«Αλληγορία της Ανοιξης» του Σάντρο Μποτιτσέλι

Η «ανάγνωση» του πίνακα γίνεται από τα δεξιά προς τα αριστερά. Η πρώτη μορφή που εμφανίζεται είναι ο Ζέφυρος (προσωποποίηση του δυτικού ανέμου βοηθάει στη βλάστηση) που φυσά ενώ συγχρόνως τα δέντρα στο σημείο αυτό του πίνακα λυγίζουν - ετοιμάζεται να απαγάγει τη Χλωρίδα που την έχει ερωτευτεί και από το στόμα της οποίας βγαίνουν ανθισμένοι βλαστοί που μπλέκονται με αυτούς που φυτρώνουν από το έδαφος (σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία πρόκειται για τη θεότητα της βλάστησης). Αυτή, έχοντας ήδη γονιμοποιηθεί από τον Ζέφυρο (όλες οι γυναικείες φιγούρες του πίνακα είναι έγκυες) μετατρέπεται στην Flora, ρωμαϊκή θεά των λουλουδιών και της άνοιξης, η οποία, αν και δεν είναι η βασική φιγούρα, έδωσε το όνομά της στον πίνακα. Στο κέντρο, μπροστά από το ιερό της φυτό τη μυρτιά, η θεά του έρωτα η Αφροδίτη. Με το χέρι της κάνει ένα νεύμα που υποδηλώνει χαιρετισμό και συστολή, ενώ ταυτόχρονα δείχνει τις τρεις γυναικείες φιγούρες που χορεύουν ακριβώς δίπλα της και τις οποίες ετοιμάζεται να χτυπήσει με το πύρινο βέλος του ο Ερως, που φτερουγίζει από πάνω της. Είναι οι τρεις Χάριτες που συμβολίζουν τη χάρη, την ομορφιά και την ανεμελιά. Και τέλος, τη σκηνή κλείνει η μορφή του θεού Ερμή που με το κηρύκειο του διαλύει τα σύννεφα.