Δύο βδομάδες έχουν ήδη συμπληρωθεί από την απαγωγή και τη διά της βίας απέλαση του προέδρου της Ονδούρας Μανουέλ Σελάγια και παραμένει ένας «περιπλανώμενος» Πρόεδρος, παρά την καταδίκη και την απομόνωση των πραξικοπηματιών από όλες τις χώρες της περιοχής και την αποτυχημένη προσπάθειά του να επιστρέψει «επισήμως» την προηγούμενη Κυριακή.

Μετά την «αποτυχία», οι ΗΠΑ που παρέμειναν σιωπηλές και φυσικά δεν έχουν μέχρι σήμερα διακόψει τη στρατιωτική και χρηματική βοήθεια αφού δεν έχουν αναγνωρίσει το πραξικόπημα, βρήκαν την ευκαιρία να «αναλάβουν πρωτοβουλία». Ετσι η Χίλαρι Κλίντον πρότεινε τη «διαμεσολάβηση ενός έμπειρου», του Προέδρου της Κόστα Ρίκα, Οσκαρ Αρίας. Η «μη διαπραγμάτευση» μεταξύ του νόμιμα εκλεγμένου Προέδρου και των πραξικοπηματιών, που για τις ΗΠΑ είναι «οι δύο πλευρές», ουσιαστικά αποτελεί μία παρελκυστική τακτική που δίνει χρόνο στους πραξικοπηματίες να συντρίψουν τα ελάχιστα που έγιναν κατά την προεδρία Σελάγια. Με τη συμμετοχή και του ίδιου του Προέδρου, του οποίου η «ριζοσπαστικότητα» δεν είναι απόρροια των πολιτικών του θέσεων ή της πολιτικής που ακολούθησε, αλλά εξαιτίας της πλήρους αντίθεσης των ολιγαρχικών δυνάμεων είτε να συμβιβαστούν είτε να δεχθούν και τις ελαχιστότατες αλλαγές.

Εντούτοις, το πραγματικό παιχνίδι παίζεται μέσα στην Ονδούρα. Λες και το πραξικόπημα λειτούργησε ως πυροδοτικός μηχανισμός και παρά τις αντιφάσεις τους και την έλλειψη προσανατολισμού τους οι λαϊκές δυνάμεις δείχνουν επί δύο βδομάδες ότι ούτε «διαπραγματεύσεις» ούτε «συμβισβασμούς» επιθυμούν.