Είναι φανερό ότι αποφεύγουν, όπως ο διάβολος το λιβάνι, να πούνε ότι αυτό που ζούμε είναι μια κλασικής μορφής οικονομική κρίση του καπιταλισμού. Εύλογο, αφού σε μια τέτοια περίπτωση, αναπόφευκτα, θα αναφύονταν ζητήματα όπως ο ιστορικά ξεπερασμένος χαρακτήρας των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής, η προοπτική της υπέρβασής τους και άρα η αναγκαιότητα της ανατροπής του καπιταλισμού ως συστήματος. Ας μη μείνουμε, όμως, τώρα σε αυτό. Πάμε κατευθείαν στο δημόσιο χρέος, εκεί, δηλαδή, που τους τελευταίους μήνες εντοπίζουν το αίτιο του προβλήματος και στο όνομα του οποίου, υποτίθεται, πως εκπονείται το μεγαλύτερο μέρος των μέτρων και των πολιτικών, που οδηγούν στην οικονομική εξουθένωση, στην κυριολεκτική εξόντωση των λαϊκών μαζών.

Το δημόσιο χρέος ως έννοια οικονομικής υποχρέωσης του δημοσίου και ταυτόχρονα ως βάρος που αναλαμβάνουν οι κυβερνήσεις και το πληρώνουν οι λαοί, ανάγεται οπωσδήποτε σε προκαπιταλιστικούς χρόνους. Ορισμένοι, μάλιστα, το συνδέουν ακόμα και με τους αργυραμοιβούς της Αρχαίας Αθήνας. Χαρακτηριστικά παράσιτα της εποχής. Οι τύποι λειτουργούσαν περίπου σαν τα σύγχρονα ανταλλακτήρια συναλλάγματος, «διευκολύνοντας», με το αζημίωτο τις συναλλαγές με νομίσματα άλλων πόλεων της Αρχαίας Ελλάδας. Ηταν από εκείνους που, έναντι επιτοκίου, χρηματοδοτούσαν το Δήμο, για διάφορες ανάγκες και εκδηλώσεις. Αργότερα, οι Αθηναίοι, με δάνεια ξεπλήρωναν τις υποχρεώσεις τους έναντι της Σπάρτης, μετά από την ήττα τους στον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Μέσα από παρόμοιου είδους διαδικασίες, το κράτος της Αρχαίας Αθήνας ενίσχυε τις δομές του και υπηρετούσε αποτελεσματικότερα τους αριστοκράτες, ενώ οι αργυραμοιβοί πολλαπλασίαζαν τον πλούτο τους.

Με την εμφάνιση του αστικού κράτους και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που αυτό απέκτησε ως όργανο επιβολής της εξουσίας των κεφαλαιοκρατών, στο φόντο της ραγδαίας ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, αλλά και την εμπλοκή του ίδιου του κράτους σε οικονομικές δραστηριότητες για λογαριασμό της άρχουσας τάξης, σημειώνεται πολύπλευρη αξιοποίηση, αλλά και θεαματική αύξηση του δημόσιου χρέους, ως εργαλείο θωράκισης και ενίσχυσης του κράτους των καπιταλιστών.

Η δημόσια πίστη σαν σύστημα, δηλαδή, ο κρατικός δανεισμός και τα κρατικά χρέη, όπως σημειώνει ο Μαρξ «διαδόθηκε σ' όλη την Ευρώπη στη διάρκεια της περιόδου της μανουφακτούρας» (Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», Τόμος 1, σελ. 778) παίζοντας καθοριστικό ρόλο ακόμα και στη διαδικασία διαμόρφωσης της τάξης των κεφαλαιοκρατών, αφού «γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης» (ό.π.) κεφαλαίων. Αναφερόμενος στον ιδιαίτερο ρόλο που έπαιξε για την εδραίωση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, αναφέρει ότι «το δημόσιο χρέος, (...) βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή» (ό.π.), ενώ αποκαλύπτοντας το στίγμα, την ουσία των κοινωνικών σχέσεων που αναπαράγει και δείχνοντας ποιος είναι εκείνος που τελικά επιβαρύνεται και πληρώνει το μάρμαρο, τονίζει με έμφαση: «Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους» (ό.π.).

