Ο «Ριζοσπάστης» είχε πρόσφατα την ευκαιρία να συζητήσει με τον Καρόλους Βίμερ, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚ Βενεζουέλας και γραμματέα Διεθνών Σχέσεων του Κόμματος, σχετικά με την κατάσταση στη χώρα, τις εσωτερικές αδυναμίες, αλλά και τις εξωτερικές πιέσεις και την ανάγκη να βαθύνει η πορεία των αλλαγών που έχουν ξεκινήσει με τη Μπολιβαριανή Διαδικασία. Η συζήτησή μας ξεκίνησε ως εξής:

-- Σχετικά με τις επισημάνσεις που διατύπωσε πρόσφατα το ΚΚ Βενεζουέλας όσον αφορά τα προβλήματα που υπάρχουν στη δημόσια διοίκηση, εξηγήστε μας ποια είναι ακριβώς η κατάσταση;

-- Το ΚΚ Βενεζουέλας, μετά από μια πλατιά συζήτηση, θεωρεί ότι πρέπει να προχωρήσουμε σε μια επιθετική πολιτική για να προετοιμαστούμε για τη νέα φάση της όξυνσης της ταξικής πάλης μέσα στα πλαίσια της Μπολιβαριανής Διαδικασίας. Αναγνωρίζοντας τη σημαντική πρόοδο που έχει επιτευχθεί από την εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική στον κοινωνικό τομέα, πρέπει να πούμε ότι υπάρχει και όξυνση της διαπάλης σχετικά με το θέμα του ελέγχου των μέσων παραγωγής και της θέσης της εργατικής τάξης. Υπάρχει μια εσωτερική αντίσταση. Υπάρχουν οι εξωτερικοί εχθροί, αλλά και οι εσωτερικοί εχθροί, με δεδομένο ότι η Μπολιβαριανή Διαδικασία δεν έχει ξεκαθαρίσει τον ταξικό της προσανατολισμό. Ξεκίνησε από το γεγονός ότι όλοι όσοι διαφωνούσαν με τις προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις ποντάρισαν στην είσοδο του Τσάβες στην εξουσία. Ο καθένας έχοντας στο νου του ότι αυτό μπορεί να ωφελήσει τη θέση του ως κοινωνικής τάξης. Γι' αυτό το ΚΚ για άλλη μια φορά σημειώνει τους τρεις βασικούς εσωτερικούς εχθρούς της όλης διαδικασίας, τη διαφθορά, τη γραφειοκρατία και την αναποτελεσματικότητα, που, κατά τη διάρκεια των σκληρών αγώνων των τελευταίων χρόνων, ήταν κάπως σε δεύτερο πλάνο. Αλλά σήμερα η ανάγκη να ανέβει η απαιτητικότητα της Διαδικασίας, όπως απαιτεί ο λαός της χώρας μετά απο 10 χρόνια, το ανέβασμα της συνείδησης, απαιτεί πια συγκεκριμένες λύσεις. Τέλειωσε αμετάκλητα η εποχή που μπορούσαμε να ρίχνουμε την ευθύνη στις παλιότερες αστικές κυβερνήσεις.

Αυτή είναι μια σταθερή πολιτική του κόμματός μας, κάτι που φάνηκε από το γεγονός ότι στις περσινές εκλογές δεν υποστηρίξαμε συγκεκριμένους υποψήφιους του κυβερνώντος κόμματος του Τσάβες, γιατί είχαν εμπλακεί σε υποθέσεις διαφθοράς, πελατειακών σχέσεων και αντίθεσης με δίκαιες διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος.

Στην τελευταία ΚΕ, για άλλη μια φορά, υπογραμμίσαμε αυτές τις αδυναμίες, όπως και το γεγονός ότι είναι επείγουσας σημασίας η λειτουργία μιας συλλογικής ηγεσίας, που πρέπει να αρχίσει με ένα τραπέζι διαλόγου, όπου θα συμμετάσχουν οι πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν την Μπολιβαριανή Διαδικασία μαζί με τα κοινωνικά κινήματα. Γιατί θεωρούμε ότι ο μόνος τρόπος να διασώσουμε και να αναπτύξουμε τη Διαδικασία είναι η μεγαλύτερη δυνατή συγκέντρωση λαϊκών κοινωνικών δυνάμεων. Το τελευταίο διάστημα, είχαμε μια πρόοδο σε αυτή την κατεύθυνση και υπάρχει μια γενική συμφωνία ότι ζήτημα - κλειδί είναι η συμμετοχή της εργατικής τάξης στην όλη επαναστατική διαδικασία. Είναι καίριο ζήτημα να δημιουργήσουμε ένα δυνατό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, ξεπερνώντας τη σημερινή αδυναμία. Σε αυτή την κατεύθυνση έχουν γίνει κάποια βήματα με εργατικούς αγώνες, τις περισσότερες φορές, όμως, πρόκειται για αυθόρμητους, που όταν δεν καταφέρνουν να συσπειρώσουν συνολικά το λαϊκό κίνημα έχουν περιορισμένο ορίζοντα ή συναντάνε και την καταστολή από τους εργοδότες ή την αστυνομία ή ακολουθούνται από πολιτικές και συνδικαλιστικές διώξεις. Στην κατεύθυνση της οργάνωσης του αγώνα των εργαζομένων, δουλεύουμε ως κόμμα σε όλα τα επίπεδα και από τη Βουλή που προβάλλουμε και στηρίζουμε τα δίκαια εργατικά αιτήματα, αλλά και έξω από αυτήν τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στον κρατικό τομέα.

