Σήμερα ο καθένας διαπιστώνει αν άλλαξε η ζωή του προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Οι εργαζόμενοι βιώνουν καθημερινά την ΟΝΕ και δυστυχώς με την ΟΝΕ δε χορταίνουν τα 2.000.000 Ελληνες πολίτες που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Στην εποχή της ΟΝΕ η ανεργία (επίσημη) έχει ξεπεράσει το 13%. Ενας στους τρεις νέους μέχρι 29 χρόνων είναι άνεργος (το μεγαλύτερο ποσοστό στην Ευρωπαϊκή Ενωση). Ο πληθωρισμός τρέχει με 4%. Το διαθέσιμο εισόδημα των εργαζομένων είναι στα επίπεδα του 1982. Η κερδοφορία του κεφαλαίου στη χώρα μας είναι προκλητική (2ηανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ). Η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Οι εργασιακές σχέσεις ανατρέπονται. Η κοινωνική ασφάλιση κατεδαφίζεται.

Λένε ότι θα κάνουν κουμάντο οι γενικές συνελεύσεις και οι μέτοχοι. Οι προσλήψεις θα γίνονται εκτός ΑΣΕΠ. Οι αρθρογράφοι των αστικών εφημερίδων σχολίασαν την απόφαση με διαφορετικό τρόπο προσέγγισης. Από... πολύ κακό για το τίποτα, έως... πολύ σοβαρή απόφαση. Πιστεύουμε ότι αυτή η απόφαση πάει πιο πέρα από αυτές τις αναλύσεις. Η απόφαση της κυβέρνησης δεν υπακούει μόνο στις υποδείξεις του ΟΟΣΑ αλλά και σε άλλες σκοπιμότητες και υπολογισμούς.

Η κυβέρνηση χορεύοντας στους ρυθμούς ΟΝΕ και ΕΥΡΩ κάνει πράξη την απόφαση της ΕΕ ότι από 1.1.2001 η άσκηση νομισματικής, πιστωτικής, συναλλαγματικής πολιτικής εκχωρείται ολοκληρωτικά στην Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα. Με βάση αυτή λοιπόν την απόφαση δεν έχει λόγους να κρατάει στον έλεγχο του Δημοσίου Τράπεζες μιας και στην ουσία δεν μπορεί και δε θέλει να τις χρησιμοποιεί για άσκηση πολιτικών.

Σήμερα που ο ανταγωνισμός οξύνεται όπως λένε οι θιασώτες της ελεύθερης οικονομίας, χρειάζεται οι Τράπεζες να προχωρήσουν πιο τολμηρά, χωρίς να υπολογίζουν και να φοβούνται το κοινωνικό και πολιτικό κόστος. Η κυβέρνηση έχοντας την πολιτική ευθύνη για τις Τράπεζες θα εισέπραττε αυτό το κόστος. Θέλοντας, λοιπόν, να μείνει στο απυρόβλητο εκχώρησε αυτή την ευθύνη στις διοικήσεις. Με αυτό τον τρόπο οι Τράπεζες μπορούν απρόσκοπτα να προχωρήσουν στις «μεγάλες τομές» όπως λένε.

Από αυτή την άποψη, η πρόσφατη κυβερνητική απόφαση μας αφορά όλους. Οι Τράπεζες θα λειτουργήσουν ανεξέλεγκτα από οποιοδήποτε πολιτικό και κοινωνικό έλεγχο με συνέπειες στον προσανατολισμό της οικονομίας σε παρασιτική και όχι σε αναπτυξιακή παραγωγική κατεύθυνση.

Η απόφαση αυτή αφορά και το συνδικαλιστικό κίνημα στις τράπεζες, γιατί σε συνθήκες όξυνσης του ανταγωνισμού στη λειτουργία των τραπεζών οι ανατροπές, το χτύπημα των εργασιακών - ασφαλιστικών κατακτήσεων θα πάρουν τη μορφή χιονοστιβάδας. Ο νόμος του κέρδους σαν αποκλειστικός σκοπός της λειτουργίας των τραπεζών δεν αφήνει περιθώρια για κοινωνικές ευαισθησίες. Είναι αμείλικτος. Οποιες συνδικαλιστικές ηγεσίες επιχειρούν να κρατήσουν δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη (ναι στον ανταγωνισμό αν είναι υγιής και με κανόνες) ή έχουν ακόμα αυταπάτες ή συνειδητά εξαπατούν τους εργαζόμενους. Εχει, λοιπόν, αξία έτσι να δούμε την κυβερνητική απόφαση για την αποδέσμευση των Τραπεζών από το Δημόσιο. Δε θα πρέπει να νομιμοποιηθεί στη συνείδηση των εργαζομένων η ιδιωτικοποίηση των Τραπεζών. Το μαζικό λαϊκό κίνημα δεν πρόκειται να αποδεχτεί αυτή την πολιτική. Οι τράπεζες μπορεί να είναι σοβαρά εργαλεία ανάπτυξης στα χέρια μιας άλλης κυβέρνησης που θα εκφράζει τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και κύρια των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.