Κυριακή 11 Ιούλη 2010
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 13
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΑΓΩΝΩΝ
Ενταση της διαπάλης και οργάνωση των εργαζομένων

Ηταν χαρακτηριστικά τα νέα συνθήματα με τα οποία διαδήλωσαν χιλιάδες απεργοί την περασμένη Πέμπτη: «Κανένας φόβος, καμιά υποταγή, όλοι με το ΠΑΜΕ για την ανατροπή», «Τώρα με το ΠΑΜΕ, μέτωπο παντού για μια άλλη ανάπτυξη που θα 'ναι του λαού»! Συνθήματα που ανέδειξαν όχι μόνο τη γραμμή στην οποία πρέπει να δυναμώσουν οι αγώνες και τα βήματα που γίνονται για την απόκρουση της προπαγάνδας και της ιδεολογικοπολιτικής επίθεσης του κεφαλαίου.

Ανησυχεί ιδιαίτερα την άρχουσα τάξη και τα επιτελεία της η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση που το τελευταίο διάστημα έχει ενταθεί μέσα σε τόπους δουλειάς και κλάδους, με την πρωτοπόρα συμβολή του ΠΑΜΕ στις πολύμηνες αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Την ανησυχεί γιατί όσο αναδεικνύεται σε βάθος η αιτία της επίθεσης που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, τόσο αυξάνονται τα εμπόδια που συναντά η ίδια στην προσπάθειά της να καλλιεργεί αυταπάτες στο λαό, να τον αποπροσανατολίζει και να τον παραπλανά, να ενισχύει την απογοήτευση πάνω στη γραμμή που πασχίζει να προβάλει για να επιδράσει αρνητικά παρεμβάλλοντας εμπόδια στη μαζικοποίηση και ταξική μαχητικοποίηση των αγώνων, όπως: «Τόσες απεργίες έγιναν αλλά τα μέτρα προχωρούν».

Οι φωνές περί «αναποτελεσματικότητας» των αγώνων έρχονται να συνδράμουν στις προσπάθειες κυβέρνησης - κεφαλαίου να καθυποτάξουν νέες εργατικές, λαϊκές δυνάμεις που εκφράζουν τα πρώτα σκιρτήματα χειραφέτησης από την αστική πολιτική, γιατί ανοίγει πιο ολοκληρωμένα και πιο επιτακτικά μέσα στο εργατικό κίνημα η ανάγκη να εγκαταλειφθούν μαζικά και οι πολιτικές και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που στηρίζουν τη στρατηγική του κεφαλαίου, ανοίγει πιο πλατιά και σε βάθος η κουβέντα που δείχνει ότι σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να λυθούν οριστικά τα προβλήματα των εργαζομένων.

Προβολή του άλλου δρόμου ανάπτυξης

Οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, οι επιχειρηματίες, οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο ΛΑ.Ο.Σ., τα ΜΜΕ των επιχειρηματικών ομίλων, θέτουν καθημερινά στους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα και τους νεολαίους ζητήματα της στρατηγικής τους, της υπεράσπισης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και της αστικής εξουσίας, ως μονόδρομο. Με κάθε ευκαιρία και αφορμή τούς βομβαρδίζουν με - καλά επεξεργασμένα - διλήμματα που στοχεύουν στη θωράκιση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Αυτό συνοδεύεται με ποικιλότροπη επίθεση στο περιεχόμενο των διεκδικήσεων, τις μορφές πάλης του ταξικού εργατικού κινήματος και στην προοπτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης.

