Οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας δεν αποτελούν μια τυπική διαδικασία. Αφορούν το σύνολο της ζωής της εργατικής τάξης. Οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν ξεκάθαρο πως η υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας ήταν μια σημαντική κατάκτηση της εργατικής τάξης, που η εργοδοσία έβαλε απ' την πρώτη στιγμή στο στόχαστρο. Σήμερα, η εργοδοσία, έχοντας στο οπλοστάσιό της πλειάδα αντεργατικών νόμων που ψήφισαν όλα τα προηγούμενα χρόνια οι κυβερνήσεις και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, προχωρά στο σφαγιασμό κάθε έννοιας συλλογικών συμβάσεων.

Οι εργοδότες και των δύο κλάδων, αποθρασυμένοι από τη γενικότερη επίθεση κυβέρνησης και τρόικας, αρνούνται να υπογράψουν Συλλογικές Συμβάσεις τόσο το 2010, όσο και το 2011. Εδώ πρέπει να σημειωθεί πως ιδιαίτερα ο κλάδος Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών είναι από τους πλέον κερδοφόρους. Ενδεικτική είναι η κερδοφορία του κλάδου Τροφίμων - Ποτών, ως ποσοστού επί του ενεργητικού (σύνολο κινητής και ακίνητης περιουσίας) των εταιρειών του κλάδου, η οποία το 2009 (χρονιά κρίσης) έφτασε το 20%. Την ίδια χρονιά, το αντίστοιχο ποσοστό κερδοφορίας επί του ενεργητικού στον κλάδο της μεταποίησης έφτανε το 14,9%, ενώ στο σύνολο του εταιρικού τομέα (δηλαδή το σύνολο ΑΕ και ΕΠΕ, πλην των επιχειρήσεων χρηματοπιστωτικού τομέα) ήταν 14,2%. Δηλαδή, μιλάμε για έναν από τους πλέον κερδοφόρους κλάδους.

Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση ετοιμάζει νέα βάρβαρα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα, που θα βυθίσουν τη ζωή της εργατικής τάξης, με την πολύπλευρη ληστεία που δέχεται το εργατικό εισόδημα. Συνεχείς ανατιμήσεις στα είδη πρώτης ανάγκης, αύξηση του ΦΠΑ, αύξηση στη βενζίνη, στο πετρέλαιο θέρμανσης, στα τιμολόγια της ΔΕΗ, περικοπές και παραπέρα υποβάθμιση και εμπορευματοποίηση Παιδείας και Υγείας, σκιαγραφούν την κατάσταση που επικρατεί σήμερα κατά των εργατών.

Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση δύο δρόμοι υπάρχουν, όπως σημειώνει και με σχετική ανακοίνωσή της η Ομοσπονδία Τύπου - Χάρτου: «Ο ένας δρόμος είναι να υποταχτούμε και να παραδοθούμε στη βαρβαρότητα, στο τσάκισμα των δικαιωμάτων μας, να μείνουμε χωρίς σύμβαση, να μας αλυσοδέσουν, ποινικοποιώντας τον κάθε αγώνα μας. O άλλος δρόμος είναι να αντεπιτεθούμε, οργανωμένα, με την Ομοσπονδία μας, τα Σωματεία μας, ενιαία, με όλο το ταξικό εργατικό κίνημα, σε λαϊκή συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα για όλα τα δικαιώματά μας με βάση τις σύγχρονες ανάγκες για την υπογραφή τώρα ικανοποιητικών ΣΣΕ. Στο δρόμο της ανυπακοής και της απειθαρχίας στους αντεργατικούς νόμους, σε ρήξη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Αυτόν το δρόμο προτείνουμε να ακολουθήσουμε που είναι σήμερα μονόδρομος για τους εργαζόμενους και μπορεί να φέρει αποτελέσματα, αν αποφασιστικά και χωρίς ταλαντεύσεις μπούμε όλα τα Σωματεία στη μάχη εξασφαλίζοντας την καθολική συμμετοχή των εργαζομένων».

Οι ταξικές Ομοσπονδίες Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών και Τύπου - Χάρτου, ως αφετηρία διεκδίκησης, ορίζουν τις σύγχρονες ανάγκες των εργατών. Και ως τέτοιες, δεν εννοούν μόνο το ύψος του μεροκάματου, του μισθού. Με τις συλλογικές συμβάσεις κατοχυρώνονται μια σειρά και από άλλα δικαιώματα των εργαζομένων, όπως επιδόματα, ειδικότητες, τριετίες, προστασία της μητρότητας, άδειες, ασφαλείς συνθήκες εργασίας κ.λπ. Οι συλλογικές συμβάσεις, λοιπόν, αφορούν το σύνολο της ζωής των εργατών και των εργατριών, ενώ η μη εφαρμογή τους θα έχει σοβαρές αρνητικές συνέπειες στη ζωή και στις συνθήκες εργασίας. Η σύμβαση αφορά όλο το 24ωρο των εργαζομένων και όχι μόνο τις 8 ώρες της δουλειάς.