Στη ρίζα κάθε δανείου που συνάπτουν τα καπιταλιστικά κράτη, κάθε χρέους που διαμορφώνεται στην εξέλιξη του χρόνου, βρίσκεται η ανάγκη χρηματοδότησης του κεφαλαίου και του κράτους των εκπροσώπων του. Η οργάνωση του αστικού κράτους, ως κράτους - έθνους, στην πορεία της επικράτησης των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής, συνοδεύτηκε από την ανάληψη συγκεκριμένων υποχρεώσεων, απαραίτητων για τη δημιουργία ενός μηχανισμού εξουσίας, που θα είναι σε θέση να στηρίξει την άρχουσα τάξη ακόμα πιο αποτελεσματικά από ό,τι αυτό γινόταν στους προηγούμενους κοινωνικοπολιτικούς σχηματισμούς.

Αυτό σημαίνει ότι εξασφαλίζει και στελεχώνει τον αναγκαίο μηχανισμό κεντρικής διοίκησης, τα υπουργεία και άλλους κρατικούς οργανισμούς και φορείς. Δημιουργεί το στρατό και τα απαραίτητα για την προστασία του συστήματος όργανα καταστολής. Χρηματοδοτεί, ανάλογα με τις ανάγκες δράσης του κεφαλαίου, τη δημιουργία έργων υποδομής. Φτιάχνει, και στελεχώνει και κάποιο σύστημα δημόσιας Παιδείας και Υγείας, ...αναγκαίο κακό για την απόκτηση εργατών ικανών να συμμετέχουν στον κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας, αλλά και για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Αυτά όλα είναι υποχρεωτικά για να στηριχτεί ο κρατικός μηχανισμός και η εξουσία των αστών, μέσα σε ένα σύστημα παραγωγικών σχέσεων όπου η μεγάλη μάζα του πληθυσμού παράγει τον κοινωνικό πλούτο, αλλά ο πλούτος αυτός ανήκει στη μικρή μειοψηφία εκείνων που κατέχουν τα μέσα παραγωγής και τους παρατρεχάμενούς τους.

Η κάλυψη των παραπάνω - και άλλων - αναγκών ικανοποιείται από τη φορολογία που επιβάλλει το κράτος και άλλα δημόσια έσοδα. Εφόσον υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα στα έσοδα και τις δαπάνες - αυτό που οι αστοί ονομάζουν δημοσιονομική ισορροπία - τότε σε αυτό το κομμάτι δεν υπάρχει πρόβλημα. Επειδή, όμως, οι ανάγκες συντήρησης και διεύρυνσης του κράτους είναι συνεχείς, όπως συνεχείς είναι και οι αξιώσεις που προβάλλουν οι κεφαλαιοκράτες για οικονομική ...στήριξη των δραστηριοτήτων τους, οι κρατικές δαπάνες πολύ συχνά, είναι μεγαλύτερες από τα έσοδα. Τότε προκύπτουν τα ελλείμματα, τα οποία συνήθως - σχεδόν πάντα - καλύπτονται με κρατικό δανεισμό, ο οποίος οδηγεί στην εμφάνιση του κρατικού χρέους.

Το δημόσιο χρέος, λοιπόν, δημιουργείται από τα δάνεια που συνάπτει ένα κράτος, όταν τα κρατικά έσοδα είναι μικρότερα από τις δαπάνες. Αυτό μπορεί να φαίνεται απλή αριθμητική, όμως δεν είναι. Και δεν είναι, επειδή το ύψος τόσο των εσόδων και των δαπανών, αλλά και η επιλογή να υπάρχει ή όχι ισοζύγιο ανάμεσα στα δύο μεγέθη, δεν είναι λογιστική πράξη. Αποτελεί πολιτική επιλογή, πίσω από την οποία βρίσκονται οι σχέσεις παραγωγής της κοινωνίας και οι προσπάθειες εκείνων που βρίσκονται στην κυβέρνηση να προωθήσουν τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης.

