Οι απολογητές (και, ταυτόχρονα, σύγχρονοι θεωρητικοί) της αστικής δημοκρατίας, της δικτατορίας δηλαδή των μονοπωλίων, πασχίζουν με κάθε τρόπο να αποκόψουν το σύστημα το οποίο υπερασπίζονται από την οποιαδήποτε μορφή διαχείρισης έχει ταυτιστεί στη συνείδηση του λαού με καραμπινάτα εγκλήματα. Προσπαθώντας να αποθεώσουν το σύστημα της εκμετάλλευσης στη σημερινή του μορφή και να αμαυρώσουν κάθε προοπτική για την ανατροπή του, ανακαλύπτουν «άκρα» και «ολοκληρωτισμούς», τσουβαλιάζοντας το φασισμό με το σοσιαλισμό, σε μιαν άθλια προσπάθεια να συκοφαντήσουν τον δεύτερο. Η μεθόδευση αυτή δεν παίρνει μόνο τη μορφή της ωμής παραχάραξης της Ιστορίας και του άθλιου αντικομμουνισμού, αλλά και του εξευγενισμένου. Οπως ακριβώς γίνεται από τις σελίδες της κυριακάτικης «Αυγής», η οποία απευθύνθηκε σε τρεις προοδευτικούς - κατά την αντίληψή της - ακαδημαϊκούς (Ν. Αλιβιζάτο, Η. Νικολακόπουλο και Κ. Τσουκαλά) για να καταγράψει τις απόψεις τους σχετικά με τον Εμφύλιο και τα όσα αναμασούν σε άλλο τους πόνημα οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Καλύβας - Μαρατζίδης. Υποτίθεται ότι η «Αυγή» στόχο έχει να προβάλει τη γνώμη των τριών ακαδημαϊκών σαν αντίβαρο στις απόψεις των δυο άλλων ωμών αντικομμουνιστών, οι οποίοι ταυτίζουν στην άθλια προπαγάνδα τους το ναζισμό με τον κομμουνισμό.