Ποιος μπορεί να έχει τρέξει στη ζωή περισσότερο από τον Θανάση Βέγγο; Ο ίδιος ο Θανάσης Βέγγος! Και έτσι λέει ο ίδιος, γιατί πράγματι έτρεξε αφάνταστα πολύ, από πάθος για την τέχνη του, αλλά και για να επιβιώσει σε κάθε περισσότερο ή λιγότερο χαλεπό καιρό. Γι' αυτό νιώθει και λέει «είμαι άνθρωπος παντός καιρού». Η φράση αυτή του Θανάση Βέγγου, τιτλοδότησε το βιβλίο του συγγραφέα και ιδρυτή των εκδόσεων «Αιγόκερως», Γιάννη Σολδάτου «Ενας άνθρωπος παντός καιρού», που αφορά στη μακρόχρονη καλλιτεχνική προσφορά αυτού του κορυφαίου, δικαίως λαοφιλέστατου, πραγματικά και ουσιαστικά λαϊκού, πολύπλευρου δημιουργού.

Στην παρουσίαση του βιβλίου του Γ. Σολδάτου (2/11) στο «Βιβλιορυθμό», με την οποία εγκαινιάστηκαν οι εκδηλώσεις του ανακαινισμένου χώρου των εκδόσεων Σαββάλα, «έτρεξαν» πολλοί θαυμαστές, φίλοι και ομότεχνοι του Θανάση Βέγγου. Μόνον ο ίδιος δεν έτρεξε... Η πασίγνωστη σεμνότητά του τον κράτησε μακριά από αυτή την εκδήλωση για τον οποίο τιμητικά μίλησαν και έστειλαν γράμματα παλιοί και νεότεροι συνεργάτες και φίλοι του. Πρώτος, με γράμμα του από το εξωτερικό, εξέφρασε συντροφικές μνήμες από τη Μακρόνησο, αισθήματα αγάπης και εκτίμησης στον «αδελφό» του Θανάση Βέγγο, ο Νίκος Κούνδουρος, με τον σπουδαίο «Δράκο» του οποίου άρχισε η κινηματογραφική καριέρα του Βέγγου. Ακολούθησαν τα θερμά λόγια της επί πενήντα χρόνια φίλης του, πρωταγωνίστριας στο «Δράκο», συναγωνίστριάς του σε διάφορους αγώνες Μαργαρίτας Παπαγεωργίου, η οποία μαζί με τον Κούνδουρο έστρωσαν, πριν πολλά χρόνια, το νυφικό κρεβάτι του Θανάση Βέγγου και της ακριβής του συντρόφισσας Ασημίνας, σ' ένα μικρό φτωχικό καμαράκι, σε μια φτωχογειτονιά της Αθήνας. Με γράμμα του ο Ντίνος Δημόπουλος διηγήθηκε ότι «ο μόνος υπέροχος χωροφύλακας που είδε στη ζωή του, ο μόνος που να μην κρατά όπλο, αλλά λουλούδι, ήταν ο Βέγγος, στην ταινία "Μανταλένα"». Ο Ντίνος Κατσουρίδης μίλησε για το «λάθος» πολλών που πιστεύουν ότι ο Βέγγος, σαν ηθοποιός, αυτοσχεδίαζε στις ταινίες του, και υπογράμμισε την επίμονα, συστηματικά, εξαντλητικά σχεδιασμένη ερμηνευτική προετοιμασία του Βέγγου για κάθε ρόλο του, για τον τέλειο συγχρονισμό της εικόνας του (κίνηση, χειρονομία, έκφραση προσώπου) με το λόγο του. Ο Γιώργος Λαζαρίδης τον αποκάλεσε «εθνικό» ηθοποιό, «θαυμάσιο επαγγελματία», «σπάνιο ταλέντο» οργανωμένο ερμηνευτικά και όχι αυτοσχεδιαστή και - υπονοώντας ίσως το κείμενο του Κώστα Γεωργουσόπουλου που περιλαμβάνει το βιβλίο του Γ. Σολδάτου, διατηρώντας μια στρεβλή, αστική αντίληψη για τον Καραγκιόζη - επέκρινε όσους συγκρίνουν τον Βέγγο με τον αξιολάτρευτο ήρωα Θεάτρου Σκιών, τον οποίο αποκάλεσε «τουρκόσπορο», «άθλιο» και άλλα παρόμοια.

Ευτυχώς ομιλητής ήταν και ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, ο οποίος παραπέμποντας στην παγκόσμια ιστορία του θεάτρου, υπερασπίστηκε τον υποκριτικό αυτοσχεδιασμό ως μια συστηματική επεξεργασία θεατρικών κωδίκων μεγάλων μαστόρων («κάθε άλλο παρά αυθορμησία είναι ο αυτοσχεδιασμός» τόνισε), αλλά και την τέχνη του «Ελληνα, με ελληνική λαλιά, ελληνικές "τιμές" και επαγγέλματα (λ.χ. δήμαρχος, γιατρός), Καραγκιόζη», παραπέμποντας σε κορυφαίους μελετητές του Καραγκιόζη. Και υπογραμμίζοντας: «τέτοιος Καραγκιόζης, ένας σπουδαίος λαϊκός ηθοποιός, είναι ο Βέγγος». Τιμητικά για τον Βέγγο μίλησε ο Παντελής Βούλγαρης, ομολογώντας ότι στις «Ησυχες μέρες του Αυγούστου» και στο «Ολα είναι δρόμος», θέλησε να αναδείξει όχι το γνωστό Βέγγο, αλλά το δραματικό στοιχείο, το «συλλογισμένο βλέμμα του Βέγγου». Αλλά και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο οποίος είπε, έβαλε τον Βέγγο στο «Βλέμμα του Οδυσσέα», μέσα στο χιονισμένο τοπίο, να λέει τη φράση ενός μακιγιέρ - συνεργάτη του στο «Θίασο», «Μωρή φύση μόνη σου είσαι, μόνος μου κι εγώ, φάε ένα μπισκότο», γιατί «μόνον ο Βέγγος θα μπορούσε να πει αυτή τη φράση τόσο μοναδικά».