«Χιλιάδες εργαζόμενοι από όλους τους κλάδους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, από κάθε συνοικία της Αττικής διαδήλωσαν με παλμό. Ανέδειξαν και με την παρουσία τους τη μεγάλη σημασία που έχει αυτό το συνέδριο αγωνιστικών και ταξικών συνδικάτων για την εργατική τάξη όλου του κόσμου.

Συνέδριο που αγκαλιάστηκε από εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις και στις πέντε ηπείρους ξεπερνώντας κάθε προσδοκία σε συμμετοχή, με πάνω από 800 ξένους αντιπροσώπους. Συνέδριο που στήθηκε και θα διεξαχθεί με την εθελοντική προσφορά πολλών εργαζομένων και νέων.

Ακολουθεί η κεντρική ομιλία του Γιώργου Μαυρίκου, Γενικού Γραμματέα της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας:

«Αγαπητοί σύντροφοι,

Αγαπητοί προσκεκλημένοι,

Αντιπρόσωποι στο 16ο Παγκόσμιο Συνδικαλιστικό Συνέδριο,

σας ευχαριστούμε όλους για την παρουσία σας εδώ σε αυτό το πολύ σημαντικό διεθνές συνδικαλιστικό συνέδριο.

Η συμμετοχή στο Συνέδριο ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Ξεπέρασε όλα τα προηγούμενα ρεκόρ. Δεν είναι τυχαίο. Οι βαριές συνέπειες της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης και η βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαών μας υποχρεώνει σε πορεία συσπείρωσης και μαχητικής στράτευσης. Το μεγάλο ενδιαφέρον συμμετοχής επιβεβαιώνει ακόμη ότι στα πέντε χρόνια που πέρασαν από το προηγούμενο Συνέδριό μας, κάναμε σοβαρά θετικά βήματα.

Φτάσαμε εδώ, στο Παγκόσμιο Συνδικαλιστικό Συνέδριο μέσα από μεγάλους αγώνες σε κλαδικό, τοπικό και περιφερειακό επίπεδο, μέσα από μία ανοιχτή, δημοκρατική, αγωνιστική συζήτηση μέσα στα συνδικάτα, μέσα στους χώρους δουλειάς, μέσα στους βασικούς κλάδους. Οργανώσαμε αξιόλογες κεντρικές πρωτοβουλίες, συζητήσεις, κριτικής εξέτασης της δουλειάς μας, ανταλλαγής απόψεων πάνω στα επίκαιρα, τα σύγχρονα θέματα που απασχολούν την παγκόσμια εργατική τάξη.

Από τις πρωτοβουλίες αυτές, μπορούμε να θυμίσουμε:

-- Τη διεθνή συνδιάσκεψη στην Γενεύη τον Ιούνη του 2010 με συμμετοχή εκατοντάδων συνδικαλιστών.

-- Την εκδήλωση στην Αβάνα της Κούβας την Πρωτομαγιά του 2010.

-- Τη μεγάλη ανοιχτή συνδιάσκεψη - συζήτηση στο Καράκας της Βενεζουέλας με συμμετοχή 800 συνδικαλιστών από τη Λατινική Αμερική στις 22 Ιούλη 2010.

-- Την εκδήλωση στης Φιλιππίνες για τους μετανάστες στις 21-22 Απρίλη 2010.

-- Την εκδήλωση στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής το Σεπτέμβριο 2010.

-- Την εκδήλωση στο Κάιρο στις 15-18 Σεπτέμβρη 2010.

-- Την εκδήλωση με νέους εργαζόμενους στον Παναμά τον Δεκέμβρη 2010.

-- Τη Διεθνή Συνάντηση στην Κύπρο τον Φεβρουάριο 2011.

Σε όλες αυτές και σε πολλές ακόμα συνελεύσεις, τα μέλη και οι φίλοι, είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε, να ανταλλάξουμε σκέψεις, να προβληματιστούμε.

Το μεγάλο ενδιαφέρον για το Συνέδριό μας, εκφράστηκε ακόμα με τις προτάσεις, τα γραπτά κείμενα που έφτασαν στα κεντρικά γραφεία από κάθε γωνιά του πλανήτη. Από μικρές και μεγάλες οργανώσεις, από στελέχη μας και πολλούς φίλους μας. Συνολικά λάβαμε 1.850 σελίδες προτάσεις και παρατηρήσεις. Πολλοί αντιπρόσωποι μέχρι σήμερα έχουν ήδη ζητήσει να είναι ομιλητές στο Συνέδριό μας. Σας ευχαριστούμε όλους για τις προτάσεις σας. Τέσσερις μέρες εδώ στην Αθήνα, θα τις συζητήσουμε όλες, θα κουβεντιάσουμε με βάση όλα τα κεντρικά ντοκουμέντα. Θα πάρουμε αποφάσεις και θα εκλέξουμε την ηγεσία της ΠΣΟ για τη νέα πενταετία.