Δεν έχει σημασία τι μπορεί να λένε, στο πλαίσιο της προπαγάνδας τους και του αποπροσανατολισμού των μαζών, οι κυρίαρχες δυνάμεις της κοινωνίας. Σημασία έχει ότι εκείνο που κάθε φορά καθορίζει τα δημοσιονομικά δεδομένα, είναι οι κλιμακούμενες απαιτήσεις - ανάγκες της άρχουσας τάξης για όλο και μεγαλύτερα κέρδη.

Ενα απτό παράδειγμα από τις μέρες μας: Επιλογή της άρχουσας τάξης είναι η εμπλοκή της χώρας στους πολιτικο-στρατιωτικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Την ίδια ακριβώς στιγμή, θέλει να μειωθούν οι συντελεστές φορολόγησης των επιχειρηματικών κερδών. Η πρώτη της επιλογή σημαίνει διατήρηση των στρατιωτικών δαπανών του κράτους σε υψηλά επίπεδα, ενώ η δεύτερη οδηγεί σε μείωση των κρατικών εσόδων. Σε μια τέτοια περίπτωση, από τη σκοπιά της ολιγαρχίας, «λύση» στο πρόβλημα μπορεί να δώσει η επιλογή ή ο συνδυασμός δύο, διαχειριστικού τύπου, παρεμβάσεων: Αφ' ενός η αύξηση των φόρων που πληρώνουν οι εργαζόμενοι και άρα η ακόμα μεγαλύτερη επιβάρυνση των λαϊκών στρωμάτων, αφ' ετέρου η προσφυγή σε κρατικό δανεισμό για να καλυφθεί η σχετική διαφορά, ή και τα δύο μαζί.

Οποια κυβέρνηση κι αν βρίσκεται στην εξουσία, θα βαλθεί, μέσω των μηχανισμών προπαγάνδας που διαθέτει, να αποδείξει ότι υπάρχει ανάγκη και για την αυστηρή προσήλωση της χώρας στις επιδιώξεις του ΝΑΤΟ, αν και οι πάντες γνωρίζουν ότι η παραμονή στον πολεμικό αυτό σχηματισμό μόνο δεινά μπορεί να προκαλέσει στη χώρα και το λαό, και ότι πρέπει να μειωθεί η φορολογία του κεφαλαίου, για να γίνουν τάχα επενδύσεις. Το γεγονός ότι αυτό σημαίνει διπλή επιβάρυνση για τα λαϊκά στρώματα, που και μεγαλύτερους φόρους θα πληρώσουν και επωμίζονται νέα δάνεια - χρέη δεν τους ενδιαφέρει καθόλου. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να γίνει η δουλειά της τάξης που εκπροσωπούν.

Παρόμοια παραδείγματα, που οι αξιώσεις των κεφαλαιοκρατών οδηγούν στην αύξηση των κρατικών δαπανών και τη μείωση των εσόδων του κράτους, τα οποία πάντα λύνονται μέσω της φορολογικής επιβάρυνσης των εργαζομένων και μέσα από τη συνεχή αύξηση του κρατικού δανεισμού και των χρεών, υπάρχουν δεκάδες. Οι τεράστιες φοροαπαλλαγές, η ιδιωτικοποίηση κλάδων της οικονομίας και των υποδομών, η πολιτική συρρίκνωσης της παραγωγικής βάσης της χώρας είναι επιλογές που προκαλούν όλο και μεγαλύτερες «τρύπες» στα έσοδα του Δημοσίου. Την ίδια στιγμή, οι δαπάνες ξεχειλώνουν ακόμα περισσότερο από τα οικονομικά κίνητρα δισεκατομμυρίων που δίνονται στις επιχειρήσεις, από τις επιδοτήσεις των ιδιωτικών έργων, από τις κρατικές παραγγελίες, από το φούσκωμα τομέων του δημόσιου τομέα με ψηφοφόρους - πελάτες των κομμάτων εξουσίας, από τη συνεχή διόγκωση των κατασταλτικών μηχανισμών κ.ο.κ.

