Η «επιστροφή στην ανάκαμψη και την ανάπτυξη», που υπόσχεται η κυβέρνηση και τα διάφορα καλοταϊσμένα παπαγαλάκια, μόνο ως εφιάλτης πρέπει να ακούγεται από τους εργαζόμενους, παρά ως ελπιδοφόρα προοπτική. Ακριβώς γιατί η ανάπτυξη αυτή θα στηριχτεί στην κυριολεξία στον ιδρώτα, στο αίμα και το μυαλό των εργαζομένων, στη μαζική φτώχεια και εξαθλίωση του λαού. Η ανάπτυξη αυτή θα είναι αναιμική και αβέβαιη και απλά θα προετοιμάζει την επόμενη φάση της κρίσης του καπιταλισμού που είναι αγιάτρευτη. Σε καμία περίπτωση, λοιπόν, δεν πρόκειται να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, ούτε βέβαια πρόκειται να φέρει πίσω τις κατακτήσεις του προηγούμενου αιώνα και τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα που τσακίζουν τώρα οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους, αξιοποιώντας την καπιταλιστική κρίση. Η ανάπτυξη που επαγγέλλεται η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου (ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ.) πατάει πάνω στη δραστική μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, δηλαδή σε ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, ελεύθερες απολύσεις, μισθούς πείνας, υψηλή ανεργία, εμπορευματοποίηση της Παιδείας και της Υγείας, κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης, στην καταστροφή του περιβάλλοντος κ.ο.κ. Πρόκειται, λοιπόν, για ανάπτυξη που υπηρετεί τα μονοπώλια και είναι εχθρική στις λαϊκές ανάγκες και δικαιώματα. Από τα ίδια τα πράγματα, λοιπόν, έρχεται επιτακτικά στην ημερήσια διάταξη το δίλημμα «ανάπτυξη για τα μονοπώλια ή για το λαό». Και η απάντηση στο δίλημμα εξαρτάται από το κατά πόσον ο λαός θα αποφασίσει να μη δεχτεί να πληρώσει την κρίση, να απορρίψει τα ιδεολογήματα περί ανάπτυξης και να αντεπιτεθεί σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.