Θα κάνουμε ένα συνέδριο ταξικό, ανοιχτό, δημοκρατικό, όλοι μαζί εργάτες, άντρες και γυναίκες, αγωνιστές από όλους τους κλάδους που έχουμε εθελοντικά στρατευτεί στις γραμμές του ταξικού αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό.

Το Συνέδριό μας γίνεται σε μια κρίσιμη περίοδο. Μια περίοδο που έχει δύο βασικά χαρακτηριστικά. Το ένα είναι η βαθιά οικονομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και η κλιμάκωση του πολέμου σε βάρος των εργαζομένων, που οδηγεί εκατομμύρια εργαζόμενους στη μαζική ανεργία, στην εξαθλίωση, στη φτώχεια, στη μετανάστευση και το άλλο είναι η εντεινόμενη επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού με στρατιωτικά μέσα, με επεμβάσεις.

Ολες οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις, τόσο οι νεοσυντηρητικές, όσο και οι σοσιαλδημοκρατικές και σε συνεργασία και μπροστά στις ανυπέρβλητες δυσκολίες που έχουν να διαχειριστούν την κρίση έχουν περάσει σε μια πρωτοφανή επίθεση ισοπέδωσης των εργατικών δικαιωμάτων και των κατακτήσεων. Κατακτήσεις που χρειάστηκαν σκληροί αγώνες για να κατακτηθούν. Οι μισθοί, η Κοινωνική Ασφάλιση, τα κοινωνικά δικαιώματα, οι Συλλογικές Συμβάσεις χτυπιούνται. Η ανεργία και η φτώχεια μεγαλώνουν. Οι ιδιωτικοποιήσεις στην Υγεία, στην Παιδεία και σε όλους τους στρατηγικούς τομείς αποτελούν πεδίο μεγάλης κερδοφορίας για τις πολυεθνικές και τα μονοπώλια.

Απέναντι σε αυτές τις αντεργατικές πολιτικές, η εργατική τάξη σε πολλές χώρες των πέντε ηπείρων αντιστάθηκε, έδειξε ανυπακοή, οργάνωσε σημαντικές απεργίες, σημαντικούς αγώνες, πολύμορφες δραστηριότητες. Συνειδητοποιούμε πιο βαθιά, ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δεν έχει να δώσει τίποτε άλλο, παρά μόνο βαρβαρότητα.

Τα συνδικάτα μέλη και φίλοι της ΠΣΟ στάθηκαν στις περισσότερες περιπτώσεις στην πρώτη γραμμή αυτών των αγώνων. Στο Περού, στο Μεξικό, στην Κολομβία, στη Βραζιλία, στην Κόστα Ρίκα, στον Παναμά, στη Νότια Αφρική και στη Νιγηρία, στην Ινδία, στο Πακιστάν, στο Μπαγκλαντές και στη Σρι Λάνκα, στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική, στη Γαλλία, στην Πορτογαλία και στην Ελλάδα και αλλού.

Η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία απέναντι στη γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου δεν έκατσε με σταυρωμένα χέρια. Οργάνωσε δεκάδες πρωτοβουλίες, δεκάδες δραστηριότητες έμπρακτης αλληλεγγύης, στάθηκε δίπλα μαζί με όσους αγωνίστηκαν για τα δικαιώματά της. Κορυφαίες στιγμές αυτής της πενταετίας για τη δράση της ΠΣΟ ήταν τέσσερις μεγάλες κινητοποιήσεις που οργανώσαμε:

-- Την 1 Απρίλη 2009 όπου σε 45 χώρες οργανώθηκαν απεργίες, κινητοποιήσεις, διαμαρτυρίες, συλλαλητήρια.

-- Την τριήμερη απεργία αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό τον Ιούνη του 2010, στα λιμάνια όλου του κόσμου ενάντια στα εμπορικά πλοία του Ισραήλ.

-- Την σπουδαία κινητοποίηση στις 7 Σεπτέμβρη 2010 με το κεντρικό σύνθημα της ΠΣΟ "Δεν θα πληρώσουμε εμείς τη δική τους κρίση", όπου μόνο στο Νέο Δελχί της Ινδίας πάνω από 1.000.000 εργάτες πήραν μέρος στην κινητοποίησή μας, ενώ την ίδια μέρα σε 56 χώρες ξεδιπλώθηκαν αγωνιστικές πρωτοβουλίες με τα ίδια συνθήματα και τις ίδιες σημαίες.