Σήμερα, που οι εργαζόμενοι βλέπουν αδιέξοδα, αντιμετωπίζοντας την ίδια την πραγματικότητα που διαμορφώνει η πολιτική ξεπεράσματος της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου, το κάλεσμα στον αγώνα για την απόκρουση της πολιτικής που φορτώνει τις συνέπειες της κρίσης στο λαό μπορεί να ενισχύει την ταξική πάλη μόνο με τη σύνδεση αυτού του αγώνα με την προοπτική του φιλολαϊκού δρόμου ανάπτυξης της οικονομίας. Και ταυτόχρονα με την ανάδειξη της ανάγκης οργάνωσης των εργαζομένων στα ταξικά συνδικάτα, στη συνειδητή και δραστήρια ανάληψη ευθυνών αυτής της οργάνωσης από τα κάτω, μέσα στους τόπους δουλειάς και στους κλάδους, σε σύνδεση με το ΠΑΜΕ και τα σωματεία που συσπειρώνονται σ' αυτό. Ετσι θα συνειδητοποιούν από την ίδια τους την πείρα, όχι μόνο τη διέξοδο, αλλά και το δρόμο που πρέπει να βαδίσουν ολοκληρωμένα για να μεγαλώσουν τη δύναμή τους, για να ενισχύουν, να μαζικοποιούν την πάλη στη γραμμή διεξόδου στα προβλήματά τους.

Σήμερα είναι ακόμα πιο ώριμο και αναγκαίο, και μπορούν οι ταξικές δυνάμεις στο εργατικό κίνημα να θέτουν τα πραγματικά διλήμματα, όπως πηγάζουν από την καπιταλιστική εκμεταλλευτική οικονομική βάση, για να γέρνει η συνείδηση και η επιλογή των εργαζομένων στην εναντίωση στην πολιτική του κεφαλαίου. Αλλωστε, οι απεργίες των τελευταίων μηνών ανέδειξαν τέτοιες δυνατότητες. Είναι οι ίδιοι οι εργατοϋπάλληλοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες και οι νέοι των λαϊκών στρωμάτων που αναζητούν διέξοδο, που βιώνουν τις ασυμβίβαστες αντιφάσεις του σημερινού δρόμου ανάπτυξης. Αλλά μπερδεύονται, ρωτούν «ποια είναι η λύση;». Το ταξικό κίνημα θα δυναμώνει, θα μαζικοποιείται, θα αποκτά αντοχή όσο η πρόταση για κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, για κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και εργατικό έλεγχο, άρα για ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, θα βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη, θα συζητιέται καθημερινά στους τόπους δουλειάς και κατοικίας.

Για παράδειγμα: Πολύ συχνά μπαίνει το αστικό δίλημμα «δικαιώματα ή θέσεις εργασίας... Μη διεκδικείτε γιατί οι επιχειρηματίες θα πάρουν τις επιχειρήσεις τους και θα φύγουν». Ομως δεν μπορεί σήμερα ένας νέος άνθρωπος, ένας εργαζόμενος που έχει περάσει όλη του τη ζωή δουλεύοντας, ένας άνεργος που θέλει να δουλέψει, αλλά δε βρίσκει δουλειά, να σκέφτεται «πόσο πιο φθηνός μπορώ να γίνω για να βρω μια δουλειά». Επειτα, όσο φθηνός και να είναι ο εργαζόμενος τίποτα δεν του εξασφαλίζει ότι η επιχείρηση δε θα κλείσει από κάποια πιο ανταγωνιστική ή δε θα κάνει απολύσεις, δε θα μειώσει την παραγωγή κλπ. Το θέμα είναι να σηκωθούν και να φύγουν μια και καλή γιατί ο λαός θα τους αναγκάσει να το κάνουν, οι επιχειρήσεις τους να γίνουν λαϊκή περιουσία.

