Στην κατάμεστη από σπουδαστές αίθουσα του ΤΕΙ Πειραιά παρουσιάστηκε χτες το βράδυ το λεύκωμα «Η Κομμουνιστική Διεθνής 1919-1943» (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»), σε μια ενδιαφέρουσα από κάθε άποψη εκδήλωση, με κεντρικό ομιλητή τον Φάνη Παρή, μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ. Την εκδήλωση οργάνωσαν η ΚΟ ΑΕΙ-ΤΕΙ της ΚΟΑ και η Οργάνωση Σπουδάζουσας της ΚΝΕ.

Ο Φ. Παρής, αναφερόμενος στο λεύκωμα, που εκδόθηκε με την επιμέλεια της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ, σημείωσε πως στόχος του είναι «να αναζωογονήσει το ενδιαφέρον για την ιστορία της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ιδιαίτερα στις νέες γενιές των κομμουνιστριών και κομμουνιστών, να δώσει πληροφορίες, αρχειακά και φωτογραφικά ντοκουμέντα, χρήσιμα στην απόκτηση ιστορικής γνώσης και στην ανάπτυξη της επαναστατικής εργατικής, κομμουνιστικής συνείδησης. Τα υλικά που δημοσιεύονται στο λεύκωμα είναι σχεδόν άγνωστα (μη δημοσιευμένα) στην Ελλάδα. Στόχος είναι να αναδείξει τις πιο επαναστατικές παραδόσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς, να αναδείξει τον προωθητικό ρόλο της επαναστατικής στρατηγικής, την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης σε κάθε χώρα».

«Στις σελίδες του λευκώματος, πριν την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς γίνεται μια σύντομη καταγραφή της "προϊστορίας" της Κομμουνιστικής (Τρίτης) Διεθνούς», επισήμανε ο ομιλητής και διευκρίνισε: «Υπάρχει αναφορά στην Πρώτη Διεθνή, από την ίδρυσή της το 1864 μέχρι το 1876, την περίοδο της Δεύτερης Διεθνούς, από την ίδρυσή της το 1891 έως τον πλήρη εκφυλισμό της και την ανοιχτή προδοσία της στην υπόθεση της εργατικής τάξης το 1914. Αυτή την περίοδο έχει αξία να την γνωρίζουμε πάνω απ' όλα λόγω των βημάτων που έκανε τότε η επιστημονική θεωρία της εργατικής τάξης, δηλαδή η επαναστατική θεωρία που επεξεργάστηκαν και διατύπωσαν οι Μαρξ και Ενγκελς με συνεχιστή τους τον Λένιν, στις αρχές του 20ού αιώνα. Χωρίς επαναστατική θεωρία, δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικό κίνημα, υπογραμμίζει πολλές φορές ο Λένιν».

Σε ό,τι αφορά την έλλειψη στρατηγικής από κομμουνιστικά κόμματα που δεν έχουν στον πυρήνα τους το ζήτημα της εξουσίας, όπως συνέβη σε μια σειρά χώρες της Δυτικής Ευρώπης, ιδιαίτερα μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο ομιλητής υπογράμμισε πως υπήρξε το εξής αποτέλεσμα: «Σημειώθηκε σταδιακή υποχώρηση από τη θέση ότι ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό δε μεσολαβεί κάποιο ενδιάμεσο κοινωνικό σύστημα, επομένως και ενδιάμεση πολιτική εξουσία ανάμεσα στην αστική και την επαναστατική εργατική εξουσία. Τέτοια διδάγματα όποτε μπήκαν σε δεύτερη μοίρα από το κομμουνιστικό κίνημα, τότε αυτό βρέθηκε αφοπλισμένο απέναντι στην επίδραση της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής, μαζικά κόμματα κατέληξαν μέσα από μια πορεία να γίνουν ουρά της σοσιαλδημοκρατίας, να εκφυλιστούν, να μετατραπούν τα ίδια σε σοσιαλδημοκρατικά κόμματα με κομμουνιστικό μανδύα».

Καταλήγοντας τόνισε: «Μέσα από την ανάγνωση των κειμένων του λευκώματος και την περιήγηση στις εικόνες του, γίνεται ορατό ιδιαίτερα στις νεότερες ηλικίες των αναγνωστών πως ο αγώνας των κομμουνιστών για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού έχει βαθιές ρίζες στον αγώνα της εργατικής τάξης όλων των χωρών του κόσμου. Η αντεπαναστατική νίκη και η καπιταλιστική παλινόρθωση, η βαθιά οπορτουνιστική διάβρωση και κρίση του κομμουνιστικού κινήματος δεν εξαλείφουν από την ιστορία τις κατακτήσεις της επαναστατικής πάλης, πολύτιμη κληρονομιά για μια δυναμική ανασύνταξη και αντεπίθεση». Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την πλούσια συζήτηση που ακολούθησε.