-- Την πανευρωπαϊκή μέρα δράσης στον κλάδο των Μεταφορών που οργανώσαμε στις 2 Μαρτίου ενάντια στην πολιτική της ΕΕ, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις απαιτώντας δημόσιες, αξιόπιστες και φτηνές συγκοινωνίες για τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Στο ίδιο διάστημα εκ μέρους της ΠΣΟ αξιοποιήσαμε την όποια δυνατότητα υπάρχει σε διεθνείς οργανισμούς που συμμετέχει ώστε να αναδείξουμε την ανάγκη της διεθνιστικής αλληλεγγύης και διεθνούς συντονισμού όπως κάναμε για τις δολοφονίες συνδικαλιστών στην Κολομβία, στις Φιλιππίνες, για τους πέντε Κουβανούς, που είναι παράνομα φυλακισμένοι στις ΗΠΑ κλπ. Είμαστε μπροστά σε νέα ιστορικά καθήκοντα και ευθύνες. Είμαστε βέβαιοι, ότι το Συνέδριό μας θα μας εξοπλίσει με νέα δύναμη για να ανταποκριθούμε.

Το δεύτερο βασικό χαρακτηριστικό της περιόδου που ζούμε είναι η ένταση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος που είναι η άλλη όψη της επιθετικότητας του κεφαλαίου για την αντιμετώπιση της κρίσης. Το βλέπουμε πολύ χαρακτηριστικά και αυτές τις μέρες στη Λιβύη που με πρόσχημα, με ψεύτικη δικαιολογία την προστασία των αμάχων, τα αεροπλάνα των ιμπεριαλιστών, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ βομβαρδίζουν τη Λιβύη. Αυτοί οι ίδιοι που στήριζαν το αντιδημοκρατικό καθεστώς του Καντάφι, αυτοί οι ίδιοι που έβγαζαν μαζί του φωτογραφίες και υπέγραφαν μαζί του κερδοσκοπικά συμβόλαια, αφού οργάνωσαν εσωτερικές αντιδράσεις, τώρα βομβαρδίζουν και σκοτώνουν το λαό της Λιβύης.

Οταν ο Καντάφι ανακοίνωσε ότι δε θα ανανεώσει το συμβόλαιο με τη γαλλική Total, με την ιταλική ENI, τη βρετανική BP, την ισπανική REPSOL, την EXXONMobial, τότε οι μυστικές υπηρεσίες της Γαλλίας, της Βρετανίας και της Ισπανίας άρχισαν δουλειά για να οργανώσουν τους λεγόμενους αντικαθεστωτικούς στην Ανατολική Λιβύη. Τότε άρχισαν οι βομβαρδισμοί. Ολος ο κόσμος, όλοι οι λαοί γνωρίζουν ότι ο πόλεμος στη Λιβύη γίνεται για τα πετρέλαια, για το φυσικό αέριο, για τους αγωγούς μεταφοράς, για την πρόσβαση στις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής, για τον τεράστιο φυσικό και ορυκτό πλούτο. Στον πόλεμο της Λιβύης εκφράζονται οι λυσσαλέες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί για το ποιος θα κερδίσει θέσεις στη διεθνή συγκυρία διευρύνοντας τις σφαίρες επιρροής και χαράζοντας όπου μπορούν νέα σύνορα.

Το ίδιο έργο παίχτηκε στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Κολομβία με τις στρατιωτικές βάσεις, στην Ονδούρα με το πραξικόπημα, στην Αϊτή με αφορμή το μεγάλο σεισμό, στο Νταρφούρ. Στα ίδια σενάρια των ιμπεριαλιστών εντάσσονται οι συγκρούσεις στη Γεωργία, στην Κορεατική Χερσόνησο και στην Ακτή του Ελαφαντοστού.

Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και τα σχέδια των ΗΠΑ του ΝΑΤΟ για τη λεγόμενη «Μεγάλη νέα Μέση Ανατολή» που εξήγγειλε στις 4-6-2009 από το Κάιρο ο κ. Μπαράκ Ομπάμα μαζί, αγκαλιά με τον Χόσνι Μουμπάρακ.

