Ειδήσεις του τελευταίου καιρού από τη Βαρσοβία επιβεβαιώνουν την πεποίθηση Πολωνών και διεθνών αναλυτών ότι η ηγεσία της πολυθρύλητης «Σολιντάρνος» (Αλληλεγγύη) του Λεχ Βαλέσα από τη γέννησή της δεν ήταν όργανο στην υπηρεσία των Πολωνών εργαζομένων, αλλά των τσιφλικάδων, των βιομηχάνων και της κοινωνικής και πολιτικής αντίδρασης.

Στα αρκετά παραδείγματα προς απόδειξη αυτού του χαρακτήρα της, που πρόσφερε στην περίοδο της πρώτης κυβέρνησής της και της Προεδρίας του Λεχ Βαλέσα πρόσθεσε στις 16 του Νοέμβρη ένα ακόμη. Το κυβερνητικό κόμμα AWS και η Ενωση Ελευθερίας (UW), που πριν τέσσερις μήνες πέρασε για λόγους τακτικής στην αντιπολίτευση -και τα δύο κόμματα είναι γνήσια πολιτικά παιδιά της «Σολιντάρνος»-, διακηρύξανε εκείνη τη μέρα ότι η γνώμη των εκλογέων δεν έχει καμία σημασία, αυτό που αξίζει είναι να προστεθούν πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ζλότι (γύρω στα 150 δισεκατομμύρια μάρκα) στα ταμεία των πλουσίων. Αυτοί -κατά την Αλληλεγγύη- «αδικήθηκαν» από τους νόμους και τα διατάγματα των «μπολσεβίκων» στην περίοδο 1944 -1962. Τότε οι πολωνικές σοσιαλιστικές κυβερνήσεις είχαν κρατικοποιήσει τη μεγάλη βιομηχανία και είχαν πραγματοποιήσει την αγροτική μεταρρύθμιση προς όφελος των φτωχών και μεσαίων αγροτών. Αυτά τα προοδευτικά και αναγκαία μέτρα η σαρωτική σκούπα της Αλληλεγγύης τα πετάει τώρα στο καλάθι των αχρήστων.

«Επανιδιωτικοποίηση» είναι το σύνθημα των κυβερνώντων και πάνω σ' αυτό ο πολωνικός λαός δεν έχει να φέρει καμία αντίρρηση. Το δήλωσε καθαρά στη Σέιμ (πολωνική Βουλή) ο βουλευτής Μαρσίν Λιμπίσκι εκ μέρους της AWS στις 16 του Νοέμβρη: «Η επανιδιωτικοποίηση είναι ηθικό ζήτημα και σ' αυτό ο λαός δεν έχει να πει τίποτα». Αυτό αποτελούσε την άμεση απάντηση στα αντιπολιτευόμενα κόμματα Αριστεροί Δημοκράτες (SLD) και Αγροτικό Κόμμα (PSL), που τουλάχιστον ανοιχτά δε στρέφονταν κατά της (μερικής) ιδιωτικοποίησης, όσο να ερωτηθεί με δημοψήφισμα ο λαός. Είχαν υποβάλει μάλιστα στο προεδρείο της Βουλής σχετικό αίτημα με τις υπογραφές 570.000 πολιτών, που τόνιζαν ότι έχουν συνταγματικό δικαίωμα να ζητήσουν το δημοψήφισμα.

Αυτό, το ότι «ο λαός δεν έχει να πει τίποτα», από τα χείλη της «Σολιντάρνος», το Νοέμβρη του 2000 έρχεται σε κραυγαλέα αντίφαση με το δημαγωγικό σύνθημα της ηγεσίας της Αλληλεγγύης του 1980, όταν παραπλανούσε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες Πολωνών εργαζομένων και απαιτούσε από τη σοσιαλιστική κυβέρνηση της Βαρσοβίας να ακούγεται η γνώμη του λαού σε όλα τα βασικά ζητήματα που τον αφορούν. Ομως, αλλάζουν οι καιροί. Τότε οι δημαγωγοί για να ανατρέψουν την κυβέρνηση συνθηκολογούσαν με τους παραπλανημένους εργάτες και αγρότες, τώρα συνθηκολογούν και υπηρετούν τους τσιφλικάδες και βιομηχάνους. Αυτός, άλλωστε, ήταν από την αρχή ο στόχος τους, μόνο που οι παρασυρμένοι δεν είχαν τις απαιτούμενες γνώσεις για να το διακρίνουν.

