Ιδιαίτερη επιτυχία σημείωσε η 2η Παγκόσμια Συνάντηση Αλληλεγγύης στον αγώνα του κουβανικού λαού, που διοργανώθηκε στην Αβάνα, από 10 έως 14 του Νοέμβρη 2000, από το Κουβανικό Ινστιτούτο Φιλίας των Λαών (ICAP), με τη βοήθεια και τη συμπαράσταση και άλλων 70 μαζικών οργανώσεων της Κούβας.

Στη δεύτερη αυτή συνάντηση συμμετείχαν συνολικά 4.664 άτομα από 118 χώρες, και από τις 5 ηπείρους, ενώ στην πρώτη, που είχε πραγματοποιηθεί το 1994, σε μια εξαιρετικά δύσκολη για την Κούβα και την Επανάστασή της εποχή, είχαν συμμετάσχει 3.069 από 108 χώρες. Οι αντιπρόσωποι αυτοί εκπροσωπούσαν τους παλιούς συνδέσμους φιλίας, που αριθμούν αρκετά χρόνια ζωής, επιτροπές αλληλεγγύης που συγκροτήθηκαν τη δεκαετία του '90 - την εποχή που εχθροί και «φίλοι» της Κουβανικής Επανάστασης μετρούσαν τις μέρες της - συνδικάτα, μαζικές οργανώσεις, πολιτικά κόμματα και νεολαίες. Μόνο από τις ΗΠΑ παραβρέθηκαν 600 άτομα.

Κύρια θέματα που απασχόλησαν το συνέδριο ήταν ο αποκλεισμός, ένας πραγματικός ακήρυχτος πόλεμος που οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους επέβαλαν στην Κούβα σχεδόν αμέσως μετά τη νίκη της Επανάστασης, και ο Νόμος Κουβανικής Προσαρμογής, όπως ονομάζεται, δηλαδή ο νόμος εκείνος των ΗΠΑ που προβλέπει ότι σε όποιον Κουβανό φτάσει στις ακτές τους παράνομα, χωρίς να έχει βγει νόμιμα από το έδαφος της Κούβας και να είναι κάτοχος βίζας εισόδου στη χώρα τους, του χορηγείται αμέσως και χωρίς διαδικασίες άδεια παραμονής και εργασίας. Ακόμη η πληροφόρηση και παραπληροφόρηση και η αντιμετώπισή τους, καθώς και οι διαφορετικές εκφράσεις αλληλεγγύης, που τόσο χρειάζεται ο κουβανικός λαός στον άνισο αγώνα του.

Για την κατάσταση στην Κούβα ενημέρωσαν ο Κάρλος Λάχε, γραμματέας της Εκτελεστικής Επιτροπής του Υπουργικού Συμβουλίου και υπεύθυνος για θέματα οικονομίας, ο Ρικάρντο Αλαρκόν, πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης της Λαϊκής Εξουσίας, ο Φελίπε Πέρες, υπουργός Εξωτερικών, ο πρόεδρος του Κουβανικού Ινστιτούτου Φιλίας των Λαών, Σέρχιο Κοριέρι, και φυσικά ο ίδιος ο Φιντέλ Κάστρο, που, ως συνήθως, έκλεψε την παράσταση με την 5ωρη ομιλία του στο κλείσιμο του συνεδρίου.

Η τελική διακήρυξη και τα συμπεράσματα των τριών επιτροπών-ομάδων εργασίας ήταν πολλά και σημαντικά και κατέληξαν σε ένα πλούσιο πρόγραμμα δράσης για τα επόμενα δύο χρόνια, αφού ο Φιντέλ μάς έκανε να υποσχεθούμε ότι δε θα περιμένουμε άλλα 6 χρόνια για να πραγματοποιήσουμε το επόμενο παγκόσμιο συνέδριο αλληλεγγύης, αλλά μόλις δύο.

Το κίνημα αλληλεγγύης στη χώρα μας εκπροσωπήθηκε κυρίως από τον Ελληνοκουβανικό Σύνδεσμο Φιλίας και Αλληλεγγύης, που διοργάνωσε την αποστολή 37 ατόμων, ανάμεσα στους οποίους ήταν και δύο αντιπρόσωποι από το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Πειραιά, ένας από την ΠΕΜΕΝ και ένας από την Πανελλήνια Ενωση Λογιστών (ΠΟΛ). Ολοι οι υπόλοιποι αντιπρόσωποι ήταν φίλοι της Κούβας, από τη Θεσσαλονίκη κυρίως (25 αντιπρόσωποι) και την Αθήνα. Από τα ελληνικά πολιτικά κόμματα μόνο το ΚΚΕ έστειλε αντιπρόσωπο.