Μιλάμε για μια πολιτική που δημιουργεί δημοσιονομικά ελλείμματα, τα οποία δεκαετίες τώρα καλύπτονται με τον κρατικό δανεισμό και κατ' επέκταση με τη συνεχή αύξηση του δημόσιου χρέους. Μια διαδικασία, που στο βαθμό που η διαφορά εσόδων - δαπανών είναι συνεχής, δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος. Στο τέλος, χάνεται και το νήμα και είναι δύσκολο να προσδιορίσεις το λόγο για τον οποίο δανείζεται το κράτος. Για να καλύψει τις ανάγκες που πράγματι έχει, ή για να πληρώσει τα προηγούμενα δάνεια που είχε πάρει, προκειμένου να καλύψει δαπάνες που δεν αντιστοιχίζονταν σε έσοδα.

Το απόλυτα βέβαιο είναι ότι από όλη αυτή τη διαδικασία το αστικό κράτος φέρνει σε πέρας μία από τις σημαντικότερες αποστολές του, όπως είναι η αναδιανομή ενός μεγάλου μέρους του παραγόμενου πλούτου, που περιέρχεται στο Δημόσιο με τη μορφή των άμεσων και έμμεσων φόρων. Μια αναδιανομή από την οποία ωφελημένοι είναι σχεδόν αποκλειστικά οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης.

Αλλωστε, μεγαλύτερης έκτασης αναδιανομή εισοδημάτων υπέρ του κεφαλαίου δε θα μπορούσε να γίνει αν δεν υπήρχαν δημοσιονομικά ελλείμματα και κρατικό χρέος. Κι αυτό, επειδή τα δάνεια προς το Δημόσιο έχουν αποδειχθεί ως μια από τις ασφαλέστερες και πλέον κερδοφόρες τοποθετήσεις χρημάτων, αλλά ταυτόχρονα και επειδή μέσα από αυτήν τη διαδικασία τα χρήματα μετατρέπονται σε κεφάλαιο. Οχι μόνο σήμερα, αλλά από την αρχή της εμφάνισης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Λέει χαρακτηριστικά ο Μαρξ: Το δημόσιο χρέος «σαν με μαγικό ραβδάκι προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς να είναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από τη βιομηχανική, μα ακόμα και από την τοκογλυφική τοποθέτηση» (ό.π.). Κοντολογίς, από την εποχή του «Κεφαλαίου», μέχρι και σήμερα, όπου υπάρχει κρατικό χρέος για τους λαούς, υπάρχουν ταυτόχρονα ...«σίγουρα λεφτά και εισόδημα μεγάλο» για τους σύγχρονους αργυραμοιβούς, που ζουν ως παράσιτα ρουφώντας τον πλούτο που παράγουν οι λαοί.

Οι τράπεζες και τα διάφορα πιστωτικά μεγαθήρια, που δημιουργήθηκαν αποκλειστικά στη βάση των σχέσεων εκμετάλλευσης των εργαζομένων και της κυριαρχίας του καπιταλισμού, τρίβουν τα χέρια τους από τη συνεχή διόγκωση του κρατικού χρέους σε παγκόσμιο επίπεδο. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει στην ιστοσελίδα της η εφημερίδα «The economist», το διάστημα 2000 - 2010 το κρατικό χρέος σε παγκόσμιο επίπεδο τουλάχιστον διπλασιάστηκε. Από 18 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2000, έφτασε, τη χρονιά που μας πέρασε, τα 38,9 τρισ. δολάρια. Ο σχετικός χάρτης που παρουσιάζει η εφημερίδα, εμφανίζει, με βάση το χρέος, ήδη στο «κόκκινο» και τα τρία ιμπεριαλιστικά κέντρα, σε μια εικόνα όμως που λίγο διαφέρει από τις αρχές της δεκαετίας.

