Τα παραπάνω ρητορικά ερωτήματα, που τέθηκαν εισηγητικά στην πρόσφατη συνεδρίαση της διοίκησης της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας, απαντούν στις αιτίες των προβλημάτων που μαστίζουν τον κλάδο: Ανεργία, χιλιάδες ανασφάλιστοι, καθημερινά «ατυχήματα» κτλ. Αναδεικνύουν ταυτόχρονα ότι η πάλη για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων δεν μπορεί παρά να στοχοποιεί την πολιτική που έχει παραδώσει τις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας σε ασφαλή στέγη και μια σειρά κατασκευαστικά έργα όπως νοσοκομεία, σχολεία κλπ. στην κερδοσκοπική ασυδοσία των μεγαλοκατασκευαστών και μεγαλοεργολάβων.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση η Ομοσπονδία έχει ήδη καταρτίσει αγωνιστικό πρόγραμμα δράσης, προβάλλοντας ολοκληρωμένο πλαίσιο αιτημάτων για την ουσιαστική στήριξη των εργαζομένων και των ανέργων του κλάδου, το οποίο παρουσίασε την περασμένη Πέμπτη σε συνέντευξη Τύπου. Προετοιμάζει πολύμορφες αγωνιστικές κινητοποιήσεις, με κορύφωση απεργιακή κινητοποίηση στα τέλη Νοέμβρη. Παράλληλα, έχει ήδη ζητήσει συνάντηση με τον υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης για αύριο Δευτέρα.

«Τα μεγάλα έργα, πέρα του ότι δεν απασχολούν ιδιαίτερα μεγάλο αριθμό οικοδόμων, έχουν περιοριστεί, ενώ οι κατασκευαστικές εταιρείες με τις κυβερνήσεις παίζουν παιχνίδια για την εξασφάλιση μεγαλύτερων κερδών. Ο Προαστιακός στην Αθήνα κατασκευάζεται με ρυθμούς "χελώνας", η Ιόνιος οδός δεν έχει ξεκινήσει, το ΜΕΤΡΟ της Θεσσαλονίκης με τους ρυθμούς που κατασκευάζεται δε δημιουργεί προϋποθέσεις απορρόφησης εργατοτεχνικού προσωπικού. Εργα εξυπηρέτησης λαϊκών αναγκών ούτε κατασκευάζονται, ούτε φαίνονται να προγραμματίζονται, όπως έργα αντισεισμικής θωράκισης, αντιπλημμυρικής προστασίας, σχολεία, νοσοκομεία κλπ.», σημειώνει η Ομοσπονδία.

«Τα προγράμματα ανακαίνισης και συντήρησης κτιρίων δεν απαντάνε στο πρόβλημα της ανεργίας, δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες των εργαζομένων του κλάδου. Αλλωστε με τον τρόπο που γίνονται κονομάνε οι εταιρείες, οι εργολάβοι και οι διάφοροι επιτήδειοι. Επισημαίνουμε ότι όπου γίνονται τέτοια έργα απασχολούν κυρίως συνάδελφους οικονομικούς μετανάστες, ιδιαίτερα κακοπληρωμένους, ανασφάλιστους, χωρίς ωράριο εργασίας, χωρίς δικαιώματα. Είναι ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει την Ομοσπονδία, τα σωματεία μας.

Οσο διατηρείται και οξύνεται αυτή η κατάσταση, στον κλάδο θα δημιουργεί φόβο, αβεβαιότητα, ανασφάλεια που θα μεταφράζεται σε κλίμα υποχωρήσεων στους εργοδότες, θα βρίσκουν απήχηση τα μέτρα πτωχοκομείου που θα επιχειρήσει η κυβέρνηση, τα προγράμματα stage, η τετράωρη και ανασφάλιστη δουλειά, η εξαγορά και το ρουσφέτι. Θα βρίσκουν απήχηση τα σενάρια της μερικής απασχόλησης, της μείωσης των ωρών και ημερών εργασίας, η λογική του μικρότερου κακού, ότι πρόκειται για μπόρα που θα περάσει. Σε τελική ανάλυση, οι εργαζόμενοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο οδηγούνται να αποδεχτούν την ερμηνεία της κρίσης που δίνει το κεφάλαιο και βέβαια να συμβάλουν στο ξεπέρασμά της».

Σε άλλο σημείο, τονίζεται: «Το ζήτημα της ανεργίας δεν ακουμπάει μόνο τους 300.000 οικοδόμους. Ακουμπάει ένα εκατομμύριο εργαζόμενους από την εξόρυξη πρώτων υλών, τη μεταποίηση, την οικοδομή, τους μισθωτούς τεχνικούς, τους υπαλλήλους, που όλοι θίγονται, απολύονται, ζουν τις συνέπειες της ανεργίας, της καπιταλιστικής κρίσης».

Ενώ επισημαίνεται: «Να δημιουργηθούν προϋποθέσεις κοινής δράσης με τα σύμμαχα στρώματα. Στην επαρχία με την εργαζόμενη αγροτιά, τους εργατοαγρότες που ζουν το ξεκλήρισμα από τη γη τους, την καταστροφή των καλλιεργειών, τις εξευτελιστικές τιμές στα προϊόντα τους, που οδηγούνται στη φτώχεια και την εξαθλίωση από τις συνέπειες της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) της ΕΕ, μπορούμε να δούμε και να επεξεργαστούμε ζητήματα κοινής δράσης. Τα ζητήματα της ΚΑΠ, των τιμών, της καταστροφής καλλιεργειών δημιουργούν αρνητικές προϋποθέσεις για να αποκτήσει η αγροτική οικογένεια την οικονομική δυνατότητα εξασφάλισης κατοικίας. Επίσης μπορούμε να δούμε κοινή δράση με κλάδους που ζουν αρνητικές συνέπειες από τις αθρόες εισαγωγές και τη δράση του μονοπωλιακού κεφαλαίου, όπως το Ξύλο, μικροβιοτεχνίες αλουμινίου, οικογενειακές επιχειρήσεις με υλικά οικοδομών, μαγαζιά με οικοδομικά υλικά κλπ., που είναι πιο κοντά στον κλάδο. Τα στρώματα αυτά θίγονται βάναυσα από την πολιτική του κεφαλαίου, της ΕΕ, των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Το εργατικό κίνημα έχει την υποχρέωση, αλλά και την πείρα να τραβήξει αυτά τα στρώματα στην πάλη ενάντια στα μονοπώλια, να τα απαγκιστρώσει από τον ψεύτικο κόσμο του μικροκαπιταλιστή. Να αναδεικνύονται οι ευθύνες της κυβέρνησης. Να αναδεικνύεται ότι όσο υπάρχει ο παράγοντας κέρδος, όσο οι πολιτικές εξυπηρετούν την κερδοφορία του κεφαλαίου, δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη για το λαό, δεν μπορεί να λυθεί το ζήτημα της ανεργίας, δεν μπορεί να αποκτήσει στέγη ο εργαζόμενος, όταν αυτό αποτελεί εμπόρευμα και όχι αγαθό».