Ο αγώνας των δύο Ομοσπονδιών για την υπογραφή ικανοποιητικών κλαδικών ΣΣΕ δεν περιορίζεται μόνο στα οικονομικά αιτήματα, μόνο σε μια αύξηση. Αντιθέτως, τα ζητήματα της Παιδείας, της Υγείας, βρίσκονται επίσης στην πρώτη προτεραιότητα. Οπως, επίσης, στην πρώτη γραμμή μπαίνει και το ζήτημα της λαϊκής κατοικίας. Σήμερα, η γενικότερη επίθεση, που έχει εξαπολυθεί, αγγίζει κάθε πτυχή της ζωής της εργατικής τάξης: Εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν όλο και περισσότερα για δικαιώματα και αγαθά, όπως είναι η Παιδεία και η Υγεία. Είναι ενδεικτικό ότι υπάρχουν εργαζόμενοι που δεν μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους στο πανεπιστήμιο γιατί δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στα έξοδα. Υπάρχουν εργαζόμενοι, που δεν μπορούν να έχουν ουσιαστικές παροχές Υγείας, αν δε βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη. Εργαζόμενοι που είναι βουτηγμένοι στα δάνεια για να έχουν ένα «κεραμίδι» πάνω απ' το κεφάλι τους. Οι ταξικές ομοσπονδίες, με το πλαίσιο που βάζουν, αγγίζουν όλες αυτές τις πλευρές της πραγματικότητας και της καθημερινότητας των εργατών.

Καθόλου τυχαία, το Αρθρο 20 του σχεδίου κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, της Ομοσπονδίας Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών, σημειώνει: «Δημόσια δωρεάν Υγεία - Παιδεία για όλο το λαό. Ουσιαστική προστασία των ανέργων. Να μη χαθεί καμιά θέση εργασίας. Αναβάθμιση του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας. Δωρεάν κατοικία για όλους τους εργαζόμενους».

Στην εξελισσόμενη επίθεση, κυβέρνηση - τρόικα - πλουτοκρατία έχουν την αγαστή συνεργασία του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Η ΓΣΕΕ, υπογράφοντας την κατάπτυστη Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ), με την οποία προβλέπεται τριετές πάγωμα, δηλαδή, μείωση μισθών, υπέσκαψε τα ίδια τα θεμέλια των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων, ανοίγοντας διάπλατα την πόρτα στην εργοδοσία να προχωρήσει στην προώθηση των επιχειρησιακών συμβάσεων, οι οποίες και αποτελούν τον προθάλαμο για τις ατομικές. Για όλους αυτούς τους λόγους, η απεργία αυτή των δύο ταξικών Ομοσπονδιών μπορεί και πρέπει να αποτελέσει έναν πρώτο σταθμό στη μάχη συνολικά των εργαζομένων για την υπογραφή ικανοποιητικών συλλογικών συμβάσεων.

Την ώρα που σε όλους τους κλάδους η εργοδοσία οξύνει την επιθετικότητά της προωθώντας την εκ περιτροπής εργασία, τη μείωση μισθών κ.λπ., οι δυνάμεις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, αλλά και της «Αυτόνομης Παρέμβασης», συνεχίζουν το διαβρωτικό τους ρόλο. Καθόλου τυχαίες οι περιπτώσεις της «ΝΕΟΓΑΛ» και του «ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΥ», όπου οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού έσπευσαν να «βοηθήσουν» την εργοδοσία υπογράφοντας επιχειρησιακές συμβάσεις, οι οποίες μόνο στόχο έχουν την απόλυτη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, μέσα από τη μείωση των μισθών.

Απέναντι σε αυτήν την πρακτική και τακτική εργοδοσίας - εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, υπάρχει απάντηση. Οι δύο ταξικές Ομοσπονδίες δείχνουν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν οι εργαζόμενοι. Γιατί ο δικός τους αγώνας, η δική τους μαζική συμμετοχή είναι όρος και προϋπόθεση για την υπογραφή ικανοποιητικών κλαδικών συλλογικών συμβάσεων. Σε αυτήν την κατεύθυνση δουλεύουν όλο το τελευταίο διάστημα και οι δύο ομοσπονδίες. Για παράδειγμα, η Ομοσπονδία Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών συζήτησε πλατιά με τους εργαζόμενους του κλάδου το Σχέδιο Συλλογικής Σύμβασης. Η πλατιά αυτή συζήτηση, όπου διατυπώθηκαν γνώμες και σκέψεις για το Σχέδιο οι οποίες και εμπλούτισαν τη συλλογική σκέψη της Ομοσπονδίας, αποτελούν και εγγύηση για την επιτυχία της ίδιας της απεργίας.