Συχνά αρκετά στελέχη και μέλη της ΚΝΕ λένε «μα δεν προλαβαίνουμε, είναι πολλές οι απαιτήσεις της ζωής, αλλά και της ταξικής πάλης. Είναι δύσκολο μέσα σε αυτές τις συνθήκες να συνδυάσει κανείς τα καθήκοντα με το διάβασμα της θεωρίας μας, του πολιτικού βιβλίου, πολύ περισσότερο με τη λογοτεχνία, την ποίηση, με την επαφή με το θέατρο».

Χωρίς να υπάρχει στο πνεύμα των Θέσεων η παραμικρή υποτίμηση των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν στις σημερινές συνθήκες οι εργαζόμενοι (ωράρια, δύο δουλειές, κτλ.) και, πολύ περισσότερο, τα μέλη και τα στελέχη της ΚΝΕ, ξεκαθαρίζεται όμως το εξής: Ιδιαίτερα για τα στελέχη της ΚΝΕ δεν μπορεί να θεωρείται η έλλειψη χρόνου ως αιτία που δε διαβάζουν, δεν έρχονται σε επαφή με τη θεωρία, αλλά και τη στρατευμένη τέχνη, αλλά το αντίθετο. Η έλλειψη αυτής της γνώσης και καλλιέργειας οδηγεί στον εμπειρισμό, στον πρακτικισμό, στο ατελείωτο τρέξιμο που δεν έχει αποτελέσματα, που στεγνώνει τη ζωή της Οργάνωσης, εκφράζεται στη δυσκολία πολλών στελεχών της ΚΝΕ να οργανώσουν τη ζωή και την παρέμβαση της Οργάνωσης. Δυσκολεύεται το στέλεχος να πείσει και να εμπνεύσει την Οργάνωση, να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις που η ίδια η ταξική πάλη βάζει αφού ο αντίπαλος οργανώνει καλά την ιδεολογικοπολιτική διαπάλη και μέσα από τον πολιτισμό.

Αξίζει να προβληματιστούμε περισσότερο: Ο αντίπαλος κάνει σοβαρή δουλειά, διαμορφώνει τη δική του μαζική κουλτούρα, καλλιεργεί το φόβο και τη μοιρολατρία, προβάλλει τα δικά του πρότυπα και αξίες, διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, κάνει αντικομμουνισμό. Προσαρμόζει μάλιστα την παρέμβασή του. Δεν είναι τυχαία, άλλωστε, ορισμένα παραδείγματα:

• Με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, στις ελληνικές θεατρικές σκηνές παρουσιάστηκαν έργα με αναφορές στον Μαρξ, με στόχο να διαστρεβλώσουν τη θεωρία του.
• Ολη την προηγούμενη χρονιά ένα μεγάλο μέρος του αντικομμουνισμού, στα σχολεία ιδιαίτερα, πέρασε μέσα από τις εκδηλώσεις για τον κομμουνιστή καλλιτέχνη Γιάννη Ρίτσο.
• Μετά τον περυσινό Δεκέμβρη ιδιαίτερα, το «αναρχοαυτόνομο» επικρατεί σε ό,τι αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικό στην τέχνη.
• Πριν ανοίξει με την ένταση που τη βιώσαμε φέτος η επίθεση για το τείχος του Βερολίνου, είχαν κυκλοφορήσει αντικομμουνιστικές ταινίες και θεατρικές παραστάσεις με θέμα τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας.

Σε ένα βαθμό το γεγονός αυτό είναι φυσιολογικό, γιατί φανερώνει την αντανάκλαση της κυρίαρχης ιδεολογίας και προπαγάνδας στους ίδιους τους καλλιτέχνες και δημιουργούς. Και από αυτή τη σκοπιά αντανακλά και το καθήκον παρέμβασης στους νέους καλλιτέχνες, αλλά και βοήθειας στους συντρόφους μας καλλιτέχνες προκειμένου να δημιουργηθούν τα νέα στρατευμένα στην υπόθεση της εργατικής τάξης έργα. Ωστόσο, όταν μιλάμε για βιομηχανία - και για τέτοιο πράγμα μιλάμε πια στο χώρο των τεχνών - θα πρέπει να το έχουμε ξεκάθαρο. Μιλάμε για την ιδεολογική παρέμβαση που οργανώνουν τα μονοπώλια μέσα από την τέχνη και τον πολιτισμό και έχει στόχο τη συνείδηση της εργατικής τάξης πριν απ' όλα.

Η ταξική πάλη, η δύναμη του αντίπαλου επιβάλλουν να αντιπαραθέσουμε συνειδητούς, μορφωμένους, πολιτισμένους, ολόπλευρους επαναστάτες.

Το καθήκον να γνωρίσουμε και να αντεπιτεθούμε ιδεολογικά με όπλο μας την τέχνη και τον πολιτισμό εντάσσεται στο βασικό άξονα της παρέμβασής μας, πρέπει να υπηρετεί την πάλη για το σοσιαλισμό. Δεν είναι, λοιπόν, ούτε πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα επιμέρους ζήτημα, ως ένα καθήκον που αφορά λίγους, ειδικούς ή, πολύ χειρότερα, τους καλλιτέχνες και διανοούμενους. Αφορά πρώτα την εργατική τάξη και τα παιδιά της. Γιατί η εργατική τάξη δεν είναι μόνο η τάξη που σήμερα υποφέρει. Είναι πάνω απ' όλα η πρωτοπόρα τάξη που θα απελευθερώσει την ανθρωπότητα από τα δεινά της εκμετάλλευσης. Πίστη, λοιπόν, στο σοσιαλισμό και πάλη γι' αυτόν θα πει ότι πιστεύουμε αταλάντευτα στην ικανότητα της εργατικής τάξης να ανεβάζει την πολιτική της συνείδηση ως εκείνο το επίπεδο που θα της επιτρέψει αύριο να διοικεί το εργατικό κράτος. Ως ιδιαίτερη πλευρά αυτής της ικανότητας είναι δεδομένο ότι η εργατική τάξη μπορεί να κατανοήσει και να συγκινηθεί από τα πιο «δύσκολα» και «απαιτητικά» καλλιτεχνικά έργα. Σε αυτή την κατεύθυνση, λοιπόν, δεν αρκεί σήμερα να οργανώνεις τον οικονομικό αγώνα, αλλά χρειάζεται βαθιά ιδεολογική, πολιτική, πολιτιστική δουλειά.