Επίκαιρη και αναγκαία η κοινωνικοποίηση

Το ερώτημα είναι, η παραγωγικότητα σήμερα, ο παραγόμενος πλούτος έχει αυξηθεί σε σχέση με 20 και 25 χρόνια πριν; Σίγουρα ναι. Τότε γιατί οι εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες καλούνται να ζήσουν με χειρότερους όρους από τότε; Σήμερα πρέπει και μπορούμε να δουλεύουμε λιγότερο και να απολαμβάνουμε περισσότερα. Σήμερα στην οικονομία επιβάλλεται η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής για να αντιστοιχηθεί η κοινωνική παραγωγή με τις σχέσεις παραγωγής. Ετσι μόνο η παραγωγή θα υποτάσσεται στις λαϊκές ανάγκες και όχι στα κέρδη των καπιταλιστών. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Και ταυτόχρονα να σχεδιάζεται κεντρικά και να αξιοποιούνται όλες οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας. Να μην επενδύει ο κάθε καπιταλιστής σύμφωνα με το κέρδος και με τη θέση του ελληνικού κεφαλαίου στην παγκόσμια αγορά. Πώς σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, ο ναυπηγοεπισκευαστικός κλάδος συρρικνώνεται; Πώς μία χώρα με τόσο μεγάλες αγροτικές αναπτυξιακές δυνατότητες έχει τόσο μεγάλη διατροφική εξάρτηση; Γιατί τα ελληνικά νησιά μένουν χωρίς ακτοπλοϊκή συγκοινωνία και απομονώνονται από την υπόλοιπη χώρα και ταυτόχρονα τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια είναι πανάκριβα;

Δεν έχει ανάγκη η χώρα από εκπαιδευτικούς, γιατρούς, νοσηλευτές, κοινωνικούς λειτουργούς, βρεφοκόμους κλπ.; Δεν έχει ανάγκη από οικοδόμους, αρχιτέκτονες, πολιτικούς μηχανικούς που θα χτίσουν σχολεία, νοσοκομεία, έργα υποδομής, αντιπλημμυρικά έργα κλπ.; Δεν έχει ανάγκη από περισσότερες υποδομές και εργαζόμενους στη μεταφορά; Δεν έχει ανάγκη από εργαζόμενους στον τουρισμό, στην ακτοπλοΐα; Δεν έχει ανάγκη από εργαζόμενους στη βαριά βιομηχανία, στην έρευνα; Δεν έχει ανάγκη και δυνατότητα να παράγει φθηνά και ποιοτικά αγροτικά προϊόντα; Γιατί όλα τα παραπάνω να εξαρτώνται από τις καπιταλιστικές ορέξεις, από την κερδοφορία του κεφαλαίου; Γιατί μια ολόκληρη κοινωνία να οργανώνεται σύμφωνα με τις ανάγκες αυτών των κηφήνων;

Χωρίς φως το καπιταλιστικό τούνελ

Πρέπει να γίνει συνείδηση στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα ότι οι αγωνίες των μεγιστάνων του πλούτου δεν είναι δικές τους αγωνίες. Φυσικά, είναι εύλογο ο εργαζόμενος να θέλει να έχει δουλειά, αλλά αυτό δεν εξαρτάται από το αν πηγαίνει καλά η επιχείρηση που δουλεύει. Ανταγωνιστικότητα σημαίνει φθηνοί εργαζόμενοι, απολύσεις, ελαστική εργασία, ημιαπασχόληση, σύνταξη της πείνας στα 70, εντατικοποίηση της εργασίας, μέτρα υγείας και ασφάλειας όσο «επιτρέπει» η κερδοφορία, επιχειρηματική δραστηριότητα σε Παιδεία και Υγεία, Αθλητισμό, Πολιτισμό, Κοινωνική Πρόνοια κλπ. κλπ. Επιπλέον στα πλαίσια του ανταγωνισμού στην αγορά κάποιες επιχειρήσεις επιβιώνουν, άλλες κλείνουν, συγχωνεύονται, μεταφέρουν τα κεφάλαιά τους αλλού, κηρύσσουν πτώχευση και δεν αποζημιώνουν τους εργαζόμενους κ.ά. Αυτοί είναι οι κανόνες της αγοράς. Ολα αυτά είναι καθόλα νόμιμα και εξυμνούνται από τα κόμματα του κεφαλαίου.

