«Οσες και αν είναι οι διαφορές μας, όσο και αν διαφωνούμε σε θέματα στρατηγικής και τακτικών επιλογών, αυτή τη στιγμή είμαστε ενωμένοι, στις διαδηλώσεις, αλλά και στα αιτήματα. Ολοι μαζί, με τα λάβαρά μας, ζητούμε το αυτονόητο, την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης, σε ένα σχήμα τέτοιο που να είναι βιώσιμο».

Αυτό ήταν το κοινό σημείο, τα κοινά λόγια που ακούσαμε από όλες τις πολιτικές οργανώσεις και παρατάξεις της Παλαιστίνης. Χωρίς να διστάσουν να αναλύσουν τις διαφορετικές τους απόψεις, αλλά και να καταθέσουν τις αντίθετες εκτιμήσεις τους, οι παλαιστινιακές οργανώσεις, ομόφωνα, συμφωνούσαν στο κομβικό σημείο: Εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, των αποφάσεων 242 και 338, που προβλέπουν την απομάκρυνση των ισραηλινών στρατευμάτων από τα κατεχόμενα εδάφη (συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ) και την επιστροφή των προσφύγων.

Χωρίς καθυστέρηση, από τις πρώτες κιόλας ημέρες, της νέας Ιντιφάντα, οι παλαιστινιακές παρατάξεις, μηδεμιάς εξαιρουμένης, συνέστησαν μια κοινή επιτροπή αγώνα, η οποία συνεδριάζει μία φορά την εβδομάδα για να καθορίσει το πρόγραμμα των διαδηλώσεων. Σε αυτήν την επιτροπή, εκτός από τις παρατάξεις που, ασχέτως διαφωνιών, συμμετείχαν στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, υπό την ηγεσία του Γιάσερ Αραφάτ, συμμετέχουν τόσο η «Χαμάς» όσο και η «Τζιχάντ». Αξίζει, πάντως, να διευκρινιστεί ότι η «Χαμάς», σε αντίθεση με την αντίληψη που έχει διαμορφωθεί και γαλουχηθεί από τα ΜΜΕ και το Ισραήλ, είναι περισσότερο μια πολιτική παράταξη, της οποίας οι θέσεις, μάλιστα, από πολλές παλαιστινιακές οργανώσεις χαρακτηρίζονται από συντηρητικές (για τους επιεικέστερους) έως αντιδραστικές.

Η συνάντηση με τον Παλαιστίνιο ηγέτη και Πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής Γιάσερ Αραφάτ, αναμφιβόλως, συγκέντρωσε το ενδιαφέρον από πολλές απόψεις. Οχι μόνο γιατί είναι ο επικεφαλής της εσωτερικής ιεραρχίας στην παλαιστινιακή κοινωνία, αλλά και γιατί η πραγματοποίηση αυτής της συνάντησης ήταν μια περιπέτεια, που μέχρι την τελευταία στιγμή κανείς δεν ήξερε πώς θα ολοκληρωθεί. Τελικά, πραγματοποιήθηκε. Αντίθετα, παρά τις αλλεπάλληλες και επίμονες προσπάθειες να πραγματοποιηθεί συνάντηση με το ΚΚ Παλαιστίνης, δεν κατέστη δυνατό εξαιτίας του αυστηρού αποκλεισμού της έδρας του, που είναι στη Ναμπλούς.

Η συνάντησή μας ξεκίνησε με τον Παλαιστίνιο ηγέτη να μας δείχνει τα σημεία όπου επλήγη το αρχηγείο του από τον ισραηλινό στρατό. «Κλιμακώνουν την επίθεση εναντίον του παλαιστινιακού λαού σε όλα τα μέτωπα» εκτίμησε, μην κρύβοντας την οργή και τη θλίψη του. Κατήγγειλε τον ασφυκτικό αποκλεισμό των αυτόνομων περιοχών και τον συνεχόμενο οικονομικό στραγγαλισμό τους και σχολιάζοντας την πολιτική κατάσταση στο Ισραήλ, εκτίμησε ότι μεγάλες προσωπικές ευθύνες φέρει ο Εχούντ Μπάρακ, ο οποίος, όπως χαρακτηριστικά είπε, «δεν κατάφερε να προσαρμοστεί στην πολιτική, παρέμεινε στρατηγός, δεν έγινε ποτέ πολιτικός, σε αντίθεση με τον Γιτζάκ Ράμπιν, που κατάφερε να ξεκινήσει την ειρηνευτική διαδικασία και να κυβερνήσει, μέχρι τη δολοφονία του, το Ισραήλ, έχοντας μία και μόνη ψήφο διαφορά από την αντιπολίτευση μέσα στην Κνεσσέτ».

