Ασφαλώς το κυβερνητικό ζήτημα είναι πρώτο στην ατζέντα του εργατικού κινήματος. Η ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών από την εργατική τάξη αποτελεί στοιχείο της ανάπτυξης των εργατικών επιτροπών σε μια δεδομένη κατάληξη. Γι' αυτό και το σύνθημα «Κάτω η κυβέρνηση και τα κόμματα της πλουτοκρατίας» υιοθετείται από το εργατικό κίνημα μόνο υπό την προϋπόθεση ότι βάζει το ζήτημα της δημιουργίας εργατικής κυβέρνησης. Χωρίς αυτή την προϋπόθεση το σύνθημα μένει εγκλωβισμένο στα αστικά πλαίσια διαχείρισης. Σε συνθήκες καθεστωτικής κρίσης του καπιταλισμού η εργατική αξίωση ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών είναι προοίμιο της αλλαγής του κοινωνικού συστήματος.

Εφόσον αυτή η αξίωση γίνεται από την εργατική τάξη, η αλλαγή μπορεί να είναι μόνο σοσιαλιστική. Η εργατική τάξη δε μοιράζεται την ανάληψη κυβέρνησης εκχωρώντας μέρος της σε μικροαστικά ποικίλα στρώματα. Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος είναι καθολική που αφορά όλα τα κλιμάκιά του σε κάθε βαθμίδα κυρίως οικονομικής λειτουργίας. Υπό αυτή τη διαπίστωση η εργατική κυβέρνηση είναι βασικός αναντικατάστατος μοχλός απαλλοτρίωσης της αστικής τάξης και του κεφαλαιοκρατικού-οικονομικού συστήματος. Η καθιέρωση ενός σοσιαλιστικού συντάγματος αποτελεί την επικύρωση της επαναστατικής νομιμότητας. Αυτό, ακόμη κι αν η εργατική κυβέρνηση είναι αποτέλεσμα εκλογών. Σε κάθε περίπτωση η εργατική κυβέρνηση βρίσκεται υπό την άμεση στήριξη της εργατικής τάξης ως προϋπόθεση σταθερότητας. Αντίθετα η εμφανής έλλειψη σταθερότητας των αστικών κυβερνήσεων, η χαρακτηριστική τους αστάθεια δείχνει την ανάγκη ανάληψης κυβερνητικών καθηκόντων από την εργατική τάξη ως την ανερχόμενη τάξη της κοινωνίας. Εδώ ακριβώς υπάρχει κι ο διαχωρισμός της εργατικής τάξης με τα άλλα σύμμαχα καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα.

Επομένως, η υιοθέτηση του συνθήματος «Κάτω η κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα», έχει σε βάθος χρονική διάρκεια και συνδέεται με την ανάπτυξη των εργατικών και λαϊκών επιτροπών στους εργασιακούς χώρους και στις γειτονιές της Ελλάδας. Αυτή η διαδικασία έχει τακτικό αλλά κυρίως στρατηγικό χαρακτήρα. Συνδέει τον αγώνα βελτίωσης του καθημερινού βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων με την τελική ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών με συγκεκριμένο τρόπο και μορφή. Από την πρώτη στιγμή παρουσιάζει το εργατικό κίνημα ως αντίβαρο στην καπιταλιστική κρίση κι ως εναλλακτική λύση του κυβερνητικού προβλήματος σε σοσιαλιστική κατεύθυνση. Κατοχυρώνει από την αρχή ως απαράγραπτο δημοκρατικό κανόνα το συνεχή εργατικό έλεγχο και την ανά πάσα στιγμή ανακλητότητα κρατικών υπαλλήλων του εργατικού κράτους. Αυτή είναι η ποιοτική αξία των εργατικών και λαϊκών επιτροπών από την πρώτη στιγμή δημιουργίας τους όταν το κοινωνικό σύστημα είναι ακόμη καπιταλιστικό. Φέρουν με πρακτικό τρόπο την έννοια της μελλοντικής εργατικής εξουσίας και διαμορφώνουν τη μορφή και τον τρόπο λειτουργίας της. Γίνεται αντιληπτό ότι ένα τέτοιο εγχείρημα που προσδιορίζει τον τρόπο λειτουργίας της εργατικής κυβέρνησης είναι αδύνατον να μοιραστεί με μικροαστικά στρώματα. Αυτά συνδέονται και εντάσσονται σε ειδικά προγράμματα στο συνολικό πρόγραμμα σοσιαλιστικής ανοικοδόμησης που επιχειρεί το προλεταριάτο από την πρώτη στιγμή ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών.