«Για έναν περίεργο λόγο, δεν υπήρχε ανελεύθερο καθεστώς που να μην έχει συμπάθειες στη χώρα μας, κυρίως ανάμεσα στους οπαδούς της Αριστεράς. Καντάφι, Μιλόσεβιτς, Χότζα, Γιαρουζέλσκι, Ζίφκοφ, Τσαουσέσκου και άλλοι, στοίβαζαν σκελετούς στις ντουλάπες τους κι εδώ τους αποδίδονταν τιμές (...) Οι ανταλλαγές επισκέψεων κομμάτων και κυβερνήσεων κινούνταν πέρα από τη διακρατική αναγκαιότητα. Συχνά αναδείκνυαν ιδεολογικές ταυτότητες με τμήματα της Αριστεράς. Οργανωμένοι νεολαίοι, προσκαλούνταν στις σοσιαλιστικές κατασκηνώσεις και κανείς δεν γύριζε με απορίες (...) Ο Ιωαννίδης ονειρευόταν καθεστώς τύπου Καντάφι και ο θεωρητικός Κώστας Πλεύρης πηγαινοερχόταν στην Τρίπολη. Στην πρώτη περίοδο του ΠΑΣΟΚ, το "Πράσινο Βιβλίο" υπήρχε στη βιβλιοθήκη στελεχών της Νεολαίας του». Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από πόνημα του Γ. Λακόπουλου στα χτεσινά ΝΕΑ. Είναι εμφανέστατη η προσπάθεια να κάνει έναν αχταρμά στη συνείδηση των αναγνωστών του τον Καντάφι με ηγέτες πρώην σοσιαλιστικών χωρών, για να δυσφημίσει το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε σαν «ανελεύθερο» και άρα «ολοκληρωτικό» καθεστώς.