Ο Παλαιστίνιος ηγέτης δεν άνοιξε τα χαρτιά του για τα άμεσα σχέδιά του. Αρκέστηκε να εκτιμήσει ως πραγματικά μεγάλη υποστήριξη τη στάση που τηρεί ο αραβικός κόσμος, ενώ χαρακτήρισε θετική τη θέση που έλαβε η ΕΕ. Αφησε να εννοηθεί ότι εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο να μεταβεί στις ΗΠΑ, μετά το τέλος των προεδρικών εκλογών, ανταποκρινόμενος σε σχετική πρόσκληση του Μπιλ Κλίντον και επανέλαβε σε όλους τους δυνατούς τόνους ότι ο παλαιστινιακός λαός είναι ενωμένος στον αγώνα του.

«Η Ιντιφάντα είναι ο μόνος δρόμος που έχει ο παλαιστινιακός λαός να διεκδικήσει το δίκιο του» μας τόνισαν τα δύο μέλη της τριμελούς ηγεσίας του Κόμματος του Παλαιστινιακού Λαού, του κόμματος που φιλοξένησε την αντιπροσωπεία μας όλες αυτές τις ημέρες. Οι Χάνα Αμίρεχ και Αμπντελμπατζίντ Χαμπάμ υπογράμμισαν ότι κατά τη διάρκεια των 7 χρόνων της ειρηνευτικής διαδικασίας, οι ισραηλινές κυβερνήσεις δεν έχουν εφαρμόσει ούτε μία από τις συμφωνίες που υπέγραψαν.

Μετά από τόσα χρόνια, όπως τόνισαν, στη σύνοδο του Καμπ Ντέιβιντ, η ισραηλινή πλευρά, σε απόλυτη σύμπνοια με τις ΗΠΑ, πρότεινε μια λύση πακέτο που δεν έδινε στους Παλαιστινίους ούτε καν ενιαίο εδαφικό χώρο, καταπατώντας κάθε έννοια του Οσλο. «Στο πλαίσιο αυτό η επίσκεψη Σαρόν στο Αλ Ακσά ήταν, απλώς, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι».

Ο Μπασάαμ Σαλχί, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας, τόνισε ότι τρεις είναι οι βασικοί λόγοι που οδήγησαν σε κατάρρευση τη συμφωνία του Οσλο: Η ολοένα και μεγαλύτερη απομάκρυνσή της από τις αποφάσεις του ΟΗΕ, η ασυνέπεια του Ισραήλ σε όσα υπέγραψε, αλλά και η μονοπώληση των διαπραγματεύσεων από τις μη αντικειμενικές ΗΠΑ. Σε αυτά τα τρία σημεία στοχεύει και η τωρινή λαϊκή εξέγερση: Στην υιοθέτηση, άνευ όρων, ως βάση για οποιαδήποτε συνέχιση του Οσλο, των αποφάσεων του ΟΗΕ, στην εφαρμογή τους από το Ισραήλ και στην ανάληψη διαμεσολαβητικών ρόλων και από δυνάμεις όπως η Ρωσία, η ΕΕ, ο ΟΗΕ. Και οι τρεις τόνισαν ότι το Κόμμα του Παλαιστινιακού Λαού τάσσεται κατά της δράσης ενόπλων, που πολλάκις έχει επικαλεστεί ως αφορμή για πλήγματα αμάχων ο ισραηλινός στρατός.

Οι επικεφαλής του Κόμματος του Παλαιστινιακού Λαού εκτίμησαν ότι είναι κομβικής σημασίας, στην παρούσα φάση, να ενημερωθεί η παγκόσμια κοινή γνώμη για τις πραγματικές διαστάσεις της κατάστασης. Να αντιληφθεί ποιος είναι θύτης και ποιος θύμα, σε μια αντιπαράθεση, σαφώς πολιτική, και όχι θρησκευτική, όπως παρουσιάζεται.

