Με προσέγγιση βίντεο κλιπ στην οπτική, το καδράρισμα, το ρυθμό - ακόμη κι εκεί που με δυσκολία «σηκώνει» ρυθμική κάλυψη, με επιταχύνσεις, flash back και split screen, με τη χρήση όλων αυτών των στοιχείων μαζί με ονειρικά οράματα, παραισθήσεις, αλλά και συνεχή τεκμηρίωση της κατάστασής του με τη φωτογραφική καταγραφή των γεγονότων και του σχολιασμού τους, αποδεικνύει τεχνική, κατά βάση, ικανότητα που εκπλήσσει. Ακόμη κι όταν η κάμερα υποχρεούται να κινείται σε περίμετρο λίγων εκατοστών δε μένει στατική αλλά αναπτύσσει ένα δυναμισμό στα όρια της απελπισίας. Αυτό κάνουν οι «127 Ωρες». Οπτικοποιούν - μέσα από σουσπάνς θρίλερ - το κλειστοφοβικό δράμα της περιπέτειας της επιβίωσης ενός ατόμου σε ένα περιβάλλον αδιανόητα εχθρικό. Ο Αρον αποφάσισε μια Παρασκευή βράδυ να φύγει την επομένη, για ένα σαββατοκύριακο μοναχικής αναρρίχησης στους λείους και γλιστερούς βράχους της άγριας φύσης του εθνικού πάρκου Canyonlands. Ούτε που φανταζόταν ότι μπορούσε να του συμβεί αυτό που του συνέβη. Με απειροελάχιστη τροφή και νερό, χωρίς καν στοιχειώδη εργαλεία αποτολμά να απελευθερωθεί με διάφορους τρόπους από το βράχο, αλλά μάταια. Μετά το πρώτο διήμερο που διατηρεί σχεδόν ακέραιες τις δυνάμεις του και μάλιστα έχει ακόμη κουράγιο να αστειεύεται και να καταγράφει με τη φωτογραφική του μηχανή λεπτό προς λεπτό το δράμα που ζει, θα φθάσει την πέμπτη μέρα στο αποκορύφωμα της αργόσυρτης και βασανιστικά επιθανάτιας σχεδόν αγωνίας, να κόψει το δεξί του χέρι με έναν κοπτήρα, ώστε να μπορέσει να απεγκλωβιστεί και ίσως σώσει τη ζωή του. Ο Αρον επιλέγει την πιο δραστική λύση, τον γόρδιο δεσμό που ίσως του εξασφάλιζε τη ζωή. Οι 127 ώρες αλλάζουν άρδην τη ζωή του Αρον, ο θάνατος που πλησιάζει τον αναγκάζει να σκάψει πολύ βαθιά μέσα του και να αναθεωρήσει στάσεις κι αποφάσεις του. Αυτός που πίστευε ότι με τον τρόπο και τις επιλογές που επέλεξε είχε κατακτήσει την απόλυτη αυτάρκεια και δεν είχε ανάγκη κανέναν, κατανοεί τώρα πόσο είναι απαραίτητο να μοιράζεσαι πράγματα με τους άλλους, αρχίζοντας από το πόσο τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά εάν απλά είχε πει στην οικογένειά του και σε φίλους πού σκόπευε να πάει. Κι όσο σφίγγει η κατάσταση τόσο και αναπτύσσεται μία και μοναδική διάσταση, η προσωπική, η ατομική.

Η προσωπική γλώσσα του Μπόιλ καταφέρνει να κρατά άσβεστο το ενδιαφέρον σε όλη τη διάρκεια του φιλμ, χωρίς όμως η συγκίνηση να καταφέρνει να φθάσει ως το μεδούλι. Ούτε η υπερβολική τεχνικότητα, ούτε η εμμονή στη λεπτομέρεια κατορθώνουν να εμβαθύνουν στα σπλάχνα του παρελθόντος μιας ιστορίας που η μεγαλύτερη αξία της βρίσκεται στο υπαρξιακό της νόημα.

Παίζουν: Τζέιμς Φράνκο, Κέιτ Μάρα, Λίζι Κάπλαν, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ, Βρετανία (2010).