Εκεί οδήγησαν τα πράγματα:

Να εμφανίζουν το ΔΝΤ ως «πιθανό ενδεχόμενο», ως «εναλλακτική λύση» και ως «καλύτερη επιλογή» από την ΕΕ.

*

Αλλά, εφόσον έφτασαν μέχρι εκεί,

αν ό,τι πιο μισητό, ό,τι πιο απάνθρωπο, ό,τι πιο βάρβαρο έχει υπάρξει στην ιστορία των «ευαγών» οικονομικών ιδρυμάτων του ιμπεριαλισμού,

δηλαδή το ΔΝΤ, το παρουσιάζουν σαν επιλογή «καλύτερη» της ΕΕ,

τότε τι χρείαν άλλων μαρτύρων έχομεν για το τι είναι, στην πραγματικότητα, η Ευρωπαϊκή Ενωσή τους;...

*

Κι αν είναι έτσι, τότε τι γίνεται με τους «δημίους» που

ενέπλεξαν, προσέδεσαν και κρατούν αιχμάλωτη την Ελλάδα σε έναν οργανισμό, την ΕΕ,

που μόνοι τους ισχυρίζονται ότι είναι χειρότερη ακόμα και από την ύαινα που ακούει στο όνομα «Διεθνές Νομισματικό Ταμείο» (!!);

***

Κι όμως!

Δεν είναι μια μέρα ή ένας μήνας. Δεν είναι ένας χρόνος ή πέντε. Είναι τέσσερις δεκαετίες!

Κοντά σαράντα χρόνια, από το πρωί μέχρι το βράδυ, δεν υπήρξε πρωθυπουργός, υπουργός, «γαλαζοπράσινος» γραμματέας ή Φαρισαίος, κόμμα κυβερνητικό ή αντιπολιτευόμενο

*

- πλην φυσικά του ΚΚΕ -

*

δεν υπήρξε πολιτικός φορέας από όλους εκείνους που ιδρύθηκαν και σε μια πορεία εξαφανίστηκαν, δεν υπήρξε θεσμικό όργανο της ολιγαρχίας ή της συνδικαλιστικής συνδιαλλαγής, οργανικός διανοούμενος της άρχουσας τάξης ή τεχνοκράτης του οικονομικού κατεστημένου, δεν υπήρξε σοβαρός ή κλόουν της ανελέητης καθεστωτικής προπαγάνδας,

*

δεν υπήρξε θέμα, τομέας, ανθυπολεπτομέρεια είτε της οικονομικής, είτε της εξωτερικής, είτε της αμυντικής, είτε της εσωτερικής πολιτικής,

που

*

όλοι αυτοί και ο καθένας τους χωριστά

*

να μην εξύμνησαν την ΕΕ,

να μην οργάνωσαν ή σιγοντάρισαν το παραμύθι για τον «παράδεισο της ΕΟΚ»,

να μη συνέδραμαν στην καλλιέργεια αυταπατών,

να μη συνέδεσαν την τύχη της χώρας με την περίφημη «ευρωπαϊκή προοπτική», με τα «Διευθυντήρια», με τις «Ντιρεκτίβες», με τα «Επιτροπάτα» και με τα «Γιουρογκρούπ»,

να μην πούλησαν στον ελληνικό λαό, άλλοτε σαν «ελπιδοφόρο», άλλοτε σαν «σωτήριο», άλλοτε σαν «αναγκαίο» και πάντα σαν «μονόδρομο» την πρόσδεση της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό οργανισμό των Βρυξελλών.

***

Σήμερα, που, πλέον, οι μάσκες της λυκοσυμμαχίας έπεσαν και όλα εξελίσσονται μπροστά στα μάτια μας, ανοιχτά και απροσχημάτιστα.

*

Σήμερα, που ο ελληνικός λαός οδηγείται από τον «Αννα» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στον «Καϊάφα» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

*

Σήμερα, που τα εκατομμύρια των Ελλήνων εργατών, μισθωτών, αγροτών, ανέργων, των πολλαπλά εκμεταλλευόμενων γυναικών και των νεολαίων - που ξεκινούν με «εφόδιο» ότι θα ζήσουν μια ζωή χειρότερη από αυτή των πατεράδων τους - λεηλατούνται.