Οι κομμουνιστές, ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης, έχουν το καθήκον να την εμπνέουν σε αυτή την κατεύθυνση, να κάνουν σε βάθος ιδεολογική, πολιτική και πολιτιστική δουλειά. Πρώτα απ' όλα και πάνω απ' όλα είναι λοιπόν ανάγκη οι κομμουνιστές να αφομοιώσουν τόσο την επαναστατική θεωρία, όσο και τα επιτεύγματα της τέχνης και του πολιτισμού, πολύ περισσότερο της στρατευμένης, προκειμένου να ανταποκριθούν. Ετσι μόνο θα γίνουν πιο ικανοί και στην οργάνωση της πάλης για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Γιατί πολλές από τις «ικανότητες» που απαιτούνται για να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις της οργάνωσης της πάλης δεν κατακτιούνται με την πείρα και μόνο.

Η μαρξιστική θεωρία και αισθητική θεωρεί ότι η μεγάλη δύναμη της τέχνης είναι πως οργανώνει το κοινωνικό συναίσθημα, μπολιάζει με αξίες, παίζει ρόλο στη διαπαιδαγώγηση. Ας μην ξεχνάμε, στο βουνό οι αντάρτες ανάμεσα στις μάχες τραγουδούσαν τα αντάρτικα και χόρευαν, οργάνωναν θεατρικές παραστάσεις. Τα έργα των κομμουνιστών καλλιτεχνών, στο βαθμό που τα γνωρίσουμε, μπορούν να συμβάλουν στην εδραίωση της πίστης μας στο κομμουνιστικό μέλλον της ανθρωπότητας, στη διαπαιδαγώγηση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων, να μεταδώσουν επαναστατική αισιοδοξία, να αυξήσουν την αντοχή στις δυσκολίες της ταξικής πάλης.

Τα έργα των κομμουνιστών καλλιτεχνών μπορούν να «μεταφέρουν» τις αξίες του κομμουνισμού πολύ πλατιά, έχουν πολλές φορές διεισδυτικότητα σε κόσμο που λόγω της λειψής πολιτικής και κοινωνικής πείρας δύσκολα μπορείς να τον προσεγγίσεις διαφορετικά. Ας σκεφτούμε το μεγάλο ρόλο που έπαιξαν και στην Οργάνωση, αλλά και στη νεολαία ευρύτερα, για τη διάδοση των ιδεών μας, τη συγκρότηση και τη διαπαιδαγώγηση των μελών της ΚΝΕ οι πολιτικο-πολιτιστικές πρωτοβουλίες που πάρθηκαν με αφορμή τα 60 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών, τα 90χρονα της Οχτωβριανής Επανάστασης και του Κόμματος.

Το γνωστικό περιεχόμενο πολλών έργων δίνει και άμεσα επιχειρήματα για την τρέχουσα πάλη, αλλά και για τα ιδεολογικά ζητήματα αντιπαράθεσης και μάλιστα με έναν τρόπο που συνδυάζοντας την καλλιτεχνική μορφή μπορεί να αφομοιωθεί πιο εύκολα. Για παράδειγμα, πρόσφατα η θεατρική ομάδα της ΚΝΕ παρουσίασε στο «Συρμό» τα μονόπρακτα του Μπρεχτ «Πόσο κοστίζει το σίδερο» και «Ντάνσεν». Τα συγκεκριμένα έργα αποτελούν μία πρώτης τάξεως απάντηση στην κυρίαρχη προπαγάνδα σχετικά με το σύμφωνο Ρίμπεντροπ- Μολότοφ και τις αιτίες έναρξης του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου. Το επόμενο διάστημα είναι επιτακτική ανάγκη τέτοιες δραστηριότητες και εκδηλώσεις να ενισχυθούν, να γενικευτούν, να βγουν και έξω από το «Συρμό», να οργανωθούν από τις εργατικές μας Οργανώσεις πρώτα απ' όλα, να απευθύνονται στους κλάδους, στις εργατικές συνοικίες. Είναι ανάγκη να βρούμε κι άλλους τρόπους για να παρεμβαίνουμε και με αυτές τις μορφές έξω από τις μεγάλες βιομηχανίες, τα εμπορικά κέντρα, τους τόπους δουλειάς συνολικά.

Μια τέτοια δουλειά θα είναι πολύ σοβαρό βήμα στο στόχο της ΚΝΕ για ισχυροποίηση. Γιατί μπορεί να συμβάλει στην επαναστατική διαπαιδαγώγηση και αντοχή των μελών της ΚΝΕ, στην πλατιά διάδοση των ιδεών του κομμουνισμού και από αυτή τη σκοπιά είναι δουλειά που θα προετοιμάσει την εργατική τάξη να ανταποκριθεί στο βασικό καθήκον της: Να πάρει την εξουσία και να οικοδομήσει το κράτος της και την οικονομία της, το σοσιαλισμό-κομμουνισμό.