Επί μία βδομάδα περίπου διαφημιζόταν η μεγάλης κλίμακας πολεμική επιχείρηση των αμερικανο - ΝΑΤΟικών κατοχικών δυνάμεων σε συνεργασία με τον δοσιλογικό αφγανικό στρατό, στην επαρχία Χελμάντ του Αφγανιστάν, ως ο πρώτος στόχος της αναζωπύρωσης του πολέμου. Η αυλαία των εχθροπραξιών άνοιξε με 15 και πλέον νεκρούς αμάχους από κατοχικά πυρά την περασμένη Κυριακή στη Μαρτζάχ και συνεχίστηκε με την τακτική δημοσιοποίηση θανάτων «μαχητών των Ταλιμπάν», των οποίων η ταυτότητα δεν επιβεβαιώνεται και την παράλληλη καλλιέργεια κλίματος ότι για τους θανάτους αμάχων την ευθύνη φέρουν αποκλειστικά και μόνο οι «Ταλιμπάν», που συνηθίζουν να τους χρησιμοποιούν σαν ασπίδες προστασίας...

Το ΝΑΤΟ κατά τη διάσκεψη του Λονδίνου για το Αφγανιστάν διαμήνυε σε όλους τους τόνους τη σημασία της νικηφόρας τελεσφόρησης του πολέμου για την διασφάλιση της «αξιοπιστίας και του κύρους» της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας. Στόχος, να καμφθεί η δύναμη και η εμπιστοσύνη προς τους Ταλιμπάν, ενισχύοντας παράλληλα την εικόνα των κατοχικών στρατευμάτων, ως τη μόνη λύση επιβίωσης στο Αφγανιστάν. Σε αυτή τη λογική οι «σύμμαχοι» καλούνται να αυξήσουν σημαντικά τα κονδύλια τους για την τροφοδότηση του ιμπεριαλιστικού πολέμου, αλλά και του σχεδίου «εθνικής συμφιλίωσης», που προβλέπει την ακριβή εξαγορά των «μετριοπαθών Ταλιμπάν» και την επανένταξή τους στους κυβερνητικούς μηχανισμούς, καθώς επίσης και την αύξηση των κατοχικών αποστολών, οι οποίες καλούνται να ακολουθήσουν το αμερικανικό παράδειγμα και να συνδράμουν περισσότερο στο φόρο αίματος, με περισσότερους στρατιώτες, είτε εμφανίζονται ως μάχιμοι ξεκάθαρα, είτε ως «εκπαιδευτές» του αφγανικού στρατού...

Την ίδια στιγμή τον αφγανικό λαό αποδεκατίζουν σε παράλληλες σφαγές τα κατοχικά στρατεύματα και ο κυβερνητικός στρατός με την πολύτιμη συνδρομή των «Ταλιμπάν», σε μία άγραφη συμφωνία, που διατηρεί το καθεστώς ανασφάλειας στην περιοχή νομιμοποιώντας την παρουσία των ιμπεριαλιστών, που μάχονται εναντίον αυτών που στο παρελθόν χρηματοδοτούσαν άμεσα και εξακολουθούν να ενισχύουν μέχρι σήμερα έστω και έμμεσα, μέσω «χαμένων όπλων και πυρομαχικών» ή σχεδίων «εθνικής συμφιλίωσης», μαχητών των Ταλιμπάν.

Το Αφγανιστάν αποτελεί έναν από τους βασικούς στόχους του αμερικανικού ιμπεριαλισμού εδώ και δεκαετίες, δεδομένου ότι αποτελεί θέση - κλειδί στους δρόμους του πετρελαίου. Στο παρελθόν για το χτύπημα της προσπάθειας εγκαθύδρισης Λαϊκής Δημοκρατίας που θα έβγαζε την χώρα από το σκοταδισμό των μουλάδων, οι ιμπεριαλιστές εξόπλισαν και εκπαίδευσαν τους Ταλιμπάν, στην συνέχεια έστησαν μία τοπική κυβέρνηση για κάποιο διάστημα και μετά αξιοποίησαν τον «τρομοκρατικό κίνδυνο», για να εγκαθιδρύσουν καθεστώς κατοχής την τελευταία οκταετία. Τελικός στόχος, η δημιουργία ενός προτεκτοράτου, με πλήρως ελεγχόμενη κυβέρνηση, δικαιοσύνη, θεσμούς και την οικονομία στα χέρια των ιμπεριαλιστών, που ήδη επενδύουν στην «ανάπτυξη».

