-- «Η χώρα βρίσκεται σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης. Σε μια τέτοια περίοδο πρέπει να σταματήσουν οι εργατικές κινητοποιήσεις, επειδή κινδυνεύει η χώρα», λένε. Είναι προκλητικοί. Ο λόγος που εχθρεύονται τις εργατικές κινητοποιήσεις έχει ταξική βάση και είναι ίδιος, τόσο σε συνθήκες κρίσης, όσο και σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης. Αλήθεια, την περίοδο που η οικονομική κρίση δεν είχε ξεσπάσει ακόμα στη χώρα μας, ή παλιότερα, όταν όλοι θριαμβολογούσαν για τους «υψηλούς ρυθμούς» της καπιταλιστικής ανάπτυξης, οι απεργίες και οι άλλες κινητοποιήσεις ήταν αποδεκτές από την κυβέρνηση, την πλουτοκρατία και τα κόμματά της; Η απάντηση είναι αυτονόητα όχι. Γι' αυτό 9 στις 10 απεργίες κρίνονται παράνομες ή/και καταχρηστικές από τα αστικά δικαστήρια. Γι' αυτό επιστράτευσαν δυο φορές μέσα σε τέσσερα χρόνια τους ναυτεργάτες, χτυπώντας με λύσσα τους αγώνες τους, αλλά και τους εκπαιδευτικούς και τους εργαζόμενους στους ΟΤΑ. Γι' αυτό έκλιναν και κλίνουν σε όλες τις πτώσεις την «κοινωνική συναίνεση» κυβέρνησης - εργατοπατέρων - εργοδοτών και επιτίθενται στο ΠΑΜΕ, που δεν μπορούν να το βάλουν στο χέρι. Θέλουν να ξεμπερδεύουν με τους εργατικούς αγώνες. Και επειδή από την πλευρά της συμβιβασμένης συνδικαλιστικής πλειοψηφίας δεν έχουν τίποτα να φοβούνται, προσπαθούν να αξιοποιήσουν την κρίση για να εκβιάσουν το ΠΑΜΕ, να δημιουργήσουν αντιδραστικά αντανακλαστικά εναντίον του. Θέλουν να πάρουν οριστικά ρεβάνς από το εργατικό λαϊκό κίνημα, που στη χώρα μας διατηρεί ισχυρές αντιστάσεις, παρά την υποχώρηση. Και εκτιμούν ότι η κρίση αποτελεί την τελευταία τους ευκαιρία. Η πλουτοκρατία και τα κόμματά της ήταν πάντα ενάντια στις εργατικές κινητοποιήσεις, από θέση ταξική. Το ίδιο συμβαίνει πιο οξυμένα και τώρα. Επειδή ξέρουν ότι η δράση του ΠΑΜΕ, σε συνθήκες κρίσης και κλιμακούμενης λαϊκής δυσαρέσκειας, έχει πολλαπλάσια απήχηση, είναι μεγαλύτερη απειλή για τα συμφέροντά τους.

-- «Η χώρα βρίσκεται υπό κηδεμονία από τους δανειστές της, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Πρέπει να στηρίξουμε όλοι την προσπάθεια της κυβέρνησης για να ανακτήσει η χώρα την ανεξαρτησία της», λένε. Πρόκειται για το χυδαιότερο ιδεολόγημα των τελευταίων ημερών. Ο στόχος της αναπαραγωγής του είναι διττός: Από τη μια, να φορτωθεί η ευθύνη των αντιλαϊκών μέτρων στην ΕΕ και το ΔΝΤ και έτσι η κυβέρνηση, συνολικά το αστικό πολιτικό σύστημα, να βγουν αθώοι του αίματος. Από την άλλη, να εκβιάσει τη λαϊκή συναίνεση σ' έναν - ούτε λίγο, ούτε πολύ - «εθνικοαπελευθερωτικό» αγώνα, στον οποίο θα συστρατευτούν εργαζόμενοι και εργοδότες, θύματα και θύτες, με στόχο να βγει η χώρα από τη «νέα κατοχή», όπως έγραψαν φιλοκυβερνητικές εφημερίδες και τα φύλλα των οπορτουνιστών. Η κυβέρνηση και οι προπαγανδιστές της μιλάνε για «κηδεμονία», όταν πριν από μερικές μέρες παρουσίαζαν σαν μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης τη συγκρότηση και την ενεργοποίηση του μηχανισμού δανειοδότησης. Αυτός ο μηχανισμός, εκ των πραγμάτων, εμπλέκει πιο δραστικά την ΕΕ και το ΔΝΤ στη διαμόρφωση των χρονοδιαγραμμάτων για την προώθηση των ούτως ή άλλως προαποφασισμένων μέτρων. Μέτρα που ήταν να περάσουν σε τέσσερα χρόνια, για να διαχυθούν οι λαϊκές αντιδράσεις, τώρα ζητείται να προωθηθούν άμεσα. