Με το κουβανικό πρόγραμμα «Ναι Μπορώ!» εκατομμύρια άνθρωποι έχουν ξεπεράσει το εμπόδιο του αναλφαβητισμού

Η περιοδική Εκθεση για την Κούβα ξεκάθαρα αντικατοπτρίζει την πρόοδο που έχει κάνει ο κουβανικός λαός στην προστασία και την προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μάλιστα, η περιοδική Εκθεση για την Κούβα σημειώνει ότι όλα αυτά γίνονται παρόλο που είναι θύμα ενός άδικου αποκλεισμού και διατυπώνει το αίτημα για άμεση άρση του οικονομικού, χρηματοπιστωτικού και εμπορικού αποκλεισμού από τις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα απαιτήθηκε η άμεση απελευθέρωση των 5 Κουβανών πατριωτών αγωνιστών που βρίσκονται εδώ και 11 χρόνια φυλακισμένοι στις ΗΠΑ. Ο Εράρδο Ερνάντες Νορντέλο καταδικάστηκε σε δις ισόβια κάθειρξη, οι Ραμόν Λαμπανίνιο Σαλαζάρ και Αντόνιο Γκερέρο Ροντρίγκες σε ισόβια κάθειρξη, ο Ρενέ Γκονζάλες σε 15 χρόνια φυλάκισης και ο Φερνάντο Γκονζάλες σε φυλάκιση 19 χρόνια. Και όλα αυτά επειδή υπερασπίστηκαν τη χώρα τους από τις εγκληματικές αντικουβανικές οργανώσεις στο Μαϊάμι, που έχουν δολοφόνους τύπου Λουίς Ποσάδα Καρίλες (υπεύθυνου για βομβιστικές επιθέσεις στην Αβάνα και την ανατίναξη κουβανικού αεροσκάφους το 1978 με 91 νεκρούς), που σήμερα είναι προστατευόμενος της αμερικανικής κυβέρνησης.

Μόνο ορισμένες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (στην πραγματικότητα σε διατεταγμένη υπηρεσία) όπως η Διεθνής Αμνηστία, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το Διεθνές Δημοκρατικό Κέντρο (από τις αντικουβανικές οργανώσεις στο Μαϊάμι) ήταν από τους φορείς που επιχείρησαν χωρίς επιτυχία να περάσουν αιτιάσεις περί «καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κούβα», για τους λεγόμενους πολιτικούς κρατουμένους και τα γνωστά περί βασανιστηρίων και καταπίεσης.

Υπέρ της Κούβας πήραν το λόγο η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία, η Παγκόσμια Ομοσπονδία Δημοκρατικών Γυναικών, η Ενωση Γυναικών Κούβας, το Ιθαγένικο Συμβούλιο της Νότιας Αμερικής, κουβανικές οργανώσεις αλλά και οι μόνιμοι αντιπρόσωποι στο Συμβούλιο από τη Βενεζουέλα, τη Βολιβία, την Αλγερία και τη Λευκορωσία. Στη Σύνοδο παραβρέθηκε, εκπροσωπώντας το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης, ο Θανάσης Παφίλης, γενικός γραμματέας του ΠΣΕ, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρωβουλευτής). Το ΠΣΕ μαζί με την Οργάνωση Αλληλεγγύης στους Λαούς της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής (OSPAAAL) και το Κίνημα Ινδιάνων «Τουπαμάρος» κατέθεσαν κοινή δήλωση στήριξης της Κούβας και καταδίκης του πολύμορφου αποκλεισμού της από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Παραθέτουμε την παρέμβαση του Θ. Παφίλη εκ μέρους του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης:

«Ο λαός της Κούβας μέσα στην ιστορία του έχει υποφέρει μια μακρά περίοδο στέρησης των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εξαιτίας ξένων επεμβάσεων που στόχευαν στην υποδούλωση της Κούβας, σε αποικιοκρατική ή ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Η ιστορία του είναι μια μακρά σειρά αγώνων για την εθνική του απελευθέρωση και την κοινωνική του χειραφέτηση.

Οι απελευθερωτικοί πόλεμοι (1858 - 1859) αποτίναξαν το ζυγό της ισπανικής αποικιακής κυριαρχίας. Ωστόσο, σε σύντομο χρονικό διάστημα αυτή αντικαταστάθηκε από μια ολοκληρωτική εξάρτηση από τις ΗΠΑ. Υπανάπτυξη, φτώχεια, ρατσισμός, καθημερινή παραβίαση βασικών ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, εξαίρεση από πρόσβαση σε βασικά κοινωνικά δικαιώματα για πλατιά στρώματα του πληθυσμού και διαφθορά ήταν η πραγματικότητα που επικρατούσε ως τα τέλη της δεκαετίας του '50».

