«Βλέπω τον κόσμο όπως είναι», είχε δηλώσει ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα στο Οσλο παραλαμβάνοντας το βραβείο Νομπέλ για την Ειρήνη το 2009, που του απονεμήθηκε για την «πρόθεσή του να ενισχύσει τη διεθνή διπλωματία και τη συνεργασία των λαών». Τότε είχε υπεραμυνθεί του δικαιώματος των ΗΠΑ να διεξάγουν «δίκαιους πολέμους» με στόχο μια «δίκαιη ειρήνη». Ενα ευέλικτο δόγμα υποτίθεται «ήπιας» εξωτερικής πολιτικής που του επιτρέπει να κλιμακώνει ή όχι τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν ή το Ιράκ, μέχρι στιγμής τα δύο κυριότερα μέτωπα του ιμπεριαλιστικού πολέμου αλλά και να ανοίξει εάν καταστεί αναγκαίο όσο δυνατόν περισσότερα μέτωπα, ντύνοντας πάντα την επιβολή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ με τη ρητορική περί «συνεργασίας», «ειρήνης», «δικαιοσύνης»...

Ουσιαστικά, πρόκειται για αλλαγή τακτικής καθώς δείχνει να εγκαταλείπει το δόγμα της «μονομερούς δράσης» - αν και πάντα παραμένει στο τραπέζι «ως ύστατη λύση» - του Τζορτζ Μπους. Ο λόγος της αλλαγής της τακτικής δεν είναι άλλος από την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, που κατέδειξε τα όρια της «οικονομικής» κυριαρχίας των ΗΠΑ και αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία της αλλά και το ίδιο το αμερικανικό δολάριο ως παγκόσμιο νόμισμα. Αυτός όμως ακριβώς ο λόγος είναι που κάνει ακόμη πιο επιτακτική ανάγκη για το κεφάλαιο των ΗΠΑ να προωθεί την επιθετική ιμπεριαλιστική του ατζέντα και σε κάθε γωνιά του πλανήτη εάν χρειαστεί, ούτως ώστε να εξασφαλίσει τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών.

Ενα μεγάλο μέτωπο, είναι αυτό το Μέσης Ανατολής με τον πόλεμο στο Ιράκ να δεσπόζει. Προς το παρόν. Ενα πόλεμο του οποίου το «τέλος» του θα κηρύξει ο Μπαράκ Ομπάμα την Τρίτη από το οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου.

Ενα «τέλος» που θα «είναι το τέλος των πολεμικών επιχειρήσεων», βάσει ουσιαστικά του χρονοδιαγράμματος της προηγούμενης κυβέρνησης Μπους, για λόγους κυρίως δημαγωγικούς και προεκλογικούς καθώς η αναμέτρηση για την αναπλήρωση των μισών μελών της Βουλής των Αντιπροσώπων και της Γερουσίας στις 2 Νοέμβρη, καθώς και κυβερνητών και άλλων «αιρετών» εκπροσώπων, κρίνεται κρίσιμη. Κρίσιμη όσον αφορά το έλεγχο του Κογκρέσου. Ετσι ο Ομπάμα, που υποτίθεται εκλέχτηκε για να «τερματίσει» τον πόλεμο, προσπαθεί να πείσει ότι τηρεί τις δεσμεύσεις του.

Ωστόσο, στις 2 Σεπτέμβρη, οπότε επισήμως υποτίθεται οι «πολεμικές επιχειρήσεις θα έχουν τελειώσει», στο Ιράκ παραμένουν 50.000 στρατιώτες ενώ ο αριθμός των μισθοφόρων που θα είναι υπό την επίβλεψη του Στέιτ Ντιπάρτμεντ θα διπλασιαστεί στις 7 χιλιάδες. Βεβαίως, σε πρόσφατες συνεντεύξεις του στα τηλεοπτικά δίκτυα CBS και CNN ο διοικητής των αμερικανικών δυνάμεων στο Ιράκ, στρατηγός Ρέιμοντ Οντιέρνο, δεν παρέλειψε να σημειώσει ότι οι ΗΠΑ μπορούν να επιστρέψουν «με μάχιμες μονάδες» όποτε κριθεί αναγκαίο.

Οι στρατιώτες αυτοί θα παραμείνουν έχοντας, όπως λέγεται, «εκπαιδευτικό - συμβουλευτικό - βοηθητικό ρόλο» έως τον επόμενο χρόνο και... «φυσικά θα έχουν τη δυνατότητα να προστατεύουν τον εαυτό τους και εάν κριθεί αναγκαίο να εκτελούν επιχειρήσεις μάχης, εάν αυτό τους ζητηθεί». Τι εννοεί; «Αν υπάρξει πλήρης αποτυχία των δυνάμεων ασφαλείας» ή αν διχαστεί το ιρακινό στράτευμα από πολιτικές διαμάχες, οι ΗΠΑ μπορούν να επανέλθουν σε μάχιμο ρόλο τόνισε ο Οντιέρνο, ενώ άνοιξε το παιχνίδι, υποστηρίζοντας ότι «το Ιράν δεν επιθυμεί να δει το Ιράκ να γίνεται μια σταθερή δημοκρατική χώρα. Θα επιθυμούσαν να δουν μια ευάλωτη θεσμικά κυβέρνηση, που δε θα τους δημιουργεί προβλήματα στο μέλλον».