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός διαβεβαίωνε την Τρίτη την Κοινοβουλευτική του Ομάδα ότι η κυβέρνηση θα τα έπαιρνε τα μέτρα με ή χωρίς το μηχανισμό δανειοδότησης, γιατί «είναι αναγκαία ώστε να αλλάξει τροχιά η χώρα». Ομολογούν ότι τα μέτρα που παίρνονται είναι αναγκαία για το κεφάλαιο. Οτι είναι στρατηγική τους επιλογή. Αρα, κανένας δεν τους τα επιβάλλει. Είναι όρος αναγκαίος για να μπορεί το ντόπιο κεφάλαιο να παίζει με όρους αυξημένης ανταγωνιστικότητας στη σκακιέρα των ευρωενωσιακών και γενικότερων ανταγωνισμών, που οξύνονται σε συνθήκες κρίσης. Γι' αυτό προωθούν μέτρα που στο σύνολό τους κάνουν φτηνότερη για τους εργοδότες την εργατική δύναμη. Ακόμα παραπέρα: Οι όροι με τους οποίους λειτουργεί το ΔΝΤ και η ΕΕ είναι γνωστοί. Οι ελληνικές κυβερνήσεις, που για λογαριασμό της ντόπιας αστικής τάξης επέλεξαν την εμπλοκή και βαθύτερη ενσωμάτωση της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς αυτούς οργανισμούς, είχαν και έχουν πλήρη εικόνα των συνεπειών. Συνδιαμόρφωσαν τις στρατηγικές συνθήκες της ΕΕ (Μάαστριχτ, Λισαβόνα, Ευρωσύνταγμα). Αποδέχτηκαν το 80% και πλέον της εθνικής νομοθεσίας να βασίζεται σε οδηγίες που ψηφίζονται και συνδιαμορφώνονται στα όργανα της ΕΕ, όπου ούτως ή άλλως αντανακλάται η ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη και - αναπόφευκτα - το συμφέρον των ισχυρότερων καπιταλιστικών κρατών. Το σύνολο, βέβαια, της νομοθεσίας είναι αντιλαϊκό, ανεξάρτητα από πού εκπορεύεται, αφού τους νόμους τους φτιάχνουν και τους ψηφίζουν κυβερνήσεις και κόμματα που εχθρεύονται το συμφέρον του λαού. Τώρα, τα ελληνικά κόμματα του κεφαλαίου συμμετέχουν ενεργά στη συζήτηση για την «οικονομική διακυβέρνηση» της ΕΕ, που θα σημάνει αυστηρότερους μηχανισμούς προώθησης και ελέγχου των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων στα κράτη - μέλη, για να υπηρετηθούν πιο αποτελεσματικά τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Είναι συνεργοί στο έγκλημα που εξελίσσεται σε βάρος του λαού. Κανένας δεν τους κηδεμονεύει. Το αντίθετο συμβαίνει. Με απειλές, εκβιασμούς και άθλια ιδεολογήματα, προσπαθούν οι ίδιοι να κηδεμονεύσουν το λαό. Να του επιβάλουν το «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω».

-- «Αν δεν υπήρχε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τα όσα έκανε τους πρώτους εφτά μήνες, σήμερα η χώρα θα ήταν σε χειρότερη μοίρα, θα είχε πτωχεύσει», λένε. Με τέτοια και άλλα επιχειρήματα προσπαθούν να αποσπάσουν ανοχή από το λαό, να κερδίσουν χρόνο. Προσπαθούν να παρουσιάσουν την κρίση σαν συνέπεια μιας κακής διαχείρισης, την οποία το ΠΑΣΟΚ έρχεται δήθεν να διορθώσει, με μέτρα σαν κι αυτά που προωθεί και σχεδιάζει. Κρύβουν ότι η κρίση είναι σύμφυτη με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Οτι τα ελλείμματα τα δημιούργησε η ληστρική υπέρ της πλουτοκρατίας πολιτική του δικομματισμού. Κρύβουν ότι τα μέτρα που παίρνονται περιγράφονται στις συναποφάσεις της ΕΕ όλα τα προηγούμενα χρόνια και είναι στρατηγική επιλογή του ΠΑΣΟΚ να τα προωθήσει, ανεξάρτητα από το μέγεθος της κρίσης και των ελλειμμάτων. Επί της ουσίας, επιβεβαιώνουν ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν επιλογή της πλουτοκρατίας να κυβερνήσει, ακριβώς επειδή το αστικό πολιτικό σύστημα έχει εμπιστοσύνη στη διαχρονική ικανότητα της σοσιαλδημοκρατίας να προωθεί αντιλαϊκά μέτρα και να ενσωματώνει λαϊκές αντιδράσεις. Εκβιάζουν το λαό, με το ψευτοδίλημμα «αντιλαϊκά μέτρα ή πτώχευση». Λένε ότι η «σωτηρία» της χώρας ταυτίζεται με τη λήψη σκληρών μέτρων, σαν κι αυτά που πήρε το ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, ομολογούν ότι αυτό που περιμένει το λαό είναι και νέα πακέτα φιλομονοπωλιακών μέτρων, στο όνομα του να γλιτώσει τη χρεοκοπία το κεφάλαιο και να ξεπεράσει την κρίση. Επιβεβαιώνουν ότι η δική τους στρατηγική, η δική τους «διέξοδος» από την κρίση συνίσταται σε απανωτά πακέτα αντιλαϊκών μέτρων, σαν αυτά που έχει ήδη πάρει η κυβέρνηση τους πρώτους μήνες. Ο λαός δεν έχει κανένα λόγο να συμβιβαστεί με αυτήν τη «διέξοδο», που μόνο δεινά, φτώχεια και ανέχεια του επιφυλάσσει. Υπάρχει η άλλη διέξοδος. Αυτή που προτείνει το ΚΚΕ. Η μόνη φιλολαϊκή και ρεαλιστική, από τη σκοπιά των εργατικών λαϊκών συμφερόντων.

