο στα εξής: ΕΣΠΑ - κρατική περιουσία - ιδιωτικοποιήσεις - μείωση των δημόσιων δαπανών - απελευθέρωση αγορών και επαγγελμάτων - άρση επιχειρηματικών εμποδίων. Εκθειάζει την «ευκαιρία» των μηχανισμών στήριξης και θεωρεί ότι η αναμενόμενη στήριξη των τραπεζών δίνει τη δυνατότητα χάραξης 10ετούς αναπτυξιακού προγράμματος που θα βασίζεται στα παραπάνω. Και όπου η δημόσια διοίκηση δεν μπορεί να τα υλοποιήσει, να χρησιμοποιεί «υπηρεσίες του ιδιωτικού τομέα».

Το «νέο κοινωνικό πρότυπο» βασίζεται στην καλή εμπειρία της ...Νοτιοανατολικής Ασίας. Εκεί, αναφέρει το ΙΟΒΕ, η κρίση διήρκεσε λίγο επειδή υπήρξε συντονισμός της Πολιτείας με τους κοινωνικούς εταίρους και το κόστος της κρίσης μοιράστηκε μεταξύ τους με συναινετικές διαδικασίες!!! Θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν σοβαρό και φρικτό. Το όραμα των πλουτοκρατών παραπέμπει σε ένα καθεστώς τρόμου εναντίον κάθε έννοιας κοινωνικής πρόνοιας. Βασίζεται σε ένα λογικό παράδοξο, αφού θεωρείται ότι πρέπει να γίνει αποδεκτό ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» για «περισσότερο ανταγωνισμό, ευελιξία και κινητικότητα», από τη μία, «αλλά συγχρόνως ένα δικαιότερο και αποτελεσματικότερο κοινωνικό κράτος», από την άλλη, που σημαίνει περιορισμένα και ελεγχόμενα προγράμματα πρόνοιας για τους απόλυτα φτωχούς και ολοκληρωτική εμπορευματοποίηση, δηλαδή υπηρεσίες επί πληρωμή για όλους τους άλλους.

Πηγή εσόδων θα αποτελέσει η «ανακατανομή πόρων από τη φοροδιαφυγή, τη σπατάλη στην υγεία, την άμυνα, τις ΔΕΚΟ, τους αυτόματους και παρωχημένους μηχανισμούς χρηματοδότησης της τοπικής αυτοδιοίκησης και τις υψηλές συντάξεις των "ευγενών ταμείων" (τα οποία παρεμπιπτόντως πρέπει να μετατραπούν σε ταμεία καθορισμένων εισφορών με παράλληλη ενίσχυση του λεγόμενου "τρίτου πυλώνα")». Να αξιολογούμε με βάση τα αποτελέσματα, λένε οι πλουτοκράτες και να διοχετεύονται πόροι εκεί που υπάρχει «πραγματικά» ανάγκη.

Το ΙΟΒΕ θεωρεί ότι η σωτηρία του ευρώ περνά μέσα από την εφαρμογή 4 βασικών αρχών, που συμπληρώνουν τη συμφωνία της 9ης του Δεκέμβρη, την οποία κρίνει σωστή, αλλά και ανεπαρκή. Πρόκειται για: Τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) ως ύστατου δανειστή. Την έκδοση ευρωομολόγου. Τη σταδιακή πολιτική και δημοσιονομική ενοποίηση και τη δημιουργία υπουργείου Οικονομικών της Ευρωζώνης. Την άρση της «μεροληψίας στασιμότητας», ώστε η δημοσιονομική προσαρμογή να επιτυγχάνεται όχι μόνο με μείωση των ελλειμμάτων τρεχουσών συναλλαγών, αλλά και με μείωση των αντίστοιχων πλεονασμάτων. Το ΙΟΒΕ κάνει λόγο για «παράλογη άρνηση» των κυβερνήσεων ορισμένων κρατών - μελών να υιοθετήσουν αυτές τις αρχές, όπως π.χ. η Γερμανία που έχει εγκλωβιστεί στην αρχική της ρητορεία για το ευρωομόλογο, ωστόσο κρίνει ότι μπροστά στις συνέπειες κατάρρευσης της Ευρωζώνης θα τις αποδεχθούν έστω και απρόθυμα, όμως θα έχει χαθεί χρόνος.