Σε όλη αυτή την ιστορία επιστροφής στους παλιούς ιδιοκτήτες των τσιφλικιών και των βιομηχανιών ή αντίστοιχα ποσά δισεκατομμυρίων μάρκων σαν αποζημίωση υπάρχει μια όχι λιγότερο σκανδαλώδης λεπτομέρεια. Οι κύριοι αυτοί της Αλληλεγγύης επιμένουν με το ίδιο επιχείρημα του «αντιμπολσεβικισμού» να επιστραφούν στους παλιούς ιδιοκτήτες τους (ή τους κληρονόμους τους) και οι πύργοι, οι επαύλεις και τα άλλα κτίρια που αφού επισκευάστηκαν και εκσυγχρονίστηκαν είχαν γίνει νοσοκομεία, σχολεία, παιδικοί σταθμοί, πολιτιστικές λέσχες και άλλα ιδρύματα εξυπηρέτησης κοινωνικών αναγκών.

Για το πώς κατάντησαν την Πολωνία οι «αντιμπολσεβίκοι» καθολικοί χριστιανοί αρκεί να αναφερθεί ένα και μόνο από τα χιλιάδες παραδείγματα: Είναι παγκόσμια γνωστή η εικόνα των ναυπηγείων του Γκντανσκ που παρουσιάζει τον Λεχ Βαλέσα να ηγείται των «εξεγερμένων» εργατών κατά του σοσιαλιστικού καθεστώτος. Αυτά τα κρατικά ναυπηγεία έπρεπε κατά το σλόγκαν της «Σολιντάρνος» και όλης της αντίδρασης να μην ανήκουν στο «εκμεταλλευτικό» σοσιαλιστικό κράτος αλλά «στο λαό».

Σε τίνος χέρια βρίσκονται τώρα; Σε κανενός. Τα έκλεισαν οι «αντιμπολσεβίκοι» κυβερνήτες, γιατί δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τα ναυπηγεία της Δύσης. Οι χιλιάδες εργαζόμενοι σ' αυτά έχασαν τις θέσεις εργασίας τους και είναι, στο μεγαλύτερο μέρος τους, άνεργοι.

Εχοντας τώρα την ύστερη γνώση είναι αγανακτισμένοι και λένε για την επανορθωμένη στη χώρα τους καπιταλιστική κοινωνία ότι είναι «κοινωνία των λύκων» («Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ», 31 Αυγούστου 2000).

Δεν είναι καθόλου διαφορετική η γνώμη των Πολωνών και από την απελπιστική κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά τις περυσινές «μεταρρυθμίσεις» στον υγειονομικό τομέα. Συγκρίνουν και νοσταλγούν το δωρεάν καθεστώς επί σοσιαλιστικού καθεστώτος. Τώρα, με τις «μεταρρυθμίσεις» δημιουργήθηκε οικονομικό αδιέξοδο τόσο για τα πλατιά λαϊκά στρώματα, που αδυνατούν, αν ασθενήσουν, να ανταποκριθούν στα υψηλά νοσήλια και τις υψηλές τιμές των φαρμάκων, όσο και για το νοσοκομειακό προσωπικό που οι μισθοί του είναι πενιχροί.

