Η μη κήρυξη επιθετικού πολέμου.

Η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Και οικονομικοί μηχανισμοί για τον έλεγχο της κερδοφορίας, όσο τα μέσα παραγωγής είναι ιδιωτικά.

Αυτές οι τρεις βασικές αρχές ήταν εκείνες που προσωπικά με έκαναν να σκέφτομαι τη ζωή σαν κάτι ιερό, τον τόπο μου καλλιεργήσιμο, και όχι βομβαρδισμένο, για να ζω από τους καρπούς του, την εργασία σαν ανθρώπινο μεταβατικό μέσο, από την ώρα που ο άνθρωπος άρχισε να μαγειρεύει το φαγητό του και να μην το τρώει ωμό όπως τα άγρια θηρία και οι πίθηκοι στα δέντρα, στο βαθμιαίο εξανθρωπισμό και πολιτισμικά στάδια, και να αποδέχομαι την επέμβαση κάποιας αρχής, ελεγμένη αρχικά η ίδια για την ακεραιότητά της και την αμεροληψία της, ώστε να μπορώ κι εγώ να προμηθεύομαι τα απαραίτητα για μια αξιοπρεπή ζωή από τα βιοτεχνικά και βιομηχανικά προϊόντα που παράγει το ανθρώπινο δυναμικό.

Μήπως δε διαβάζουν εφημερίδες, πολιτικές και οικονομικές αναλύσεις, μήπως δεν ακούνε τα δελτία ειδήσεων, τις συζητήσεις ανάμεσα σε εκπροσώπους κομμάτων και οικονομικών αναλυτών ή συμβούλων;

Εχουν συμβιβαστεί με το εκπαιδευτικό σύστημα, τις πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις και εργαστήρια, τα συγγράμματα και τον τρόπο διδασκαλίας και σχέσεων ανάμεσα σε διδακτικό προσωπικό και τη φοιτητική κοινότητα;

Και αν το προοδευτικό κομμάτι του φοιτητικού κόσμου πετύχει βελτιώσεις, αυτοί που αποδέχονται το κατεστημένο θα τις αρνηθούν;

Αν είναι όλα τόσο καλά ώστε δε θα πρέπει να τα θίξουμε, γιατί φεύγουν για το εξωτερικό για μια επιβεβαίωση της αξίας των σπουδών τους μέσα στην πατρίδα τους.

'Η, μήπως, είναι κάτι υποσχετικό ότι ή εμείς ή άλλοι κερδίσουμε, τότε θα έχεις δουλειά. Τα μικρά κόμματα δεν μπορούν να σου την εξασφαλίσουν.

Η πρώτη εμπειρία ήταν το ΤΕΙ στο Μεσολόγγι. Τα παιδιά ήταν κυριολεκτικά χυμένα στους δρόμους και στις καφετέριες, άγρια και μάλλον φτωχικά ντυμένα. Οι χώροι διδασκαλίας ήταν ανεπαρκείς, τα μέσα εκμάθησης οποιασδήποτε επαγγελματικής κατάρτισης παντελώς ανύπαρκτα.

Η δεύτερη φορά ήταν σ' ένα ΤΕΙ στο Χαϊδάρι. Είχα τρομάξει. Δεν έφταιγαν οι σπουδαστές, αλλά οι συνθήκες. Το καταλάβαινες από την πρώτη επαφή.

Σε κάποιες πόλεις με ΤΕΙ, είχα διαβάσει, προ καιρού, ότι στην προοπτική να κλείσουν τα ΤΕΙ που φιλοξενούσαν, ξεσηκώθηκαν οι καταστηματάρχες, κυρίως των καφετεριών, ότι θα έχαναν τους πελάτες τους.

Αυτό συμβαίνει με τους λεγεωνάριους ή τους μισθοφόρους.

Δεν είναι απολύτως βέβαιον ότι, για παράδειγμα, οι στρατιώτες στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν ή αλλού κατατάσσονται στο στρατό εξαιτίας της ανεργίας, που απλά σημαίνει μη αποδοχές σε ρευστό χρήμα.

Στο υποσυνείδητό τους, πιο κρυμμένο ή πιο φανερό, είναι η ανθρωποκτονία.

Καλά, οι νέοι στην Ελλάδα ζουν χωρίς να μαθαίνουν την πραγματικότητα;