*

Σήμερα, που η ανέκαθεν γελοία επίκληση της «κοινοτικής αλληλεγγύης» έχει καταντήσει το πιο σύντομο ανέκδοτο στη μακρά διαδρομή των «Μαυρογιαλούρων» με το φραγκολεβαντίνικο φράκο.

*

Σήμερα, έφτασε πια

η ώρα του απολογισμού.

***

Για την ακρίβεια, ήρθε η ώρα της απολογίας.

Ολοι εκείνοι που ποτέ δεν έκρυψαν ότι οι λόγοι της ένταξης της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ ήταν «κυρίως πολιτικοί»

- κατά τη ρήση Καραμανλή -

και φυσικά δεν εννοούσαν παρά τη στήριξη και ενίσχυση της εξουσίας της αστικής τάξης στο εσωτερικό της χώρας μέσω της πρόσδεσης στο άρμα των Βρυξελλών,

*

όλοι εκείνοι που τούτη την εξαιρετικά κερδοφόρα

- για τους ίδιους και μόνο -

πολιτική και οικονομική τους επιλογή την έντυσαν, ως συνηθίζουν, με το μανδύα του «εθνικού συμφέροντος», του «ρεαλισμού», της «ασφάλειας», της «ανάπτυξης» και του «κοινού καλού»,

*

αλλά τώρα δεν κρύβεται με τίποτα τι προκάλεσαν αφού πια - έστω και για τους δικούς τους λόγους - οι ίδιοι είναι που μιλούν για «χρεοκοπία», «καταστροφή», «εντατική», «Τιτανικό»,

*

ήρθε η ώρα

να πληρώσουν.

***

Να πληρώσουν πολιτικά.

Να τιμωρηθούν πολιτικά.

Να καταδικαστούν πολιτικά για

το «έργο» τους:

*

Τη μετατροπή του ελληνικού λαού

• σε σάκο του μποξ των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών της Ουάσιγκτον, του Βερολίνου και του Παρισιού
• σε «πειραματόζωο» εφαρμογής της πιο βάρβαρης πολιτικής που έχει υποστεί λαός μεταπολεμικά σε ευρωπαϊκό έδαφος
• σε ένα λαό που για να «περηφανεύεται» ότι διαθέτει τρανταχτά ονόματα της ελληνικής ολιγαρχίας στη λίστα με τους πλουσιότερους Κροίσους του πλανήτη

θα... «πρέπει» (!)

τα 2,5 εκατομμύρια φτωχών, το ένα εκατομμύριο ανέργων, οι 9 στους 10 συνταξιούχους κάτω των 600 ευρώ, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι που το 50% του συνόλου τους ζει με κάτω από 1.000 ευρώ,

να πληρώσουν την κρίση που αυτοί - οι Κροίσοι - προκάλεσαν!

*

Αυτές είναι οι επιταγές της Κομισιόν.

Αυτές είναι οι επιλογές του «ευρωπαϊστή» Καρατζαφέρη, του «ευρωπαϊστή» Σαμαρά και του «ευρωπαϊστή» Παπανδρέου, ο οποίος περιφέρει στις πρωτεύουσες του κόσμου τη «γενναιότητά του» (!) να κόψει τους μισθούς των Ελλήνων,

γεγονός που - κατά τους υμνητές του - τον καθιστούν «διεθνή ηγέτη» και πρότυπο «Ευρωπαίου πολιτικού».

***

Αυτή είναι η ΕΕ.

Αυτοί είναι και οι Ελληνες αστοί πολιτικοί που συμμετέχουν και συνδιαμορφώνουν την πολιτική της.

Και αν κάτι είναι σαφές, μετά από όλα αυτά, είναι ότι πραγματικά υπάρχει μονόδρομος:

*

Η ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, η πάλη για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, που θα βάλει στην υπηρεσία των εργαζομένων τον πλούτο που αυτοί παράγουν και τον καρπώνονται η πλουτοκρατία και τα τσιράκια της. Αυτός ο αγώνας δεν μπορεί παρά να σημαίνει αποδέσμευση από την ΕΕ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.