Γι' αυτό το λόγο οι νοσοκόμες των περισσότερων νοσοκομείων της χώρας έβγαλαν πρόσφατα τις άσπρες μπλούζες και μαυροφορεμένες κατέβηκαν σε διαμαρτυρίες, απαιτώντας αύξηση των αμοιβών τους, Με το δίκιο τους. Ο μηνιαίος μισθός τους, μετά από 15χρονη σκληρή εργασία, δεν ξεπερνάει τα 400 μάρκα, ενώ τα ηγετικά στελέχη των κοινωνικών ασφαλίσεων -κατά κανόνα άνθρωποι της Αλληλεγγύης- εισπράττουν παχυλούς μισθών και άνω των 2.000 μάρκων το μήνα.

Αντιλαμβάνεται κανείς ότι αυτή η αυξανόμενη δυσαρέσκεια στα προλεταριακά στρώματα της πόλης, λέγω της εμπειρίας που αποκτούν, δε θα αργήσει να επεκταθεί και να ενταθεί και στα φτωχά στρώματα της υπαίθρου. Εκεί υπάρχει και ένας ειδικότερος λόγος. Οπως αναμένεται η Πολωνία θα είναι ένα από τα επόμενα μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά η αγροτική οικονομία της χώρας αυτής -σε αντίθεση με τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης- δεν είχε σοσιαλιστική συνεταιριστική μορφή, αλλά οι τότε κυβερνήτες της προτίμησαν (λανθασμένα) να διατηρήσουν τον μικροϊδιωτικό χαρακτήρα της. Αν όμως η λαίλαπα της ΕΕ σαρώνει σε όλες τις χώρες - μέλη της τα αγροτικά νοικοκυριά -λ.χ. στη Δυτική από 1,6 εκατομμύρια που ήταν το 1949 έφτασαν σε 230.000 το 2000- μπορεί να φανταστεί κανείς την καταστροφή που θα προκληθεί στα μικροαγροτικά πολωνικά νοικοκυριά μετά την ένταξη στην ΕΕ.

Βέβαια, η Πολωνία έχει στα δυτικά της σύνορα έναν πλούσιο γείτονα, την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (ΟΔΓ) που σαν καλός Σαμαρείτης μπορεί να δώσει χέρι βοηθείας σε περίπτωση οικονομικής κρίσης.

Αυτό το σενάριο το προβάλλει σαν μια κατ' αρχήν υπόθεση ο βετεράνος του γερμανικού εργατικού κινήματος και δημοσιογράφος Ρολφ Βέλαϊ που σε πολύ κατατοπιστικό άρθρο του με τον τίτλο «Η Καθολική Εκκλησία και η Αντεπανάσταση στην Πολωνία, η "Σολιντάρνος" και οι Συνέπειες», σε περιοδικό του Βερολίνου, γράφει: «Αν, π.χ., σαν συνέπεια της ένταξης στην ΕΕ πρόκειται να προκληθεί βαριά οικονομική και σαν επακόλουθό της πολιτική κρίση, στην Πολωνία, θα μπορούσε κάλλιστα να προσφερθεί "γερμανική βοήθεια" με αντάλλαγμα τη Σιλεσία. Η (εφημερίδα) Ντι Βελτ είχε ήδη στην πολωνική κρίση του 1979 - '80 τη μεγαλειώδη ιδέα να αγοραστούν από την Πολωνία οι "γερμανικές ανατολικές περιοχές"»!!!

Φαντασία, θα πείτε. Ο Βέλαϊ επικαλείται όμως τον πρώην καγκελάριο Χέλμουτ Κολ, που το 1990, επιστρέφοντας από την Ουάσιγκτον, σε ραδιοφωνική συνέντευξη που παραχώρησε σχετικά με τη γνωστή συμφωνία «Δύο-συν-Τέσσερα» δήλωσε για τη (γερμανική) «παραίτηση από τις γερμανικές ανατολικές περιοχές» ότι «η συμφωνία του Ελσίνκι επιτρέπει αλλαγές συνόρων μετά από αμοιβαία συμφωνία».