Η ΒΑΣΙΚΗ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ: «Οι προοπτικές της παγκόσμιας οικονομίας έχουν επιδεινωθεί (...) η αβεβαιότητα βρίσκεται στο ζενίθ (...) Ορισμένες από τις στρατηγικές (...) που προωθούνται σε εθνικό επίπεδο θα χρειαστούν μια γενιά για να αποδώσουν καρπούς (...) οι κυβερνήσεις πρέπει να επικεντρωθούν στις διαρθρωτικές αλλαγές: Οι μεταρρυθμίσεις στις αγορές αγαθών και εργασίας πρέπει να αναχθούν σε βασική προτεραιότητα (...) οι κυβερνήσεις ήρθησαν στο ύψος των προσδοκιών ενισχύοντας τη διεθνή συνεργασία για να αποφύγουν μια δεύτερη Μεγάλη Υφεση. Τώρα όμως απειλούμαστε με μια "Μεγάλη Οπισθοδρόμηση" (Great Regression)» (άρθρο του Ανχελ Γκουριά, επικεφαλής του ΟΟΣΑ, στη Wall Street Journal / ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

ΤΟ «BLACK HUMOR»: «Οι πεφωτισμένοι θεωρητικοί του 1989 ήθελαν να αναμορφώσουν ριζικά τα Συντάγματα των πρώην κομμουνιστικών χωρών, εξαλείφοντας όλες αυτές τις σοσιαλιστικές αναφορές σε κοινωνικά δικαιώματα, όπως η Παιδεία και η Υγεία (...) εν μέσω μιας δεύτερης οικονομικής κρίσης, το ευρωπαϊκό συνταγματικό μοντέλο πρέπει να είναι αυτό της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, που συντάχθηκε στη μικρή και άσημη πόλη των ΗΠΑ, Dayton, χωρίς "περιττά" κοινωνικά δικαιώματα. (...) στις ΗΠΑ, εκτός από το δικαίωμα να "επιζητούμε την ευτυχία", δεν υπάρχουν άλλες ανεκπλήρωτες υποσχέσεις σε συνταγματικό επίπεδο. Σε αυτή την ευέλικτη αγορά, χωρίς πρόσθετα έξοδα κοινωνικής ασφάλισης, με νέους μετανάστες από όλο τον κόσμο να συνεισφέρουν στη δυναμικότητα της οικονομίας, η ανεργία καλπάζει για τέταρτο συνεχόμενο τρίμηνο και ανέρχεται, επίσημα, στο 9,2%. Εάν λάβουμε υπόψη αυτούς που δεν προσπαθούν καν να βρουν δουλειά, το ποσοστό ανεβαίνει στο 16,2%. Παράλληλα, οι μισθοί μειώνονται (...) ο Νότος της Ευρώπης βιώνει το δικό του 1989. Και δεν το βιώνει ως απελευθέρωση» (η Μαριλένα Κοππά, ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ/ ΕΘΝΟΣ).

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ: «Το μαύρισμα είναι κάτι άγνωστο γι' αυτούς. Η χλωμάδα τους δείχνει ότι δεν έφυγαν ούτε για μια εβδομάδα από τη δουλειά, δεν πήγαν ούτε για ένα Σαββατοκύριακο στο Rehoboth, ένα θέρετρο στο Ντελαουέρ, τρεις ώρες από την πρωτεύουσα (...) Τη χρονιά αυτή, η κρίση επέτεινε ακόμη περισσότερο την τάση των Αμερικανών να μην πηγαίνουν διακοπές. Το φαινόμενο ήταν τόσο έντονο, ώστε οι κοινωνιολόγοι κατασκεύασαν μια λέξη για τις διακοπές στο σπίτι: staycation, από το stay (μένω) και το vacation (διακοπές) (...) Οι Αμερικανοί εφηύραν το week-end, αλλά πηγαίνουν διακοπές μόνο τρεις ημέρες κατά μέσο όρο τον χρόνο (...) μόνο το 14% των μισθωτών λείπουν για δύο συνεχόμενες εβδομάδες (...) Απουσία από τη δουλειά για τέσσερις ημέρες δικαιολογείται μόνο στο Thanksgiving» (από άρθρο της Corine Lesnes, ανταποκρίτριας της «Μοντ» στην Ουάσιγκτον /τα ΝΕΑ).