-- «Το ΚΚΕ δεν έχει ρεαλιστική πρόταση διεξόδου από την κρίση. Κατακρίνει κάθε απόφαση της κυβέρνησης, αλλά οι προτάσεις του είναι ανεφάρμοστες», λένε. Είναι δεδομένο ότι τα αστικά κόμματα ετοιμάζονται για μια εφ' όλης της ύλης αναμέτρηση με το εργατικό λαϊκό κίνημα, ξέροντας ότι η πολιτική τους θα οδηγήσει σε γενικευμένες αντιδράσεις. Γι' αυτό κάνουν ό,τι μπορούν για να απαξιώσουν στα μάτια του λαού τη μόνη δύναμη που μπορεί να συμβάλει καθοριστικά, ώστε το κίνημα να δώσει αποτελεσματικούς αγώνες, να δει την πραγματική διέξοδο. Ο ρεαλισμός, στο δικό τους λεξιλόγιο, ταυτίζεται με το ρεαλισμό του κεφαλαίου. Ο,τι είναι καλό για την πλουτοκρατία, ό,τι δεν αμφισβητεί τα κέρδη και την εξουσία της, είναι ρεαλιστικό. Συνεπώς, λένε, ρεαλιστικό είναι σήμερα να αποδεχτεί ο λαός τη σφαγή του. Να αποδεχτεί να πληρώσει την κρίση, όπως πλήρωσε προηγούμενα την καπιταλιστική ανάπτυξη. Να υποθηκεύσει το μέλλον των παιδιών του, για να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά του το ντόπιο κεφάλαιο. Να δεχτεί να αμείβεται με εξευτελιστικούς μισθούς, να περιπλανιέται διά βίου ανάμεσα στην ανεργία, τη βραχύχρονη εργασία και την κατάρτιση, να απεμπολήσει τις Συλλογικές Συμβάσεις, για να βρουν κερδοφόρο διέξοδο τα κεφάλαια που έχει στα σεντούκια της η πλουτοκρατία και δεν τα ρίχνει στην παραγωγή επειδή προσδοκά συνθήκες εργασίας που θα της εξασφαλίσουν μεγαλύτερες αποδόσεις. Αυτός είναι ο «ρεαλισμός» τους. Η προπαγάνδα τους μάλιστα είναι διπλά προκλητική. Γιατί σήμερα, το επίπεδο της κοινωνικοοικονομικής και τεχνολογικής ανάπτυξης είναι τέτοιο που καθιστά εφικτό και αναγκαίο τη μείωση του χρόνου εργασίας, την αύξηση του δημιουργικού ελεύθερου χρόνου, τη μόνιμη και σταθερή δουλειά με πλήρη δικαιώματα για όλους, τη μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και όσα άλλα προτείνει το ΚΚΕ και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και του λαού και η αντικειμενική κοινωνικοοικονομική εξέλιξη είναι αυτά που σε κάθε φάση της Ιστορίας ορίζουν το ρεαλιστικό. Από αυτήν τη σκοπιά, σήμερα, είναι πιο ρεαλιστικό παρά ποτέ να κοινωνικοποιηθούν τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Να καταργηθεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία. Να υπάρξει κεντρικός, πανεθνικός σχεδιασμός στην παραγωγή και την οικονομία, με μόνο κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Ο λαός έχει τη δύναμη να επιβάλει ριζοσπαστικές λύσεις προς όφελός του. Αρκεί να πιστέψει στη δύναμή του.