Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται η επιχείρηση τρομοκράτησης και παραπλάνησης των λαϊκών στρωμάτων. Η άθλια προπαγανδιστική επίθεση εκπορεύεται ενιαία από την κυβέρνηση. Στόχο έχει να πειστεί ο λαός ότι η κυβέρνηση πειθαναγκάζεται να πάρει και να επιβάλει σκληρά ταξικά μέτρα. Κυβερνητικά στελέχη και στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού, αξιοποιώντας τα αστικά ΜΜΕ, «διαρρέουν» το τελευταίο διάστημα ότι η κυβέρνηση, παρά τις δήθεν αντίθετες προθέσεις της, δέχεται καθημερινές «πιέσεις» από την ΕΕ και γι' αυτό αναγκάζεται να παίρνει συνεχώς μέτρα. Μάλιστα, για να γίνει πιο πειστική η προπαγάνδα, επιστρατεύουν και τον «μπαμπούλα» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. «'Η τα μέτρα που ζητάει η ΕΕ, ή κάτω από την επιτήρηση του ΔΝΤ» είναι το ψευτοδίλημμα που συντηρούν σκόπιμα τα επιτελεία της αστικής τάξης. Και στο ίδιο πνεύμα συμπληρώνουν: «`Η μέτρα τώρα, με δική μας πρωτοβουλία, ή στις 16 του Μάρτη, ερήμην της κυβέρνησης».

Με τη συγκεκριμένη τακτική, επιδιώκεται να εγκλωβιστούν τα λαϊκά στρώματα στη λογική του μικρότερου κακού. Να αποδεχτούν σαν τετελεσμένο το πετσόκομμα όσων δικαιωμάτων τους έχουν απομείνει και να απαλλάξουν μάλιστα την κυβέρνηση από τις ευθύνες που καθολικά της ανήκουν. Γι' αυτό εμφανίζουν και ορισμένους από τους βουλευτές να διαφωνούν με την προσφυγή στο ΔΝΤ ή με τα επιπλέον μέτρα που ετοιμάζονται. Για να δημιουργήσουν την αίσθηση ότι η κυβέρνηση δήθεν δίνει μάχη για να πετύχει το καλύτερο για το λαό. Είναι ψεύτες και προκλητικοί απέναντι στο λαό. Τα μέτρα που έχει πάρει η κυβέρνηση, αλλά και αυτά που ετοιμάζεται να επιβάλει, προβλέπονται από το Μάαστριχτ και τις άλλες συνθήκες που ισχυροποίησαν το ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της ΕΕ. Ολες αυτές οι συμφωνίες έχουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή των εταίρων του δικομματισμού. Αυτοί που σήμερα (ΕΕ, ΔΝΤ) δήθεν επιβάλλουν στην ελληνική κυβέρνηση τη λήψη μέτρων, είναι οι ίδιοι που σε αγαστή συνεργασία με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ προωθούν τη φιλομονοπωλιακή στρατηγική που τσακίζει δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων, διασφαλίζουν την υψηλή κερδοφορία του κεφαλαίου. Το κοντράρισμα αυτής της στρατηγικής, με όρους αντεπίθεσης και την ανάδειξη ενός άλλου, φιλολαϊκού δρόμου ανάπτυξης, είναι η μόνη συμφέρουσα για τους εργαζόμενους και το λαό διέξοδος.