Την περασμένη Τετάρτη ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Λ. Παπαδήμος, ανακοίνωσε την τελική προσαρμογή των διατραπεζικών επιτοκίων στα επίπεδα της «Ζώνης του ΕΥΡΩ». Ετσι εκπληρώθηκε μια ακόμη δέσμευση για την ένταξη της Ελλάδας στο επόμενο στάδιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ) από την 1η Γενάρη 2001.

Η κίνηση αυτή είχε επενδυθεί από την κυβέρνηση με πλήθος ψευδαισθήσεων και προσδοκιών για δήθεν φθηνότερο χρήμα από το οποίο θα επωφελούνταν και τα λαϊκά στρώματα. Η κυβερνητική προπαγάνδα διαλαλούσε επί μήνες τα «φθηνότερα δάνεια», τη «φθηνότερη πίστωση», την άνοδο του χρηματιστηριακού δείκτη αφού με τη μείωση των επιτοκίων θα αυξανόταν η ροή κεφαλαίων από την τραπεζική αποταμίευση, στον τζόγο της οδού Σοφοκλέους.

Η πραγματικότητα, όπως αναμενόταν, αποδείχτηκε τελείως διαφορετική. Τα επιτόκια έγιναν «ευρωπαϊκά» αλλά αυτή η προσαρμογή έδωσε στις τράπεζες τη δυνατότητα να προχωρήσουν σε μια άνευ προηγουμένου λεηλασία των αποταμιεύσεων των μικρών και των μεσαίων καταθετών. Η τεράστια διαφορά μεταξύ των επιτοκίων καταθέσεων (που έγιναν αρνητικά) από τα επιτόκια χορηγήσεων (που έμειναν στο ύψος τους) έδωσε τη δυνατότητα στις τράπεζες να αποκομίσουν κάποια επιπλέον δισεκατομμύρια.

«Από κάθε μονάδα μείωσης του επιτοκίου καταθέσεων, σημειώνει η ΕΣΑΚ Τραπεζών στην ανακοίνωσή της, οι αποταμιευτές χάνουν 270 δισ. δραχμές, ενώ από κάθε μονάδα μείωσης των επιτοκίων χορηγήσεων, οι δανειολήπτες έχουν όφελος 140 δισ. δραχμές.

Οι τραπεζίτες ακολουθώντας μια τοκογλυφική πολιτική, επιχειρούν να ενισχύσουν παραπέρα τα προκλητικά τους κέρδη.

Η διαφορά ανάμεσα στο βασικό επιτόκιο καταθέσεων με αυτό των χορηγήσεων, είναι πάνω από 8 μονάδες, υπερδιπλάσια του μέσου όρου της ΕΕ.

Προωθώντας τα διάφορα καταναλωτικά δάνεια - πιστωτικές κάρτες κ.ά., οδηγούν χιλιάδες νοικοκυριά στον υπερδανεισμό δημιουργώντας έτσι ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα».