Την ευκαιρία για τη διοργάνωση μιας ακόμα φιέστας για τη χτεσινή Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού, έδωσε η δημιουργία από το υπουργείο Υγείας παιδικού σταθμού και συμβουλευτικού κέντρου για τους σεισμόπληκτους στο στρατόπεδο «Καποτά». Ενα θέμα που μόνο για γιορτασμούς δεν προσφέρεται, καθώς ένα και πλέον χρόνο μετά το σεισμό της 7ης Σεπτέμβρη 3.500 άνθρωποι εξακολουθούν να ζουν στο «Καποτά» σε «χάρτινα» σπίτια, κάτω από συνθήκες που, όπως λένε οι ίδιοι οργισμένοι, δεν είναι ούτε για ποντίκια.

Ο δήμαρχος Μενιδίου Δ. Παπανίκας, ο αντιπρόεδρος της Βουλής Ν. Βρεττός, η Γενική Γραμματέας Πρόνοιας Μ. Μπελδέκου του υπουργείου Υγείας και αρκετοί ακόμα συγκεντρώθηκαν χτες το πρωί στο στρατόπεδο «Καποτά» για να συγχαρούν αμφότεροι για όσα έκαναν για τους σεισμοπαθείς, που διανύουν το δεύτερο χειμώνα στον καταυλισμό.

Ο παιδικός σταθμός που εγκαινιάστηκε φιλοξενεί 60 παιδιά, κυρίως εργαζόμενων και πολυτέκνων οικογενειών, ενώ το Συμβουλευτικό Σταθμό επισκέπτεται ψυχολόγος μια φορά τη βδομάδα. Αυτά είναι όσα έγιναν για τους σεισμοπαθείς του «Καποτά» και για τα οποία «ξεχείλισαν» στα χτεσινά εγκαίνια τα συγχαρητήρια.

«Το υπουργείο Υγείας στάθηκε πάντα συμπαραστάτης στη χτυπημένη απ' το σεισμό κοινωνία των Αχαρνών», είπε στα εγκαίνια η Μ. Μπελδέκου, ενώ δεν έχασε και την ευκαιρία να αναφερθεί και στα «αγαθά» του εθελοντισμού, ο οποίος πρέπει να βοηθάει το κράτος και τους δήμους, οι οποίοι «δεν μπορούν να τα κάνουν όλα μόνοι τους».

«Με αυτό τον παιδικό σταθμό συμπληρώνονται οι κοινωνικές δομές στους εννέα συνολικά καταυλισμούς του Μενιδίου», είπε απ' την πλευρά του ο Δ. Παπανίκας για να διαψευστεί λίγο αργότερα από τους ίδιους τους σεισμόπληκτους κατοίκους του «Καποτά».

«Ηρθαν εδώ σήμερα και μας είπαν ένα σωρό πράγματα, αλλά αυτά μας τα λένε εδώ και ένα χρόνο. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι εμείς και τα παιδιά μας ζούμε μέσα στη λάσπη σαν τα ποντίκια», είπε στο «Ρ» η Ανθή Αναστασιάδου, πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών του καταυλισμού. Για να ακολουθήσουν χείμαρρος, απ' την αγανάκτηση και την απελπισία, τα προβλήματα: «Δεν υπάρχει για μας κανενός είδους ιατρική κάλυψη και αυτό είναι ένα από τα βασικότερα ζητήματα. Τα περίφημα προκάτ είναι από πεπιεσμένο χαρτί και κάθε φορά που βρέχει πλημμυρίζουμε. Συγκοινωνία για τους μαθητές του γυμνασίου και του λυκείου και τους εργαζόμενους δεν υπάρχει. Στον καταυλισμό δεν υπάρχει κανενός είδους αστυνόμευση και καμία ασφάλεια. Πολύτεκνες οικογένειες καλούνται να πληρώσουν 200.000 δρχ. το μήνα για ρεύμα. Τα δάνεια που μας έταξαν είναι ψίχουλα, που δε φτάνουν ούτε για να χτίσεις δυο τοίχους. Κι όσοι από μας έχουμε πάρει δάνειο υπογράφουμε ότι σε εφτά μήνες θα έχουμε φύγει από τα προκάτ».

«Στη βροχή πλημμυρίζουμε, στη ζέστη ψηνόμαστε μέσα στα λυόμενα που είναι από λαμαρίνα και όταν χρησιμοποιούμε τα κλιματιστικά μάς έρχονται υπέρογκοι λογαριασμοί ρεύματος, που είναι αδύνατον να πληρωθούν, όταν το 70% των κατοίκων είναι άνεργοι και αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη δεν υπάρχει για τους κατοίκους του καταυλισμού, πολλοί απ' τους οποίους είναι και ανασφάλιστοι», τόνισε απ' την πλευρά του ο Γεράσιμος Τσούτσουρας, πρόεδρος του Συλλόγου Σεισμοπαθών του «Καποτά».