Παράλληλα, ως κόμμα, προσπαθούμε να παίξουμε το ρόλο μας, της επαναστατικής πρωτοπορίας, ώστε η εργατική τάξη να δυναμώσει την ικανότητά της να παλεύει. Σε αυτήν την κατεύθυνση θέτουμε το ζήτημα τα μέσα παραγωγής να περάσουν στους εργάτες, κάτι που δεν μπορεί να λυθεί με τις εθνικοποιήσεις. Γενικά, τις στηρίζουμε γιατί πρόκειται για επιχειρήσεις στρατηγικών τομέων της οικονομίας, που επιπλέον είχαν κλείσει με παρέμβαση των αντεπαναστατικών δυνάμεων. Στηρίζουμε αυτό το βήμα, αλλά λέμε ότι, παράλληλα, πρέπει να τεθεί επί τάπητος το ζήτημα οι εργαζόμενοι να πάρουν αυτοί στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την οικονομικοπολιτική οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

-- Είχατε στο παρελθόν κάνει μια πρόταση για τη δημιουργία των λεγόμενων «Σοσιαλιστικών Επιτροπών των εργαζομένων», που είχατε ζητήσει να κατοχυρωθούν και νομοθετικά. Τι γίνεται με αυτό;

-- Πριν από δύο χρόνια προωθήσαμε ένα σχέδιο νόμου στο Κοινοβούλιο, για πολύ καιρό δεν έχει συζητηθεί, κυρίως με δικαιολογία ότι υπήρχαν άλλες προτεραιότητες, αλλά στην πραγματικότητα εκφράζεται μια έντονη αντίσταση γιατί θέτει το ζήτημα ταξικά. Μέσα στο Κοινοβούλιο υπάρχουν δυνάμεις που εκφράζουν εργοδοτικά συμφέροντα και όχι αυτά των εργατών. Γίνεται προσπάθεια και μέσα στο Κοινοβούλιο και κυρίως έξω απ' αυτό. Εχουμε αναπτύξει τη δράση μας στα εργοστάσια με τους εργάτες και θεωρούμε ότι θα είναι ένα κυρίως ποιοτικό βήμα η κατανόηση και πρακτική στήριξη της πρότασής μας από τους ίδιους τους εργάτες, για εργατικό έλεγχο. Το τελευταίο διάστημα, εκδηλώνεται και έμμεση στήριξη του Προέδρου της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες, που στη φετινή Πρωτομαγιά σημείωσε πρώτη φορά με έμφαση ότι «χωρίς τη συμμετοχή της εργατικής τάξης δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός και επανάσταση». Είναι κάτι σημαντικό, γιατί από άποψη ταξική στην κυβέρνηση κυριαρχεί το μικροαστικό στοιχείο. Και ο αρχηγός της Διαδικασίας με μια έννοια βγαίνει από την ταξική του θέση και αρχίζει να προτείνει την οργάνωση της εργατικής τάξης, ως κάτι απαραίτητο, γιατί βλέπει ότι έρχονται όλο και περισσότερες συγκρούσεις στους εργασιακούς χώρους. Που πρέπει να λύνονται με πολιτικό και δίκαιο τρόπο, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος η αντίδραση να επωφεληθεί εκμεταλλευόμενη τις διεκδικήσεις των εργαζομένων.

Ετσι, ο προσανατολισμός της δουλειάς του Κόμματος στην εργατική τάξη είναι ένα από τα κεντρικά καθήκοντα για μας, ώστε να δημιουργηθεί αυτό που έως τώρα δεν υπάρχει, ένα ρωμαλέο ταξικό εργατικό κίνημα και, φυσικά, η ανάπτυξη του κόμματος μέσα στην εργατική τάξη είναι βασική προϋπόθεση γι' αυτό.