Το έδαφος είναι πρόσφορο για μία επιστροφή «αν χρειαστεί» λόγω της κλιμάκωσης της βίας και των επιθέσεων. Στο φόντο αυτό ο στρατιωτικός διοικητής του Ιράκ, αντιστράτηγος Μπακαμπίρ Ζεμπάρι, δήλωσε πως τα στρατεύματά του δεν πρόκειται να είναι έτοιμα να προστατεύσουν τη χώρα πριν από το 2020.

Εξάλλου, το πραγματικό πρόσωπο του πολέμου που έχει αποκρυβεί αριστοτεχνικά από τα διεθνή και... «έγκριτα ΜΜΕ» προμηνύει θύελλες: Η ανεργία στο Ιράκ κυμαίνεται από 25% έως 50%. Το Κοινοβούλιο είναι δυσλειτουργικό, κυβέρνηση δεν έχει προκύψει ακόμη από τις εκλογές του Μαρτίου. Υπάρχει επιδημία ψυχικών ασθενειών κατά την «Ουάσιγκτον Ποστ» και συνεχώς αυξανόμενες και άναρχες παραγκουπόλεις. Πριν το πόλεμο, το ποσοστό του πληθυσμού που διαβιούσε σε αυτοσχέδιες φτωχογειτονιές στις παρυφές των πόλεων ήταν 20%, σήμερα έχει εκτοξευτεί στο 53%. Οι δολοφονίες αθώων ανθρώπων είναι καθημερινότητα. Και αυτό είναι μόλις ένα θραύσμα της εικόνας της ολικής καταστροφής που έχει προκαλέσει ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στο Ιράκ. Εξάλλου, ο πραγματικός λόγος του πολέμου εξακολουθεί να είναι ο ίδιος: ο έλεγχος και η κατοχή του πλούσιου σε πετρέλαια Ιράκ και η στρατηγική του θέση στον Περσικό Κόλπο.

Ειδικά τώρα που τα σχέδια για ένα κτύπημα εναντίον του Ιράν, ο βομβαρδισμός των πυρηνικών εγκαταστάσεων του είναι «στο συρτάρι», όπως ανέφεραν μέσα στον καυτό μήνα Ιούλιο οι «Νιου Γιορκ Τάιμς». Ακολούθησε η συνέντευξή στο CNN, του πρώην επικεφαλής της CIA, ναυάρχου Μάικ Χέιντεν, που σχεδόν «επιβεβαίωσε» τον πόλεμο τονίζοντας την «αδυσώπητη» δυναμική προς την κατεύθυνση της αντιπαράθεσης, καθώς υποστήριξε ότι η βομβιστική επίθεση ήταν μία πιο βιώσιμη επιλογή για την κυβέρνηση Ομπάμα από ότι είχε υπάρξει για την κυβέρνηση του προκατόχου του.

Μετά τη «στοχοποίηση» ακολούθησε το δημοσίευμα του «Ατλάντικ Μάνθλι», που διεύρυνε ακόμη περισσότερο την εικόνα του πολέμου, καθώς ανέφερε ότι δεδομένης της απουσίας μιας «ιρανικής λευκής σημαίας», το Ισραήλ θα ξεκινήσει πράγματι τον πόλεμο ενάντια στο Ιράν το καλοκαίρι του 2011, πράγμα που με τη σειρά του εγγυάται ότι το Ιράν θα βυθιστεί στο χάος. Αλλά και όλη η περιοχή, και όχι μόνο, θα τιναχτεί στον αέρα με απρόβλεπτες συνέπειες.

Σενάρια ωστόσο δεν είναι όσα διαδραματίζονται στο Αφγανιστάν όπου σχεδόν εννέα χρόνια μετά τον εξαπόλυση του πολέμου - αν και έχει ξεκινήσει πραγματικά το 1979 όταν οι ΗΠΑ δημιούργησαν τους μουτζαχεντίν και ξεκίνησαν το μυστικό πόλεμο - αυτός μαίνεται ακατάπαυστα. Ειδικά ο Ομπάμα, τον έχει αναδείξει σε κύριο μέτωπο, διευρύνοντάς τον μάλιστα καθώς συμπεριέλαβε και το Πακιστάν. Ηδη ο πόλεμος του Αφγανιστάν έχει ονομαστεί στις ΗΠΑ ως «ο πόλεμος του Ομπάμα» κατά αναλογία με το Ιράκ που ήταν ο πόλεμος του Μπους.