Παρά το γεγονός ότι η ελληνική αποστολή δεν ήταν όσο αντιπροσωπευτική θέλαμε για το πλατύ και δραστήριο κίνημα αλληλεγγύης της χώρας μας, είχε ωστόσο σημαντική παρουσία στο συνέδριο. Ο πρόεδρος του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου της Θεσσαλονίκης μίλησε στην ολομέλεια του συνεδρίου, καθώς και στην ομάδα εργασίας που πραγματευόταν το θέμα της αλληλεγγύης, ενώ στην ίδια ομάδα εργασίας τη δράση που αναπτύσσεται στην Ελλάδα περιέγραψε ένα μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδέσμου στην Αθήνα. Επίσης, ο Ελληνοκουβανικός Σύνδεσμος είχε τη μεγάλη τιμή να μιλήσει στη μαζική πολιτική και πολιτιστική αντιιμπεριαλιστική εκδήλωση που έγινε στις 14 του Νοέμβρη, στα πλαίσια του συνεδρίου, στο Αντιιμπεριαλιστικό Βήμα, που έχει στηθεί λίγα μέτρα από το Γραφείο Συμφερόντων των ΗΠΑ, παρουσία του Φιντέλ Κάστρο και όλης της ηγεσίας του κράτους και του κόμματος. Στην εκδήλωση αυτή, όπου συμμετείχαν πάνω από 10 χιλιάδες άτομα, μίλησαν εκπρόσωποι από τις 5 ηπείρους, από τις εξής χώρες: Νότια Αφρική, Ινδία, Βραζιλία (ο γνωστός από το βιβλίο του και στη χώρα μας ιερωμένος Φράι Μπέτο), Μεξικό, Παλαιστίνη, Αυστραλία, Πουέρτο Ρίκο, ΗΠΑ (ο μεγάλος φίλος της Κούβας και του λαού της, ιερωμένος Λούσιους Ουόκερ), και από την Ευρώπη η Βουλγαρία (εκ μέρους της Ανατολικής Ευρώπης) και η Ελλάδα από τη Δυτική Ευρώπη.

Γενικά, το συμπέρασμα που βγάλαμε όλοι όσοι παραβρεθήκαμε στο συνέδριο ήταν ότι η Κούβα εξακολουθεί να αντιμετωπίζει δυσκολίες, αφού η πτώση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος κατά 35% από το 1990-1993, δεν έχει ακόμα καλυφθεί, ωστόσο από το 1994-1995 και πέρα σημειώνεται μια σταθερή άνοδος, που το 1999 έφτασε το 6,2%. Κι αυτό, φυσικά, χωρίς τις ανισότητες και τις αδικίες που χαρακτηρίζουν την άνοδο των δεικτών στην καπιταλιστική κοινωνία.

Το κύριο, όμως, που χρειαζόταν πάντα και εξακολουθεί να χρειάζεται ο κουβανικός λαός από τους πραγματικούς φίλους του είναι η πολιτική αλληλεγγύη στον αγώνα του. Η καταγγελία με κάθε ευκαιρία του απαράδεκτου αποκλεισμού που οι ΗΠΑ έχουν επιβάλει και που γίνεται όλο και πιο έντονος, παρά τις όποιες εξαγγελίες έχουν γίνει κατά καιρούς, η απαίτηση να αρθεί αυτός ο αποκλεισμός, η απαίτηση να σταματήσουν οι πολιτικές, οικονομικές, διπλωματικές πιέσεις στην Κούβα για να εγκαταλείψει τις αρχές της, να αφεθεί, επιτέλους, ο κουβανικός λαός ελεύθερος να ακολουθήσει το δρόμο ανάπτυξης που ο ίδιος αποφάσισε πριν από 40 χρόνια και να οικοδομήσει ελεύθερα την κοινωνία που επέλεξε και εξακολουθεί να θέλει: τη σοσιαλιστική.

Ταυτόχρονα, είναι φανερό και συζητήθηκε πλατιά και στο συνέδριο, ότι καμιά προσπάθεια του κουβανικού λαού δε θα είναι πραγματικά αποτελεσματική και δεν μπορεί να στεφθεί με ολοκληρωτική επιτυχία, αν δεν ενταθεί σε παγκόσμιο επίπεδο η πάλη κατά του ιμπεριαλισμού σε όλες τις μορφές του, αν δεν υπάρχει ένα ισχυρό κίνημα κατά της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, αν δεν τσακιστεί η ραχοκοκαλιά του καπιταλιστικού συστήματος που γέννησε τον ιμπεριαλισμό.

Το κίνημα αλληλεγγύης στην Κούβα, με την πολυμορφία και πολυχρωμία του, αποτελεί κι αυτό κομμάτι του παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος και εν δυνάμει σύμμαχο του κινήματος ενάντια στον καπιταλισμό, αφού η υποστήριξη στην Κούβα είναι στενά δεμένη με τη συμπαράσταση και αλληλεγγύη σε κάθε λαό που αγωνίζεται για την απελευθέρωσή του και την κοινωνική δικαιοσύνη. Η ενίσχυσή του είναι, επομένως, καθήκον όλων μας.