«Η Κουβανική Επανάσταση έπρεπε να περιμένει μέχρι την 1η Γενάρη 1959, ώστε να μπει ένα τέλος στη νομιμότητα της αποικιακής και ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης. Οι άμεσες επιδράσεις είναι πραγματικά αξιοσημείωτες. Η ιδέα του Χοσέ Μαρτί ότι "η μόρφωση είναι ένας από τους δρόμους προς την ελευθερία" δικαιώνεται. Ο αναλφαβητισμός εξαλείφεται. Οι εργάτες δεν αποκτούν μόνο το ρόλο τους στην παραγωγή του εθνικού πλούτου αλλά απολαμβάνουν και το μερίδιό τους από αυτόν τον πλούτο. Η πρακτικά ανύπαρκτη κοινωνική προστασία έχει αντικατασταθεί από ένα πανεθνικό δίκτυο υγείας, κοινωνικής φροντίδας, μόρφωσης, υπηρεσιών πολιτισμού που τυγχάνουν διεθνούς αναγνώρισης. Είναι η μόνη αναπτυσσόμενη χώρα που συναγωνίζεται αναπτυγμένες βιομηχανικές χώρες σε μια σειρά δεικτών κοινωνικής και ανθρώπινης ανάπτυξης.

Το Σύνταγμα του 1976 παρέχει ολοκληρωμένη πρόβλεψη και προστασία για όλα τα θεμελιώδη πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, και συγκεκριμένα στα άρθρα 45 έως 61 και 63. Το πολιτικό σύστημα στην Κούβα που βασίζεται στη "λαϊκή εξουσία, από το λαό για το λαό" αποτελεί έκφραση που αντικατοπτρίζει τη δημοκρατική κληρονομιά της πάλης του κουβανικού λαού που διήρκεσε πάνω από έναν αιώνα. Η διαδικασία της συνταγματικής αλλαγής του 2002 επιβεβαίωσε την προσήλωση του λαού στα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του πολιτικού συστήματος, ενισχύοντάς τα.

Ο λαός της Κούβας υποφέρει από περιορισμούς στην άσκηση των δικαιωμάτων του εξαιτίας:

• Της άρνησης του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού του από ξένες δυνάμεις, και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ, που έχουν προσφύγει σε πολυάριθμες επεμβάσεις, μεταξύ των οποίων και στρατιωτικές - χρηματοδότηση μισθοφόρων, τρομοκρατικές δραστηριότητες, δολιοφθορές κλπ - για να ανατρέψουν τη νόμιμη κυβέρνηση.
• Του συνεχόμενου παράνομου εμπάργκο από τις ΗΠΑ, που δε δυσχεραίνει μόνο την κοινωνική ανάπτυξη της Κούβας, αλλά θέτει απαράδεκτα εμπόδια στην πλήρη ανάπτυξη ανταλλαγής διεθνών σχέσεων και συνεργασίας με άλλες χώρες.
• Της παραβίασης της εδαφικής ακεραιότητας και της εθνικής κυριαρχίας της Κούβας, με τη συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή της Ναυτικής Βάσης στο Γκουαντάναμο από τις ΗΠΑ.
• Των άλλων δυνάμεων, για παράδειγμα της ΕΕ, που θέτουν όρους στις κυρίαρχες επιλογές του κουβανικού λαού και επιβάλουν άνισες σχέσεις, όπως η ανεπανάληπτα απαράδεκτη "κοινή θέση" για την Κούβα - τη μόνη χώρα στον κόσμο στην οποία έχει επιβληθεί μια τέτοια «κοινή θέση» από την ΕΕ.
• Της παράνομης χρήσης εδάφους της, πιο συγκεκριμένα της Ναυτικής Βάσης του Γκουαντάναμο, όπου πραγματοποιούνται αυθαίρετες κρατήσεις και βασανιστήρια από τις αμερικανικές δυνάμεις, κάτι που έχει γνωρίσει την παγκόσμια αποστροφή και καταδίκη. Πράξεις που εκτός από την παραβίαση του διεθνούς δικαίου και συμβάσεων, συνιστούν παραβίαση και του κουβανικού νόμου και συντάγματος, αφού λαμβάνουν χώρα ενάντια στην επιθυμία του λαού της Κούβας.

Οπως δείχνει η ιστορία του νησιού, η προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι άμεσα συνδεδεμένη με την εξάλειψη κάθε είδους αποικιοκρατικού ή νεο-αποικιοκρατικού υπολείμματος και επιβολής, με σεβασμό στην εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία της Κούβας, με την άρση κάθε εμποδίου των διεθνών σχέσεων και συνεργασιών της χώρας, με σεβασμό του δικαιώματος του λαού της να αποφασίζει για το δρόμο που θα ακολουθήσει στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, χωρίς ξένες επεμβάσεις και επιβολή μέτρων.

Η άρση των προαναφερθέντων εμποδίων θα συνεισφέρει στην επέκταση των δυνατοτήτων του κουβανικού λαού να ασκήσουν τα δικαιώματά τους και να προωθήσουν σημαντικά την κοινωνική και ανθρώπινη ανάπτυξη, η οποία αποτελεί βασικό στόχο του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης και των κινημάτων ειρήνης σ' όλο τον κόσμο».