Πάντως, ο τζόγος και τα κέρδη που, αποσπώντας από τη διαχείριση του κρατικού χρέους, έχει προσλάβει απίθανες διαστάσεις, αφού με ιδιαίτερα υψηλούς ρυθμούς αυξάνεται και το κρατικό χρέος. Η συγκεκριμένη ιστοσελίδα, μάλιστα, παρουσιάζει τις εξελίξεις στη διαμόρφωση του κρατικού χρέους κάθε 5 δευτερόλεπτα. Ε, λοιπόν, από το μεσημέρι της Πέμπτης μέχρι το μεσημέρι της Παρασκευής, μέσα σε 24 μόλις ώρες, το παγκόσμιο κρατικό χρέος σημείωσε αύξηση κατά 7 δισ. δολάρια!

Βέβαια, όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα για εκείνους που θέλουν να πατήσουν στο σβέρκο των εργαζομένων, για να φέρουν σε πέρας την αποστολή της τυφλής εξυπηρέτησης των κεφαλαιοκρατών. Ορισμένοι, μάλιστα, οι πλέον άθλιοι, επιχειρούν ξεδιάντροπα να αντιστρέψουν την πραγματικότητα με ατάκες του τύπου «μαζί τα φάγαμε».

Ξεχνούν ότι λεηλάτησαν τα δημόσια ταμεία, για να πληρώνουν τα αφεντικά τους. Φαντάζονται ότι ο κόσμος δε γνωρίζει ότι με δημόσιο χρήμα ξελασπώνουν τους μεγαλοκατασκευαστές και άλλους μεγαλοεπιχειρηματίες. Δημιούργησαν τα ελλείμματα και τα κρατικά χρέη, επειδή όλα τα προηγούμενα χρόνια έδιναν τα δισεκατομμύρια με τη σέσουλα σε ντόπιους και πολυεθνικούς ομίλους στο όνομα επενδύσεων. Πόσα έδωσαν στη «Χόχτιφ» για το αεροδρόμιο. Πόσα στον Μπόμπολα για την Αττική Οδό. Πόσα προσφέρουν ακόμα και σήμερα για την Εγνατία Οδό. Πόσα εισέπραξε η πολυεθνική της γέφυρας του Ρίου. Πόσα έδωσαν σε επιδοτήσεις, κίνητρα, ασφαλιστικές εισφορές, χρηματοδότηση θέσεων εργασίας.

Ισχύουν, άραγε, έστω και στο ελάχιστο, οι χυδαίοι ισχυρισμοί ότι επειδή οι κυβερνήσεις, στην προσπάθειά τους να βολέψουν τους ψηφοφόρους - πελάτες, μοίραζαν προσλήψεις και μισθούς και για το λόγο αυτό διογκώθηκαν τα ελλείμματα και τώρα μας πνίγει το κρατικό χρέος; Αν παραβλέψουμε, έτσι για χάρη της κουβέντας, την υποχρέωση του κράτους να εξασφαλίζει εργασία στους ικανούς προς εργασία πολίτες, το αίσχος της πολιτικής των κομμάτων εξουσίας για τον έλεγχο των συνειδήσεων των εργαζομένων και τη συνεχή ομηρία των ψηφοφόρων, έχει συγκεκριμένο οικονομικό κόστος. Ωστόσο, και αυτό έχει σημασία όταν μιλάμε για ελλείμματα και κρατικό χρέος, τα κονδύλια που δίνονται, έστω για προσλήψεις που θεωρούνται καταχρηστικές (αν είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιες) είναι λιγότερο από σταγόνα στον ωκεανό, μπροστά στα δεκάδες δισεκατομμύρια που δίνονται απευθείας στις διάφορες ομάδες της άρχουσας τάξης.

Να το δούμε αυτό λίγο με αριθμούς, για να κατανοήσουμε και το πώς οι κυβερνήσεις - υπηρέτες του κεφαλαίου αλλάζουν τα δεδομένα εσόδων/ δαπανών του κράτους, δημιουργώντας ελλείμματα, που οδηγούν στον κρατικό δανεισμό και τα χρέη.

