Προσπαθούν να δείξουν ότι οι εκτιμήσεις τους για την κατάσταση στην οικονομία κονταροχτυπιούνται. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει - ενόψει και εκλογών - ότι βγαίνουμε απ' το τούνελ κι ότι η πολιτική της δικαιώνεται. Και η ΝΔ προσπαθεί κάτι να ψελλίσει περί λάθους μείγματος πολιτικής. Τα πράγματα βάζει στη θέση τους ο ΣΕΒ που δηλώνει ωμά πως δεν του αρκούν οι μέχρι τώρα ανατροπές, πρέπει να γίνουν κι άλλα. Δηλαδή να κατοχυρωθεί πλέρια η ασυδοσία του κεφαλαίου. Αυτή είναι η «κριτική» που γίνεται στην κυβερνητική πολιτική από ένα από τα «τζάκια» της. Θέλουν να προλάβουν. Ολοι μαζί - όπως επισημαίνει το ΚΚΕ - έχουν στραμμένη την προσοχή τους στην οργανωμένη λαϊκή απάντηση και καταδίκη τους. Αυτήν θέλουν να αποφύγουν, εξ ου και οι μοιρασμένοι ρόλοι.

Το κεφάλαιο δεν πρέπει να πάρει ανάσα. Η εργατική τάξη έχει κάθε μέρα όλο και περισσότερους λόγους να συγκεντρώνει τις δυνάμεις της έτσι που ο αγώνας της να μην μπορεί να αξιοποιηθεί από τους καπιταλιστές ως «δημιουργική συνεισφορά σε μια καλύτερη διαχείριση». Πέρα από τη σφαγή στα εργασιακά και το Ασφαλιστικό, η κατάσταση στην υγεία - πρόνοια και την παιδεία μαρτυρά ότι το σύστημα από τα πιο μεγάλα ως τα πιο «μικρά» δεν μπορει πια να κρύψει τα όριά του.

Ξάφνου πρόκυψε κλάμα και για την εκπαίδευση. Οχι για να διορθωθεί κάτι, αλλά σαν άλλοθι για να γίνει ακόμα πιο εμπορευματική, ακόμα πιο κοντά στις ανάγκες του κεφαλαίου. Εκεί που η υποκρισία βαράει κόκκινο είναι όταν κλαίνε για τα βρέφη και τα νήπια, εφόσον με πολιτική απόφαση φέραν την κατάσταση σ' αυτό το χάλι. Και μιλάνε για «ανθρώπινη διάσταση της αυτοδιοίκησης» όταν αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από τμήμα του αστικού κράτους, μια μηχανή δηλαδή που εφαρμόζει την πολιτική του κεφαλαίου σε τοπικό επίπεδο. Και είναι χαρακτηριστικό ότι δε ζητάνε γενναία κρατική χρηματοδότηση για να λειτουργήσουν οι παιδικοί σταθμοί αλλά αναδιανομή στους ήδη πενιχρούς πόρους.

«Ανακάλυψαν», επίσης, πως δίνονται «εκατοντάδες» συντάξεις για λογαριασμό ανθρώπων που έχουν πεθάνει. Γίνεται καθαρό ότι προσπαθούν να αξιοποιήσουν ένα επιμέρους πρόβλημα για να δικαιολογήσουν τη μεγάλη αφαίμαξη: Το γεγονός ότι καταδικάζουν χιλιάδες και χιλιάδες συνταξιούχους σε θάνατο αναγκάζοντάς τους να «ζήσουν» με συντάξεις των 300 άντε μέχρι 600 ευρώ. Αυτή τη θανατική ποινή την έχουν χρεωθεί. Και δε ξεπλένονται βγάζοντας στο μεϊντάνι 100-200 δικούς τους πελάτες (γιατί μόνο πελάτες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ θα έκαναν τέτοια απατεωνιά, αυτά τα κόμματα είναι που στηρίζουν την εκλογική τους δύναμη στην καλλιέργεια τέτοιων συνειδήσεων). Η κατάσταση που βιώνουν οι συνταξιούχοι είναι επίσης ένα στοιχείο που πρέπει να προστεθεί στην κατάσταση που βιώνουν τα παιδιά, στην κατάσταση που βιώνουν οι μέσες ηλικίες, η εργατική τάξη, όλοι αυτοί που παρήγαγαν αμύθητο πλούτο, αυτοί που παράγουν ακόμα περισσότερα κι αυτοί που έρχονται να πάρουν τη θέση των γονιών τους στην κρεατομηχανή που ονομάζεται καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Αυτή η μηχανή πρέπει να ανατραπεί. Σε μια τέτοια συνείδηση πρέπει να οδηγεί η οργάνωση των αγώνων.

Οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης και των παπαγάλων της είναι πράγματι παρηγοριά στον άρρωστο. Περιέχουν, παράλληλα και μια ομολογία: ότι τα βάσανα θα συνεχιστούν. Είναι χαρακτηριστικό ότι χρησιμοποιούν τη φράση «μπορεί να αποδειχθούν προσωρινά». Ούτε οι ίδιοι δεν το πιστεύουν. Στην πραγματικότητα, οι ίδιοι γνωρίζουν πως οι ανατροπές που έγιναν νόμος του κράτους ήρθαν για να μείνουν. Κι ότι το μόνο που μπορεί να τις κάνει προσωρινές είναι η λαϊκή πάλη, ειδικά η εργατική. Γι' αυτό θέλουν να την προλάβουν. Τους εργάτες θέλουν να κοιμήσουν. Και μαζί τους το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων μιλώντας για ελπίδα. Η διαβεβαίωση του πρωθυπουργού ότι πιάνουν τόπο οι θυσίες όχι μόνο είναι χωρίς αντίκρισμα αλλά και μία ακόμα απόδειξη ότι έχουν κάνει τον εμπαιγμό επάγγελμα. Τόσο που να θες ξανά να σπάσεις την τηλεόραση. Μην τους κάνεις τη χάρη.

Οργανώσου. Μπες στο μέτωπο. Πολλά μικρά καθημερινά περιμένουν τη λαϊκή αγωνιστική παρέμβαση για να λυθούν. Κι ένα μεγάλο έχει ανάγκη τη συμβολή καθενός: το κοινωνικό μέτωπο αγώνα που θα ανάγει τα αιτήματα σε πολιτικούς στόχους, ένα κυβερνητικό πρόγραμμα από τα κάτω, πυρήνας του προγράμματος της λαϊκής εξουσίας που δεν μπορεί παρά να γεννηθεί μέσα στη φωτιά του πολέμου για την αντιμετώπιση των μονοπωλίων, της κυβέρνησής τους και των συμμάχων της.

Για τη λαϊκή οικονομία που δεν είναι ένα σχέδιο στο κενό, αλλά γεννήθηκε σαν πρόταση, άλλωστε είναι νομοτελειακό το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό μέσω της πάλης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, για να καλύψει όλες εκείνες τις λαϊκές ανάγκες που τα υψηλά επίπεδα της παραγωγικότητας της εργασίας, η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνικής, σήμερα επιτρέπουν να καλυφθούν, αλλά οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής εμποδίζουν.