Τώρα η επιχείρηση «Mustarak», που σημαίνει «μαζί», θέλοντας να δείξει την σύμπραξη του κυβερνητικού στρατού και των κατοχικών δυνάμεων, στον πόλεμο που μακελεύει το λαό της χώρας, τη δεύτερη κιόλας μέρα των επιχειρήσεων είχε σαν αποτέλεσμα 15 τουλάχιστον, νεκρούς αμάχους. Αρχικά οι ΝΑΤΟικές δυνάμεις ισχυρίστηκαν ότι «από λάθος» επλήγη σπίτι στο οποίο τελικά υπήρχαν άμαχοι και όχι Ταλιμπάν. Στη συνέχεια όμως η ιστορία διαφοροποιήθηκε δραστικά, καθώς αποδείχθηκε ότι το σύστημα εκτόξευσης πυραύλων δεν έκανε λάθος, αντίθετα πέτυχε τον υποδεδειγμένο στόχο. Αξιωματούχοι των αμερικανικών κατοχικών δυνάμεων παραδέχτηκαν και διέρρευσε, ότι το σπίτι αποτελούσε στόχο, κατόπιν πληροφοριών ότι σε αυτό βρίσκουν καταφύγιο «μαχητές των Ταλιμπάν» και οι κατοχικές δυνάμεις «δεν είχαν ιδέα ότι ήταν γεμάτο αμάχους».

Τη λύση στο γρίφο της προπαγάνδας έδωσαν οι αφγανικές αρχές υποστηρίζοντας ότι στο σπίτι υπήρχαν άμαχοι και τρεις Ταλιμπάν οι οποίοι τους χρησιμοποίησαν ως ασπίδες προστασίας, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στη σφαγή αθώων ανθρώπων και την ευθύνη να βαραίνει τελικά τους Ταλιμπάν... Παράλληλα ο κυβερνητικός στρατός έσπευσε να καταγγείλει τους μαχητές για την πρακτική των ανθρώπινων ασπίδων, αφήνοντας να εννοηθεί, όπως και στις προ της επιχείρησης προειδοποιήσεις των ΝΑΤΟικών, ότι όποιος βοηθά ή καλύπτει θελημένα και μη τους αντάρτες, θα εκτελείται χωρίς δεύτερη σκέψη.

Οι αποκαλύψεις αυτές έκαναν ξεκάθαρο τι εννοούσε ο Αμερικανός πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα, όταν μιλούσε για «ανανεωμένη στρατηγική στο Αφγανιστάν», νομιμοποιώντας τα εγκλήματα πολέμου. Χαρακτηριστικό ήταν ότι μετά το πολεμικό Συμβούλιο του προέδρου των ΗΠΑ, την περασμένη βδομάδα, δεν σχολιάστηκε καθόλου το γεγονός της σφαγής, αντίθετα εκτιμήθηκε ότι οι επιχειρήσεις προχωρούν ικανοποιητικά και θα πρέπει να συνεχίσουν με ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα...