«Η Ουάσιγκτον προσπάθησε, εμπνεόμενη αυτή την ειρηνευτική διαδικασία, να εφαρμόσει και στο παλαιστινιακό θέμα τη δική της "παγκοσμιοποιημένη" εκδοχή για το διεθνές δίκαιο: την εκδοχή που της αφήνει περιθώρια να εξυπηρετεί τα συμφέροντά της, χρησιμοποιώντας την κυβέρνηση του Ισραήλ και αντιμετωπίζοντας, πάντα ανισοβαρώς, τις δύο πλευρές. Με αυτόν τον τρόπο γνωρίζουμε πολύ καλά ότι προσπαθεί να διασφαλίσει την ηγεμονία της, οικονομικά, πετρελαϊκά και γεωπολιτικά, μόνο που δεν ανταποκρίνονται όλα αυτά στα αιτήματα του παλαιστινιακού αγώνα». Με αυτά τα λόγια μάς υποδέχτηκε ο ΓΓ του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, στη Ραμάλα, ο Αμπού Αλί Μούσταφα.

Ανέφερε, μάλιστα, χαρακτηριστικά ότι η τακτική των ΗΠΑ διατυπώνεται ξεκάθαρα στο βιβλίο του Νίξον «Ιστορική Ευκαιρία», όπου τονίζεται ότι «η αμερικανική διεθνής πολιτική πρέπει να στηριχτεί σε 3 άξονες: στην κυριαρχία των ΗΠΑ στον καπιταλιστικό κόσμο, στην εξασφάλιση του πλήρους ελέγχου των πετρελαιοπαραγωγών περιοχών και στη διατήρηση ενός ισχυρού και ελεγχόμενου Ισραήλ».

Το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, αν και συμμετέχει στην ΟΑΠ, είχε εξαρχής διαφωνήσει με την ειρηνευτική διαδικασία του Οσλο, διαβλέποντας την ανικανότητά της να λειτουργήσει υπέρ του παλαιστινιακού λαού. Ο Αμπού Αλί Μούσταφα τόνισε ότι, ήδη, από τη Διάσκεψη της Μαδρίτης, το 1991, η παλαιστινιακή ηγεσία υποχρεώθηκε σε σοβαρότατες υποχωρήσεις. Σχολιάζοντας την ενότητα των παλαιστινιακών οργανώσεων, ο ΓΓ του Λαϊκού Μετώπου, εκτίμησε ότι «δεν αρκεί μόνο η ενότητα δράσης, αλλά και η ενότητα στην πολιτική κατεύθυνση, που δεν μπορεί πια να είναι η διαπραγμάτευση των αποφάσεων του ΟΗΕ, αλλά η, άνευ όρων, υιοθέτηση και εφαρμογή τους ως πλαίσιο του οποιουδήποτε νέου διαλόγου».

Ο Αμπού Αλί Μούσταφα επέρριψε μεγάλο μέρος της ευθύνης στην παλαιστινιακή ηγεσία, «καθώς αποδέχτηκε να διαπραγματευτεί σε μια εντελώς λάθος βάση», υπογραμμίζοντας ότι θα έπρεπε να είναι δεδομένο ότι οι κάθε είδους συνομιλίες καθορίζονται από το συσχετισμό δύναμης, στο πλαίσιο του οποίου πραγματοποιούνται, και «όταν άρχισε το Οσλο, σαφώς ο συσχετισμός δύναμης ήταν με το μέρος των ΗΠΑ και του Ισραήλ». Κατέληξε, μάλιστα, εκτιμώντας ότι, όπως πάντα, ο παλαιστινιακός λαός θα συνεχίσει την εξέγερσή του, ασχέτως των ενδεχόμενων νέων υποχωρήσεων, στις οποίες θα προχωρήσει η παλαιστινιακή αρχή.

«Αληθινός εχθρός του παλαιστινιακού λαού είναι οι ΗΠΑ ως κύριοι φορείς και επιβολείς της Νέας Τάξης Πραγμάτων, το Ισραήλ είναι απλώς ο άμεσος εκτελεστής αυτών των σχεδίων». Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε την ενημέρωσή μας, ο Αμπού Λεϊλά, μέλος του ΠΓ του Δημοκρατικού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, ο οποίος μας υποδέχτηκε μαζί με τους Ομάρ Ασάαφ και Νταχούντ Νταλχαμί, επίσης μέλη του ΠΓ, καθώς ο ΓΓ του Μετώπου βρισκόταν αποκλεισμένος στη Δαμασκό.

Ο Αμπού Λεϊλά τόνισε ότι το Δημοκρατικό Μέτωπο, ως μοναδική οργάνωση που συμμετέχει στην ΟΑΠ και διατηρεί και ένοπλο σκέλος, είχε διαφωνήσει κάθετα με την έναρξη της ειρηνευτικής διαδικασίας του Οσλο. «Το Οσλο ήταν προδιαγεγραμμένο να προκαλεί τη μία κρίση μετά την άλλη και η Παλαιστινιακή Αρχή προχώρησε σε απαράδεκτες υποχωρήσεις, που σήμερα πια δεν μπορεί να πραγματοποιήσει εξαιτίας της βαθιάς λαϊκής οργής» υπογράμμισε ο Αμπού Λεϊλά.