Οι πρόσφατες εξελίξεις και οι λαϊκές εξεγέρσεις στην Αίγυπτο, την Τυνησία, την Αλγερία, την Υεμένη, στο Μπαχρέιν, που η ΠΣΟ τις στήριζε από την πρώτη στιγμή, δείχνουν ότι οι λαοί αφυπνίζονται, έχουν τη δύναμη να υπερασπίσουν το δίκιο τους, τα συμφέροντά τους. Επιβεβαιώνουν, ταυτόχρονα, ότι οι αγώνες των λαϊκών δυνάμεων ενάντια στην ανεργία, ενάντια στη φτώχεια, στην κρατική βία, ενάντια στη διαφθορά, ενάντια στην καταλήστευση του παραγωγικού πλούτου των χωρών τους δεν πρέπει να περιορίζονται στην εναλλαγή προσώπων στην εξουσία, να φεύγουν οι Μουμπάρακ και ο Μπεν Αλι και να μένει η ίδια πολιτική. Πρέπει να είναι με σχέδιο και προοπτική, για αλλαγές στην εξουσία. Αυτός είναι ο δρόμος της εργατικής τάξης, των λαών στον 21ο αιώνα. Στον ιμπεριαλισμό, στον καπιταλισμό καμιά υποταγή, κανένα συγχωροχάρτι.

Αγαπητοί σύντροφοι,

όλες αυτές οι τελευταίες εξελίξεις και κύρια ο άδικος ιμπεριαλιστικός πόλεμος ενάντια στη Λιβύη έφερε πάλι στην επικαιρότητα το σημερινό ρόλο του ΟΗΕ, που αποφάσισε και έδωσε το ΟΚ για τη στρατιωτική επίθεση. Το ίδιο ΟΚ που έδωσε για τον πόλεμο ενάντια στο Ιράκ, το ίδιο ΟΚ που έδωσε για την επίθεση του ΝΑΤΟ ενάντια στη Γιουγκοσλαβία. Ομως την ίδια ώρα κανένας από όλους αυτούς δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για να εφαρμοστούν οι αποφάσεις του ΟΗΕ για την ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους είτε για τη λύση του Κυπριακού.

Μέσα σε αυτές τις περίπλοκες και δύσκολες συνθήκες προβάλλει το ερώτημα: Τι διεθνές συνδικαλιστικό Κίνημα χρειάζεται σήμερα η παγκόσμια εργατική τάξη;

Ενα κίνημα που θα συμβιβάζεται και θα συμμαχεί με το καπιταλιστικό σύστημα για να το "εκσυγχρονίσει"; `Η ένα κίνημα που θα εκπροσωπεί την εργατική τάξη και τους συμμάχους της και που θα είναι σε σύγκρουση με τους καπιταλιστές μέχρι την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος;

Ενα κίνημα που θα στηρίζει τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη, στη Γιουγκοσλαβία; `Η ένα κίνημα που θα είναι σε σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό και τους άδικους πολέμους του; Που θα αγωνίζεται για την ειρήνη και τη φιλία ανάμεσα σε όλους τους λαούς;

Ενα κίνημα που θα προσπαθεί να ενώσει την εργατική τάξη για να συνεργαστεί με τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές στη γραμμή της ταξικής συνεργασίας; `Η ένα κίνημα που θα ακολουθεί τη γραμμή του ταξικού αγώνα και θα ενώνει ολόκληρη την εργατική τάξη με βάση τα δικά της τα ταξικά συμφέροντα;

Ενα κίνημα που θα στηρίζει την πολιτική του Ισραήλ, που θα συκοφαντεί την Κούβα, θα συκοφαντεί τη Βενεζουέλα, το Εκουαδόρ, τη Βολιβία, το Ιράκ και τη Βόρεια Κορέα; `Η ένα κίνημα του προλεταριακού διεθνισμού που θα είναι σταθερά στο πλευρό του Παλαιστινιακού Λαού για να αποκτήσει τη δική του πατρίδα, θα στηρίζει την κουβανέζικη επανάσταση και θα υπερασπίζει το δικαίωμα κάθε λαού να αποφασίζει μόνος του για το παρόν και το μέλλον;

Ενα κίνημα, μια γραφειοκρατική ελίτ, των γραφείων, με πλούσιους μισθούς, μέσα στη διαφθορά και τη συναλλαγή; `Η ένα κίνημα που τα στελέχη του, η ηγεσία του σε τοπικό, κλαδικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο θα είναι ταυτισμένοι με την εργατική τάξη, τη φτωχή αγροτιά, τη νεολαία, τις γυναίκες, τους ακτήμονες, τους μετανάστες και τους ιθαγενείς;

Στα ερωτήματα αυτά, η απάντησή μας είναι ξεκάθαρη, συνεχίζουμε στο δρόμο του ταξικού αγώνα. Ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο. Για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για ένα μέλλον που θα ανήκει στον κόσμο της δουλειάς.

Ζήτω τα 66 χρόνια της ΠΣΟ!

Ζήτω η Παγκόσμια Εργατική Τάξη!

Ζήτω οι αγώνες της Εργατικής Τάξης!».