Ομως ο πόλεμος στο Αφγανιστάν δε «βαίνει καλώς» για τις ΝΑΤΟικές δυνάμεις, παρά τις 400 βάσεις του αμερικανικού στρατού και 300 του εκπαιδευόμενου από Αμερικανούς κρατικού στρατού, από μικρά στρατόπεδα έως τεράστιες βάσεις - πόλεις. Η αεροπορική βάση στο Μπαγκράμ «φιλοξενεί» 20.000 Αμερικανούς στρατιώτες, συν μερικές χιλιάδες συμμάχους και συνεργάτες. Η βάση στην Κανταχάρ, με την «αύξηση» Ομπάμα, θα φτάσει τους 35.000. Χρησιμοποιούνται, επίσης, βάσεις εκτός Αφγανιστάν, όπως η κόστους ενός δισ. δολαρίων βάση στο Κατάρ, απ' όπου συντονίζονται τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη που βομβαρδίζουν σπίτια, χωριά και πόλεις σε Αφγανιστάν και Πακιστάν, η βάση στην Κιργιζία απ' όπου διακινείται πολεμικό υλικό κ.ά. Οι μισθοφόροι εκτός στρατού, εξωραϊστικά αποκαλούμενοι «συμβασιούχοι», τον περασμένο Δεκέμβρη ανέρχονταν στον εκπληκτικό αριθμό των 121.000, σχεδόν διπλάσιοι από τους 68.000 ένστολους Αμερικανούς. Και μέχρι το τέλος του έτους, ο συνολικός αριθμός των μισθοδοτούμενων από τις ΗΠΑ θα φτάσει τους 220.000 αν και ο Πρόεδρος Καρζάι εξαιτίας των συνεχών αυξανόμενων περιστατικών δολοφονιών αμάχων έδωσε «διορία» τεσσάρων μηνών στους μισθοφόρους να αποχωρήσουν από το Αφγανιστάν. Ομως, οι επιθέσεις αυξάνονται και οι απώλειες των ΝΑΤΟικών πολλαπλασιάζονται.

Ενόψει και πάλι των ενδιάμεσων εκλογών του Νοεμβρίου, δεδομένου ότι ένας στους έξι Αμερικανούς είναι αντίθετος στον πόλεμο και σε συνδυασμό με το δήθεν «τέλος» του πολέμου στο Ιράκ, το Πεντάγωνο και η αμερικανική κυβέρνηση επέλεξαν να ανακοινώσουν τα σχέδιά τους, την έναρξη της διαδικασίας αποχώρησης «κάποιων στρατευμάτων» τον Ιούλιο του 2011. Η ανακοίνωση των σχεδίων άναψε φωτιές, τόσο εντός του αμερικανικού στρατού όσο και στην αφγανική εξουσία που έκριναν ότι μία τέτοια ανακοίνωση «ενισχύει τους Ταλιμπάν».

Φυσικά δεν πρόκειται για αποχώρηση, και ένα ακόμη στοιχείο όσον αφορά το ψευδεπίγραφο της υπόθεσης, είναι το γεγονός ότι οι αρμόδιες επιτροπές του Κογκρέσου, ενέκριναν κονδύλι 1,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων για το «πολυετές» πρόγραμμα ανοικοδόμησης και επέκτασης των αμερικανικών στρατιωτικών εγκαταστάσεων στο Αφγανιστάν, όπως αναφέρει δημοσίευμα της εφημερίδας «Ουάσιγκτον Ποστ» σημειώνοντας ότι παρά το γεγονός πως το σχέδιο πρέπει να εγκριθεί από την ολομέλεια της Γερουσίας, τα σχέδια οικοδόμησης εγκαταστάσεων για τον αφγανικό στρατό και την αστυνομία, ύψους 5,3 δισεκατομμυρίων, έχουν ήδη εγκριθεί και η «οικοδόμησή τους θα διαρκέσει 3 έως 4 χρόνια τουλάχιστον».

Η απεμπλοκή των ΗΠΑ από το μέτωπο του Αφγανιστάν και του Πακιστάν θεωρείται αδύνατη εξάλλου, καθώς η «ατυχής» μέχρι σήμερα έκβαση του πολέμου έχει ανοίξει πολύ το παιχνίδι και για τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και η αφγανική κυβέρνηση ήδη επιδιώκει να κάνει συμφωνίες με άλλες χώρες, όπως η Κίνα, η Ρωσία, το Ιράν, ακόμα και το Πακιστάν, ενώ οι υπερδυνάμεις συναγωνίζονται στο να χτίζουν σχέσεις με Αφγανούς αξιωματούχους, σε μια προσπάθεια να εξαπλώσουν την επιρροή τους, να υποσκάψουν τον έλεγχο των ΗΠΑ στην περιοχή και να μπορέσουν να αποσπάσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μερίδιο από τα μεταλλεύματα αξίας 1 τρισεκατομμυρίου δολαρίων και κοιτάσματα πετραλαίου στα βόρεια της χώρας. Κοιτάσματα που εκτιμώνται σε 1,8 δισεκατομμύρια βαρέλια και «ανακαλύφτηκαν» πρόσφατα.

