Γράμμα του Μπετόβεν... «Χτες, επιστρέφοντας, συναντήσαμε ολόκληρη την αυτοκρατορική οικογένεια. Τους βλέπαμε να έρχονται από μακριά, όταν ο Γκαίτε άφησε το μπράτσο μου για να παραμερίσει. Του κάκου του είπα αυτό που αισθανόμουν. Δεν μπόρεσα να τον κάνω να προχωρήσει ούτε ένα βήμα. Τότε έχωσα το καπέλο μου στο κεφάλι μου, κούμπωσα το παλτό μου και προχώρησα, με τα χέρια στη ράχη, προς τα επάνω τους. Πρίγκιπες και αυλικοί παραμέρισαν, ο αρχιδούκας Ροδόλφος μού έβγαλε το καπέλο του, η κυρία αυτοκράτειρα με χαιρέτησε πρώτη. Αυτοί οι κύριοι με γνωρίζουν. Μετά είδα την πομπή να παρελαύνει μπροστά στον Γκαίτε. Στεκόταν παράμερα, κρατώντας χαμηλωμένο το καπέλο του και σε βαθιά υπόκλιση. Τότε τον εκατσάδιασα και δεν του έδωσα συγχώρεση...».

Γράμμα του Αρθούρου Ρεμπώ... «Η Ιζαμπέλ έχει άδικο που δεν παντρεύεται, αν της προκύψει κάποιος μορφωμένος και σοβαρός, κάποιος με μέλλον. Ετσι είναι η ζωή, η μοναξιά είναι αβάσταχτη εδώ κάτω, αλλά προς το παρόν είμαι καταδικασμένος να περιπλανιέμαι έχοντας εμπλακεί σε μια τόσο μακρινή επιχείρηση. Καθημερινά αποστασιοποιούμαι και χάνω το κέφι μου για το κλίμα, τον τρόπο ζωής, ακόμη και για τη γλώσσα της Ευρώπης. Αλίμονο! Σε τι ωφελούν τα πήγαιν' έλα, η κούραση, οι επαφές με παράξενες φυλές και όλες αυτές οι αλλόκοτες γλώσσες με τις οποίες γεμίζω το κεφάλι μου, αν δεν μπορέσω μια μέρα, μετά από χρόνια, να ξεκουραστώ σε κάποιο μέρος που να μου αρέσει, να φτιάξω οικογένεια και να κάνω έναν τουλάχιστο γιο, για να αφιερωθώ στην ανατροφή του, να τον εκπαιδεύσω και να τον μορφώσω όσο γίνεται καλύτερα, για να γίνει ένας ξακουστός μηχανικός, ένας ισχυρός άνθρωπος, πλούσιος από την επιστήμη; Αλλά ποιος ξέρει πόσες μέρες θα κρατήσει η ζωή μου εδώ; Μπορεί να χαθώ στα βάθη των λαών αυτών, χωρίς ποτέ κανείς να μάθει τίποτε».