Η παραπάνω εκτίμηση ανήκει σε δυο πανεπιστημιακούς εκ των υποστηρικτών του νόμου - πλαισίου, στους Ν. Αλιβιζάτο και Αντ. Μανιτάκη, σε άρθρο τους στην «Καθημερινή», με το οποίο καλούν τους συναδέλφους τους να χαμηλώσουν τους τόνους διαφωνιών με το νόμο. Οι δυο πανεπιστημιακοί, αντιπαραβάλλοντας την αποτελεσματικότητα στη δημοκρατία, λένε: «Τα πολυμελή συλλογικά όργανα ενδέχεται πράγματι να είναι αντιπροσωπευτικά, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι μπορεί να λειτουργήσουν και αποτελεσματικά. Φοβούμενη τους δαίμονες του αυταρχικού μας παρελθόντος, η γενιά μας δεν συνειδητοποίησε ως τώρα ότι κάθε καλός καθηγητής δεν μπορεί να είναι και καλός πρύτανης. Στις μέρες μας, πέραν του ήθους, της ακεραιότητας και της επιστημοσύνης, ο τελευταίος πρέπει να έχει και ικανότητες να διοικεί έναν πολύπλοκο οργανισμό».

Με άλλα λόγια, ζητούν να αφήσουμε πίσω τους δαίμονες του αυταρχικού παρελθόντος και να υποταχθούμε στους μάνατζερ του αυταρχικού μέλλοντος των ΑΕΙ, που θα είναι ...αποτελεσματικοί στη διοίκηση του νέου Πανεπιστημίου που θα λειτουργεί σαν επιχείρηση. Για τα ήθη και τις αξίες του νέου Πανεπιστημίου δε χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτε άλλο. Τα λένε μόνοι τους.