Εάν το Ιράκ, το Ιράν, το Αφγανιστάν ή το Πακιστάν αποτελούν τα «επίσημα» μέτωπα του πολέμου, οι ΗΠΑ εμπλέκονται σε παραστρατιωτικές επιχειρήσεις εκτός των ορίων της εθνικής και της δήθεν ...διεθνούς νομιμότητας διεξάγοντας τους «Μυστικούς Πολέμους του Ομπάμα», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά πρόσφατο άρθρο της «Ουάσιγκτον Ποστ». Οι δυνάμεις των ειδικών επιχειρήσεων έχουν ενισχυθεί με περισσότερο προσωπικό και περισσότερα χρήματα, έχοντας διευρύνει τις παράνομες επιχειρήσεις τους σε 75 χώρες έναντι των 60 χωρών - στόχων επί Μπους. «Εκτός από τις παραστρατιωτικές μονάδες που χρόνια τώρα δρουν στις Φιλιππίνες και στην Κολομβία, νέες ομάδες διεξάγουν επιχειρήσεις στην Υεμένη, στη Μ. Ανατολή, στην Αφρική και στην Κεντρική Ασία» ανέφερε χαρακτηριστικά το άρθρο της εφημερίδας, διευκρινίζοντας ότι, βάσει των πληροφοριών, πάνω από 13.000 «ειδικοί συνεργάτες» δρουν ανά την υφήλιο, οι 9.000 από τους οποίους διεκπεραιώνουν επιχειρήσεις στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, ενώ οι υπόλοιποι 4.000 μοιράζονται στις υπόλοιπες χώρες της μαύρης λίστας των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Οσο για τη δράση τους: δολοφονίες και επιθέσεις με τηλεκατευθυνόμενους πυραύλους, καθώς και εκπαίδευση τοπικών «αντιτρομοκρατικών» μονάδων με από κοινού δράση στο τέλος των εκπαιδευτικών σεμιναρίων.

Η τακτική αυτή του Προέδρου Ομπάμα να διεξάγει «μυστικούς πολέμους» είναι ακόμη πιο επικίνδυνη και από των «γερακιών» που κατοικοέδρευαν στην Ουάσιγκτον τα προηγούμενα χρόνια. Οι «μυστικοί πόλεμοι» που διεξάγουν οι ΗΠΑ στην Υεμενη και αλλού, πολιτική που απαξίωσε την προηγούμενη κυβέρνηση, τώρα πρέπει να επικροτηθεί όχι μόνο γιατί η κυβέρνηση Ομπάμα υιοθετεί πλήρως αυτή την προσέγγισή, αλλά επειδή αυτή η προσέγγιση έχει γίνει τώρα θεσμοποιημένη και νομιμοποιημένη από μια κυβέρνηση που δε φέρει τις βαριές ιδεολογικές αποσκευές του προκατόχου της, σημειώνουν σε πρόσφατο άρθρο οι «Νιου Γιορκ Τάιμς».

Μια σύγκλιση μεταξύ της CIA - που λειτουργεί όλο και περισσότερο ως παραστρατιωτική οργάνωση - και Πενταγώνου - που διευθύνει όλο και περισσότερες μυστικές διαδικασίες - έχει παραγάγει μια αμερικανική φονική μηχανή. Οπως σημειώνουν οι «Νιου Γιορκ Τάιμς», «η αμερικανική στρατιωτική εκστρατεία στην Υεμένη άρχισε χωρίς ειδοποίηση το Δεκέμβριο και ποτέ δεν έχει επιβεβαιωθεί επίσημα». Και ούτε πρόκειται.

Τελευταίο στοιχείο, της διεύρυνσης της «πολεμικής» ατζέντας εκ μέρους του Λευκού Οίκου είναι η επιθετική πολιτική προς τη Λατινική Αμερική, με τις συμφωνίες για δημιουργία βάσεων στην Κεντρική και Νότια Αμερική και την Καραϊβική με μοναδικό στόχο την περικύκλωση και ανάκτηση ελέγχου με κάθε τρόπο του «ζωτικού του χώρου», που εδώ και χρόνια εμφανίζει σημάδια «ανυπακοής» και αποτελεί κρίσιμο συστατικό για τη διατήρηση της κυριαρχίας των ΗΠΑ στην παγκόσμια σκακιέρα.