Μια εξαετία μετά τη διοργάνωση των Παραολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα το 2004, η Αθήνα τον Ιούνιο του 2011 ετοιμάζεται να υποδεχθεί ακόμα μια διοργάνωση για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τους περίφημους SPECIAL OLYMPICS. Το σκηνικό που επικράτησε πριν 15 ημέρες στην υπογραφή του μνημονίου του Δήμου Αθηναίων με την Οργανωτική Επιτροπή των αγώνων δε διέφερε από αντίστοιχες εκδηλώσεις του 2004, παραμονές της διοργάνωσης των Παραολυμπιακών. Παρ' όλα αυτά όμως όσες τελετές και όσο λάμψη και αν δοθεί σε αυτές, όσες κουβέντες και να ειπωθούν για την αξία του αθλητισμού και τη χρησιμότητά του στα άτομα με ειδικές ανάγκες, δεν είναι ικανά να κρύψουν την πραγματικότητα που επικρατεί στη χώρα μας και αφορά τις συνθήκες κάτω από τις οποίες βρίσκεται ο λεγόμενος ειδικός αθλητισμός.

Στην προ ημερών συνάντηση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα με την αντιπροσωπεία της Εθνικής Αθλητικής Ομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρίες αναδείχθηκαν για μια ακόμη φορά τα προβλήματα που υπάρχουν στον τομέα του αθλητισμού όσον αφορά τα συγκεκριμένα άτομα. Αντικείμενο της συνάντησης ήταν τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν από την καθυστέρηση της επιχορήγησης, την οποία έχουν να λάβουν από το 2008. Κάτι που κάνει πλέον τα σωματεία να ακροβατούν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας καθώς σε πολλά υπάρχει ορατός ο κίνδυνος της διάλυσης, ενώ σε άλλα εγκυμονεί η πιθανότητα να μην έχουν ούτε χώρους άθλησης αφού δεν υπάρχουν τα λεφτά για το μίσθωμα των χώρων που βεβαίως είναι ιδιωτικοί. Κάτι που αναγκάζονται να κάνουν εξαιτίας της ανυπαρξίας ειδικών χώρων που είναι απαραίτητοι για να πραγματοποιηθεί η άθληση των συγκεκριμένων ατόμων, όπως και της αντίστοιχης στην υλικοτεχνική υποδομή. Προβλήματα που δε δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια, αλλά αντίθετα είναι χρόνια εξαιτίας της αδιαφορίας που έχουν επιδείξει για το θέμα όλες οι κυβερνήσεις τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ. Με αποκλειστική ευθύνη των πολιτικών που έχουν εφαρμοστεί όλα τα προηγούμενα χρόνια απουσιάζουν τα ολοκληρωμένα προγράμματα μαζικής λαϊκής άθλησης, ενώ επίσης τραγικά είναι τα αποτελέσματα και σε μια σειρά άλλων ζητημάτων που αφορούν αυτή την κατηγορία ανθρώπων, όπως η ουσιαστική ανυπαρξία ειδικών σχολείων για τη μόρφωση των παιδιών, η υποτυπώδης και πολλές φορές ανύπαρκτη μέριμνα για τις μετακινήσεις τους, αλλά φυσικά και η απομόνωσή τους στον τομέα της εργασίας ή της ιατρικής περίθαλψης.

Είναι χαρακτηριστικό πως το καλοκαίρι του 2004 όταν οι αρμόδιοι της Πολιτείας έκαναν λόγο για αναβάθμιση του ειδικού αθλητισμού και αξιοποίηση των εγκαταστάσεων που είχαν δημιουργηθεί για τη διεξαγωγή των Παραολυμπιακών Αγώνων, την ίδια στιγμή τα περισσότερα ερασιτεχνικά σωματεία που πήγαν στους αγώνες δεν είχαν πάρει την επιχορήγηση του 2000. Μάλιστα ακόμα και μετά την ολοκλήρωση των αγώνων για χρόνια είχαν μείνει απλήρωτοι και τελικά πολλοί δεν πήραν τα λεφτά τους, διάφοροι εργαζόμενοι του χώρου, όπως προπονητές, γυμναστές, φυσιοθεραπευτές, συνοδοί. Φυσικά, ποτέ δεν έγινε η παραμικρή κουβέντα για αξιοποίηση της όποιας υποδομής υπήρχε για τους αγώνες η οποία και αυτή εξαφανίστηκε μόλις έκλεισαν τα φώτα. Μύθος αποδείχθηκαν και όλες οι τότε εξαγγελίες για τα λεγόμενα ειδικά σχολεία. Βέβαια, κουβέντα δεν ειπώθηκε τότε ότι αυτά τα σχολεία κάλυπταν μόνο το 7% των παιδιών που τα έχουν ανάγκη. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, από τα 203.000 παιδιά με αναπηρία μόνο τα 14.000 έχουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν στα ειδικά σχολεία, τα οποία συν τοις άλλοις υπολειτουργούν.

Την ώρα που ο καπιταλισμός και στην Ελλάδα συνεχίζει να δημιουργεί εκατοντάδες αναπήρους, για παράδειγμα από τα εργατικά ατυχήματα, που καταστρέφει ανθρώπους στο βωμό του κέρδους των επιχειρηματιών (έλλειψη μέτρων ασφαλείας, ιατρικής περίθαλψης, πίεση και άγχος για μεγαλύτερη παραγωγή), κάποιοι διαχειριστές του συστήματος (αυτή τη φορά τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν οι «πράσινοι») προσπαθούν για μια ακόμη φορά να χρυσώσουν το χάπι, εκμεταλλευόμενοι μια νέα διοργάνωση όπως τα SPECIAL OLYMPICS που αφορούν τα άτομα με διανοητική στέρηση. Μια διοργάνωση που - ας σημειωθεί - και αυτή δεν ξεφεύγει από το πλαίσιο της εμπορευματοποίησης του αθλητισμού, μιας και εδώ οι χορηγοί έχουν τον πρώτο λόγο και μάλιστα σε ιδιαίτερα μεγάλο βαθμό (η εμπορευματοποίηση θεωρείται υψηλότερη από αυτή των Παραολυμπιακών). Τη στιγμή που τα άτομα με ειδικές ανάγκες (ΑμΕΑ) παραμένουν σε πολλούς και βασικούς τομείς της ζωής - όπως η μόρφωση, η άθληση, η μετακίνηση - αποκλεισμένα, κάποιοι έχουν αρχίσει να ρίχνουν ήδη τις πρώτες στάχτες για θόλωμα της πραγματικότητας.