Καθοριστικό ρόλο εντός και εκτός Ιράκ αναμένεται να διαδραματίσει ο θάνατος του Αμπντέλ Αζίζ αλ Χακίμ. Απόγονος μιας από τις πλέον ισχυρές, εξαιτίας των δεσμών της με το σιιτικό ανώτατο ιερατείο, οικογένειες του Ιράκ, ο 59χρονος Χακίμ ως σημαίνον στέλεχος της ισχυρότερης σιιτικής οργάνωσης «Ανώτατο Συμβούλιο για την Ισλαμική Επανάσταση στο Ιράκ» (που σήμερα πλέον ονομάζεται «Ανώτατο Ισλαμικό Συμβούλιο στο Ιράκ»), αντιτάχθηκε στον Σαντάμ, επί δύο δεκαετίες. Προστατευόμενος της Τεχεράνης, όπου ζούσε σχεδόν μόνιμα, δε δίστασε ν' αναδειχτεί σε καλό συνομιλητή και των ΗΠΑ, διευκολύνοντας την εισβολή με το να κρατήσει «αμέτοχο» το στρατιωτικό σκέλος της πολυμελούς οργάνωσής του. Τη διττή ιδιότητά του (συνομιλητής Τεχεράνης και Ουάσιγκτον) φέρεται να την αξιοποίησε, κατά βούληση, ουκ ολίγες φορές, πιέζοντας ή τη μία ή την άλλη πλευρά.

Ανέλαβε, συνολικά, την ηγεσία του Συμβουλίου μετά τη δολοφονία του χαρισματικού αδελφού του, Αγιατολάχ Μουχάμαντ Μπακρ αλ Χακίμ, τον Αύγουστο του 2003 στη Νατζάφ σε βομβιστική επίθεση, όπου σκοτώθηκαν και 100 υποστηρικτές του. Αν και δε θεωρούνταν γοητευτικός ρήτορας, οι κινήσεις του στην ιρακινή κατοχική πολιτική σκηνή αποτιμώνται ως εξαιρετικά προσοδοφόρες για την παράταξή του. Διατήρησε (και εν μέρει διατηρεί) το παραστρατιωτικό της σκέλος, μετέτρεψε τους δικούς του ενόπλους σε ραχοκοκαλιά των ιρακινών δυνάμεων ασφαλείας και διασφάλισε πλειοψηφική κυβερνητική και κοινοβουλευτική παρουσία, χωρίς, όμως, ο ίδιος να εκτεθεί ποτέ άμεσα και προσωπικά.

Αυτό, άλλωστε, τον κατέστησε έναν από τους σημαντικότερους πολιτικούς παίκτες στο Ιράκ. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι η απώλειά του θρηνήθηκε εξίσου στην Τεχεράνη όσο και στη Βαγδάτη.