«Γίνεται προσπάθεια από την Παλαιστινιακή Αρχή να τεθεί το ψευτοδίλημμα: είτε επικρατεί η Φατάχ και ο Γιάσερ Αραφάτ με τη γνωστή πολιτική του, είτε επικρατούν οι εξτρεμιστές ισλαμιστές. Η δική μας προσπάθεια είναι να αποδείξουμε ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, αυτός της ενίσχυσης των δημοκρατικών παλαιστινιακών δυνάμεων για την επίτευξη μιας πραγματικής ειρήνης, ισορροπημένης και δίκαιης» μας είπε ο Αμπού Λεϊλά. Συμπλήρωσε, μάλιστα, ότι για το Δημοκρατικό Μέτωπο η ενωτική εξέγερση πρέπει να συνεχιστεί με ξεκάθαρο το αίτημα για εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ και να μην πνιγεί στο όνομα της ηρεμίας για την επανέναρξη διαπραγματεύσεων.

Καθώς, όπως εκτίμησε, «όποιος και αν είναι ο διαμεσολαβητής, αν δεν υπάρξει λαϊκή πίεση και ενίσχυση των δημοκρατικών δυνάμεων και κινημάτων, η πλάστιγγα θα γείρει προς την πλευρά των ισχυρών. Δεν έχουμε αυταπάτες για κανέναν ούτε για την ΕΕ, απλώς η παρουσία και άλλων στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες σε διπλωματικό επίπεδο, σε συνδυασμό με την πίεση της λαϊκής βάσης».

«Η εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ εκφράζει το μίνιμουμ των διεκδικήσεων του παλαιστινιακού λαού. Μόνο αυτές μπορούν να είναι βάση διαπραγμάτευσης και φυσικά δεν τίθενται υπό διαπραγμάτευση, όπως έγινε μέχρι σήμερα» μας αποσαφήνισε, κατά τη διάρκεια της συνάντησής μας, ο Αμπντούλ Καρίμ Αμπουράμπι, μέλος του ΠΓ της Δημοκρατικής Ενωσης Παλαιστίνης, που μας υποδέχτηκε μαζί με τους Μοχάμεντ Αρούρι και Σαμάαν Χούρι, μέλη του ΠΓ, στα γραφεία της Ενωσης στη Ραμάλα.

«Η ενίσχυση της διεθνούς παρουσίας, αλλά και της διεθνούς αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό είναι, σήμερα, πιο αναγκαία από ποτέ ως πολιτική πράξη», τόνισε ο Αμπουράμπι. Μάλιστα, εκτίμησε ότι η κλιμάκωση της έντασης δεν αφορά μόνο τους Παλαιστινίους, αλλά και τις σχέσεις του Ισραήλ με Λίβανο και Συρία και προειδοποίησε ότι η έκρηξη θα είναι καταστροφική για όλη την περιοχή, αλλά και για όλες τις γείτονες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της ΕΕ, που «θα έπρεπε να γνωρίζει ότι κρατά μια βόμβα στα χέρια της».

Η συνάντησή μας με τη Δημοκρατική Ενωση Παλαιστίνης διεκόπη απότομα από τον ήχο των πυρών των ισραηλινών τανκς, τα οποία σφυροκοπούσαν τις εισόδους και τα περίχωρα της Ραμάλα, μετά από πολύωρες συγκρούσεις με Παλαιστινίους διαδηλωτές. Ενημερωθήκαμε για τους νεκρούς και τους τραυματίες της ημέρας και κρίθηκε προτιμότερο, και από τις δύο πλευρές, να πάμε στη σκηνή των γεγονότων.

Παρ' όλα αυτά, η κατάσταση πλέον διαμορφωνόταν ξεκάθαρη: Ο παλαιστινιακός πολιτικός κόσμος παραμέρισε τις διαφορετικές εκτιμήσεις του και είναι ενωμένος στον αγώνα του για ανεξαρτησία και ελευθερία μέχρι τελικής δικαίωσης. Αλλωστε, όπως είπε και ο ΓΓ του Λαϊκού Μετώπου, «ο παλαιστινιακός λαός αγωνίζεται περισσότερα από 100 χρόνια, γνωρίζει πολύ καλά το τίμημα και προτίθεται να το πληρώσει προκειμένου να υπάρξει ανεξάρτητη Παλαιστίνη».