Το 1986, οι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι του δημόσιου τομέα ήταν 530.555 άτομα. Για τη μισθοδοσία και τις συντάξεις τους πληρώθηκαν με κονδύλια που αντιστοιχούσαν στο 12,2% του ΑΕΠ της χώρας. Εκείνη ακριβώς τη χρονιά, ο συντελεστής φόρου για τους μεγαλοεισοδηματίες ήταν 63%!!!

Το 2000, οι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι είναι ήδη 769.704 άτομα. Κι όμως, οι μισθοί και οι συντάξεις τους, αυτή τη φορά, ισοδυναμούν με το 10,3% του ΑΕΠ της χώρας. Περισσότεροι, δηλαδή, μοιράστηκαν μικρότερο κονδύλι σε σχέση με το ΑΕΠ της χώρας. Σε ό,τι αφορά, όμως, τους μεγαλοεισοδηματίες, ο συντελεστής φορολόγησής τους έχει πέσει ήδη στο 45%.

Το 2009, ο αριθμός όσων πληρώθηκαν από το Δημόσιο έφτασε τους 914.946. Κι όμως, σε αυτούς που ήταν κατά 73% περισσότεροι από τους αντίστοιχους εργαζόμενους και συνταξιούχους του 1986, αναλογούσε μόνο το 9% του ΑΕΠ. Να σημειώσουμε ότι από αυτήν τη χρονιά ξεκινάει η νέα μείωση της φορολογίας των κερδών, των μερισμάτων, των εξωχώριων επιχειρήσεων κ.ο.κ.

Δε θέλει ιδιαίτερη ευστροφία, για να καταλάβει κανείς ότι οι συνεχώς μειούμενοι μισθοί και συντάξεις, σε σχέση με το ΑΕΠ της χώρας, δεν μπορεί να ευθύνονται για το δίδυμο ελλείμματα - χρέος και την κρίση που μαστίζει την οικονομία. Επομένως, αφού δεν τα παίρνουν οι εργαζόμενοι, κάποιοι άλλοι βάζουν το χέρι - και μάλιστα χοντρό - στον κοινωνικό πλούτο, έστω αυτόν που διαχειρίζονται οι κυβερνώντες μέσω των δημοσιονομικών.

Τα ελλείμματα και τα χρέη είναι δημιούργημα της πολιτικής στήριξης του κεφαλαίου. Της φιλομονοπωλιακής πολιτικής που αξιώνει τη συνεχή συρρίκνωση των λαϊκών κατακτήσεων και εισοδημάτων, για να μπορεί το αστικό κράτος να μεταφέρει ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού πλούτου στην πλουτοκρατία και τους εκπροσώπους της.

Το κρατικό χρέος, αυτή τη στιγμή, με τις αλχημείες που έχει κάνει η κυβέρνηση, για να ικανοποιήσει τους συνομιλητές της σε ΕΕ και ΔΝΤ, κινείται γύρω από τα 350 δισεκατομμύρια ευρώ. Τόσα μας λένε ότι χρωστάει ο ελληνικός λαός στους άρπαγες των, ξένων και ντόπιων, τραπεζών και στο όνομα αυτού του χρέους καλούν τους εργαζόμενους να σκύψουν το κεφάλι και να προσκυνήσουν.

Ωραία η πολιτική εκφοβισμού και τρομοκράτησης του κόσμου. Ωστόσο, ο κόσμος αυτός θα τους έπαιρνε παραμάζωμα, αν συνειδητοποιούσε ότι μόνο μέσα σε δύο χρονιές, το 2009 και το 2010, από το δικό του ιδρώτα και το αίμα του, αυτοί που βρέθηκαν να κυβερνάνε τη χώρα έδωσαν:

• 122,1 δισ. ευρώ για την πληρωμή τόκων και χρεολυσίων για διάφορα κρατικά δάνεια, όπως αναφέρεται και στον κρατικό προϋπολογισμό για το 2011.
• 75 δισ. ευρώ για τη στήριξη των τραπεζών, οι οποίες στο όνομα του ελληνικού λαού εισέπραξαν άλλα τόσα από την ΕΕ.
• 18,1 δισ. ευρώ για ενισχύσεις διαφόρων ομάδων του κεφαλαίου μέσω του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.
• 19,2 δισ. ευρώ για δαπάνες στρατιωτικού χαρακτήρα, για τα Σώματα Ασφαλείας και για τόκους εξοπλιστικών προγραμμάτων, από αυτά που αποφασίζει το ΝΑΤΟ και πληρώνουν οι εργαζόμενοι της χώρας.

Μιλάμε για ποσά πάνω από 230 δισ. ευρώ που έγιναν καπνός, εξαιτίας των ταξικών συμφερόντων που υπηρετεί το κράτος, το οποίο, με τους μηχανισμούς του, δημιουργεί ελλείμματα και χρέη, τα οποία με απίθανους αυτοματισμούς μετατρέπονται σε κέρδη για το κεφάλαιο. Οι εκπρόσωποί του, βρέξει - χιονίσει, πρέπει να έχουν κέρδη. Κέρδη στη θεωρούμενη ανοδική πορεία, κέρδη και στην κρίση. Γι' αυτό, στα κλοπιμαία των 230 δισ. πρέπει να προσθέσουμε τα δεκάδες δισεκατομμύρια των επιχειρηματικών κερδών, τα κεφάλαια που έχουν φυγαδευτεί στο εξωτερικό με τη μορφή επενδύσεων, τα τεράστια κεφάλαια που έχουν συσσωρεύσει οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, αλλά και τα 600 δισ. ευρώ, που φέρονται να έχουν καταθέσεις Ελληνες στην Ελβετία.

Ο καπιταλισμός και το κράτος των αστών, στο όνομα της εξασφάλισης της κερδοφορίας του κεφαλαίου, πορεύεται με ελλείμματα και χρέη. Απλά, σε περιόδους κρίσης και απότομης πτώσης των κρατικών εσόδων, κινδυνεύει να διαταραχθεί η κανονικότητα των πληρωμών προς τους πιστωτές ή και να χάσουν μέρος των δανείων οι πιστωτές. Αλλά οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που στο όνομα του χρέους αποφασίζουν και εφαρμόζουν δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν τα χρέη, αφού κάνουν πιο φτηνή την εργατική δύναμη για την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, αλλά στα κρατικά ταμεία δε μπαίνει φράγκο. Στη σωτηρία των καπιταλιστών από την κρίση αποβλέπουν τα αντιλαϊκά μέτρα κυβέρνησης - τρόικας. Την κερδοφορία του κεφαλαίου επιδιώκουν να εξασφαλίσουν και να ενισχύσουν, σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Τα φοροεισπρακτικά μέτρα, οι μειώσεις των κονδυλίων των μισθών του δημοσίου και των «κοινωνικών δαπανών» ελάχιστα θα ωφελήσουν τα έσοδα του κράτους.

Αυτού του είδους η λεηλασία, αυτή η οικονομική αφαίμαξη που οδηγεί το λαό στην πτώχευση, μπορεί και πρέπει να αναχαιτιστεί. Αρκεί να κατανοήσουμε ότι οι εργαζόμενοι δεν χρωστούν ούτε δεκάρα σε κανέναν αργυραμοιβό, σ'αυτούς χρωστούν οι καπιταλιστές που τσέπωσαν τα κρατικά κονδύλια ή που φοροαπαλλάσονται «νόμιμα». Να συνειδητοποιήσουμε ότι ο πλούτος που παράγουμε ανήκει αποκλειστικά σε μας και όχι σ' αυτούς, που, με τις πλάτες του κράτους που έχουν οικοδομήσει, ξεζουμίζουν τους πάντες και τα πάντα. Και σε ό,τι αφορά το ...κρατικό χρέος, ε αυτό τους το έχουμε ήδη χρυσοπληρώσει και για τις επόμενες γενιές.