Τέλος, οι θυσίες που ζητάνε σήμερα από τους εργαζόμενους - και αυτές που θα τους ζητήσουν αύριο, μεθαύριο... - πότε θα σταματήσουν; Ως πότε θα ζητάνε τα κόμματα του κεφαλαίου θυσίες; Και μετά τι; Θα έρθει η λαϊκή ευημερία; Οι ίδιοι οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης παραδέχονται ότι το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα δε θα εξαλειφθούν, ότι η ανάκαμψη θα είναι αναιμική. Τι θα συμβεί, λοιπόν, στο μέλλον; Θα ξαναδανειστεί η εκάστοτε κυβέρνηση - απαιτώντας νέες θυσίες απ' το λαό εννοείται - για να ξαναδώσει λεφτά στο κεφάλαιο.

Από το κεφάλαιο δε θα πάρει ποτέ λεφτά μια τέτοια αστική κυβέρνηση, γιατί θα θίξει την ανταγωνιστικότητα. Τα χρέη των μεγαλοεργοδοτών στα ασφαλιστικά ταμεία δεν θα τα ζητήσει πίσω γιατί θα θιγεί η ανταγωνιστικότητα. Οι τιμές των προϊόντων και τα επιτόκια δε θα πέσουν γιατί θίγεται η ανταγωνιστικότητα. Τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα θα τσεκουρωθούν εκ νέου για να είναι ανταγωνιστικές οι επιχειρήσεις και πάει λέγοντας. Αλήθεια, γιατί η έγνοια του κεφαλαίου για ανταγωνιστικότητα πρέπει να είναι έγνοια των εργαζομένων; Γιατί χωρίς ανταγωνιστικότητα, καπιταλιστικά κέρδη, αγορά, κεφάλαιο, μονοπώλια δεν μπορεί να ζήσει ο λαός; Ισα - ίσα που θα ζει και καλύτερα γιατί θα καρπώνεται ό,τι παράγεται.

Οργάνωση σε κάθε τόπο δουλειάς και γειτονιά

Ολα αυτά είναι ζητήματα που όχι μόνο δεν αφορούν κάποιους «ειδικούς», αλλά πρέπει να κυριαρχήσουν στις κουβέντες μες στους τόπους δουλειάς, στις εργατογειτονιές. Να γονιμοποιήσουν τον προβληματισμό στις γενικές συνελεύσεις, στις συσκέψεις, όλες τις μαζικές διαδικασίες των συνδικάτων.

Η ανασφάλεια, ο φόβος, η αγανάκτηση που προκαλεί η ένταση της επιθετικότητας του κεφαλαίου, τα βάσανα της λαϊκής οικογένειας που αύριο - μεθαύριο δεν αποκλείεται να εκφραστούν με το ότι εργάτες θα πρέπει να ξεπουλάνε ό,τι έχουν και δεν έχουν για να πληρώσουν π.χ. την εγχείρηση ή τα φάρμακα του παιδιού τους ή για να ξεπληρώσουν τα χρέη τους στην εφορία, πρέπει να γίνει υπόθεση των ταξικών συνδικάτων. Για να φωτίζονται ολοκληρωμένα, επίμονα, αταλάντευτα, ολόπλευρα οι βαθιές αιτίες των προβλημάτων, η ταξική ρίζα της αντιλαϊκής επίθεσης που εντείνεται. Ετσι μπορεί να ανακαλυφθεί και να αξιοποιηθεί όλη η δύναμη των εργαζομένων, η δύναμη που απελευθερώνει μόνο η οργάνωση και πάλη της τάξης τους κόντρα στα συμφέροντα και τους υπηρέτες της πλουτοκρατίας.


Ελένη ΜΑΪΛΗ

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
Το ίδιο ερώτημα προκύπτει από παντού: Ανάπτυξη για ποιον;(2014-12-21 00:00:00.0)
Κίνδυνος για άνεργους και εργαζόμενους(2013-06-29 00:00:00.0)
Υπερασπιστές των εργοδοτών(2011-02-23 00:00:00.0)
Να πετύχει η απεργία(2011-01-26 00:00:00.0)
...και βαφτίζουν τη «λιτότητα» «μη ρεαλιστική»(2010-08-17 00:00:00.0)
Επιδοτεί την ανεργία και την ελαστική εργασία(2010-01-10 00:00:00.0)

Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