Φυσικά για λαϊκή κατανάλωση στα ΜΜΕ, παραμένουν οι εντολές του επικεφαλής των κατοχικών δυνάμεων, Αμερικανού στρατηγού Στάνλεϊ ΜακΚρίσταλ, να αποφεύγονται «ακόμα και εις βάρος των επιχειρήσεων εάν διαπιστώνεται ότι στο στόχο υπάρχουν και άμαχοι», προκειμένου να μη χαθεί ο πόλεμος της προπαγάνδας, δίνοντας πόντους στους Ταλιμπάν, ιδιαίτερα μετά το 2009, που αποτέλεσε τη χειρότερη χρονιά σε θανάτους αμάχων, ακόμα και με βάση τα στοιχεία του ΟΗΕ, που παραδέχονται ότι σκοτώθηκαν 2.412 άμαχοι από κατοχικά και «εξτρεμιστικά» πυρά.

Ερωτηματικά προκαλεί και το γεγονός ότι οι κατοχικές δυνάμεις κατά την προετοιμασία της επιχείρησης της Χελμάντ προειδοποιούσαν τους αμάχους να εγκαταλείψουν την πόλη Μαρτζάχ και τα περίχωρά της, ενώ σε δεύτερη ανάγνωση εμφανίζονται να είναι αυτοί που «ενθαρρύνουν» και ενδεχομένως εμποδίζουν την αποχώρησή τους, μετά την έναρξη των εχθροπραξιών.

Δεύτερο μέτωπο του πολέμου αποτελεί το Πακιστάν, όπου επίσης λαμβάνουν χώρα αμερικανικές επιθέσεις, με δεκάδες θύματα, μεταξύ των οποίων και άμαχοι, που σπάνια αποκαλύπτονται, ενώ παράλληλα ο λαός πασχίζει να ξεφύγει από τις «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις» του κυβερνητικού στρατού, αλλά και τις επιθέσεις μαχητών των Ταλιμπάν, που επίσης αποδίδουν δεκάδες θύματα, με πλέον πρόσφατο παράδειγμα την επίθεση σε τέμενος, στην περιοχή Κίμπερ, όπου περισσότεροι από 40 άμαχοι έχασαν τη ζωή τους.

Σε αυτή την βαρβαρότητα ο αφγανικός λαός καλείται να επιβιώσει στα διασταυρούμενα πυρά των συμφερόντων που διεκδικούν τον έλεγχο της περιοχής, καθώς πολλές είναι οι ετερόκλητες δυνάμεις που συμμετέχουν στην διεκδίκηση της χώρας. Οι ΗΠΑ μπορεί να διατηρούν τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ, ωστόσο από την διεκδίκηση δεν λείπει η ΕΕ, που στις αποφάσεις της επαναβεβαιώνει τη συμμετοχή των κρατών - μελών της στον πόλεμο και επιζητά μερίδιο στην πίτα της «ανοικοδόμησης». Στο παιχνίδι συμμετέχει ενεργά και η ελληνική κυβέρνηση, ως μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, διατηρώντας τόσο κατοχικές δυνάμεις στην περιοχή, όσο και ενισχύοντας οικονομικά τα ταμεία του πολέμου. Παράλληλα η Ρωσία βλέπει τα ενεργειακά της συμφέροντα να περνούν από την εμπόλεμη ζώνη, δίνοντας χείρα βοηθείας, έστω και συγκαλυμμένα, στις ΝΑΤΟικές επιχειρήσεις. Από το παιχνίδι δεν λείπει η Κίνα, που μπορεί να μη συμμετέχει με κανένα τρόπο στις πολεμικές επιχειρήσεις, ωστόσο έχει ήδη επενδύσει τεράστια κεφάλαια στην «ανοικοδόμηση» του Αφγανιστάν, εξασφαλίζοντας την ιδιοκτησία και εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών, όπως ορυχείων κλπ.

Η συνειδητοποίηση του εγκλήματος που πραγματοποιείται επί σειρά δεκαετιών στο Αφγανιστάν και στην γύρω περιοχή, η ανάδειξη των πραγματικών αιτιών του πολέμου και η καταδίκη της ιμπεριαλιστικής επιβολής για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, η πάλη ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου, είναι η μόνη προοπτική του αφγανικού λαού και όλων των λαών της Γης.