Υπό αυστηρότατο αποκλεισμό και ισχυρότατα μέτρα ασφαλείας θα αλλάξει ο χρόνος για τα αυτόνομα παλαιστινιακά εδάφη. Η προηγούμενη χρονιά φεύγει με τη νέα δεύτερη Ιντιφάντα του παλαιστινιακού λαού να συμπληρώνει τους τρεις μήνες ζωής και το θρήνο να είναι ατελείωτος για τους εκατοντάδες νεκρούς και τους χιλιάδες τραυματίες. Ο απολογισμός της νέας εξέγερσης βαρύς, πολύ βαρύτερος ακόμη και από ολόκληρο τον πρώτο χρόνο της πρώτης Ιντιφάντα: 350 νεκροί και περισσότεροι από 10.000 τραυματίες.

Και αυτό ενώ Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι έχουν διανύσει περισσότερα από 7 χρόνια επισήμων διαπραγματεύσεων και αλλεπάλληλων γύρων συζητήσεων στο πλαίσιο της πολυσυζητημένης «ειρηνευτικής διαδικασίας», της οποίας τα σαθρά θεμέλια κατέρρευσαν μέσα σε λίγες μόλις ώρες, αποκαλύπτοντας, με φρίκη και πολύ αίμα, τις ανεπάρκειες, τις παραλείψεις, τις ανισότητες και τις θολές πλευρές του, εξαρχής, περιεχομένου της. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια της υπομονής και της αναμονής, κατά τη διάρκεια των οποίων ο παλαιστινιακός λαός υπέμεινε με σφιγμένα χείλη τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τον συνεχιζόμενο ισραηλινό έλεγχο, την εντεινόμενη οικονομική του εξάρτηση από τον ισραηλινό κατακτητή, αποδείχτηκε ότι η πολυπόθητη μέρα της ανεξαρτησίας, της ελευθερίας, της ίδρυσης ενός βιώσιμου κράτους στη βάση των αποφάσεων του ΟΗΕ, δεν ήταν διόλου κοντά.

Αντίθετα, έγινε, με το σκληρότερο τρόπο, σαφές ότι η πολύχρονη «ειρηνευτική διαδικασία» δεν άγγιξε καν τα φλέγοντα ζητήματα της ισραηλινο-παλαιστινιακής διένεξης, το ζήτημα της επιστροφής των εκατομμυρίων προσφύγων, των ακριβών ορίων του παλαιστινιακού κράτους, του ενιαίου εδάφους με δεδομένη την ακατάπαυστη επέκταση των εβραϊκών εποικισμών, του μέλλοντος της Ανατολικής Ιερουσαλήμ. Ζητήματα που έχουν, βέβαια, λυθεί ξεκάθαρα από τις αποφάσεις του ΟΗΕ.

Στους έρημους δρόμους των παλαιστινιακών πόλεων, που στοιχειώνουν από τις φωτογραφίες των νεκρών τους παιδιών και σκοτεινιάζουν ακόμη περισσότερο από τα κλεισμένα καταστήματα και τα κατεστραμμένα κτίρια, ο παλαιστινιακός λαός θα εισέλθει στο νέο έτος με το περίσσεμα της υπομονής του να έχει στερέψει και με την αγανάκτησή του να έχει περισσέψει. Ο χρόνος αυτός δε θα είναι, τελικά, όπως πολλοί ευαγγελίζονταν, η ολοκλήρωση της «ειρηνευτικής διαδικασίας», που φάνηκε ξεκάθαρα ότι δεν εξυπηρετεί παρά μόνο τα αμερικανικά συμφέροντα. Θα είναι χρόνος των καθημερινών διαδηλώσεων, συγκρούσεων και της επιμονής στο μονόδρομο του αγώνα, για το αυτονόητο της ανεξαρτησίας, της ελευθερίας, της στοιχειώδους αξιοπρέπειας.