Ιταλική δύναμη με γερμανική πείρα. Αυτή θα μπορούσε να είναι με λίγες λέξεις η περίληψη του φετινού πρωταθλήματος της Φόρμουλα 1. Ομως για να βγει αυτό το συμπέρασμα χρειάστηκαν 17 αγώνες που κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον των φίλων του μηχανοκίνητου αθλητισμού, μέχρι να σβήσει και η τελευταία μηχανή μονοθεσίου στην πίστα της Μαλαισίας. Μπορεί να μην πανηγύρισαν όλοι στο τέλος, αλλά το συγκεκριμένο πρωτάθλημα χαρακτηρίστηκε σαν το καλύτερο των τελευταίων χρόνων.

Η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία, η Φεράρι, σήκωσε το βαρύτιμο τρόπαιο των κατασκευαστών χωρίς αυτό να αποτελεί είδηση. Το κλου της ιστορίας όμως ήταν η κατάκτηση του νταμπλ, καθώς ο Γερμανός πιλότος της, Μίκαελ Σουμάχερ, πήρε τον τίτλο των οδηγών, κάτι που είχε να κάνει οδηγός της Φεράρι για 21 χρόνια. Για την κατάκτηση του τίτλου συνέβαλαν πολλά: οι ατυχίες των αντιπάλων του Γερμανού, το πείσμα του και άλλα που όμως δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα. Το τεχνικό τιμ της ιταλικής ομάδας έκανε πράγματα και θαύματα δίνοντας πολλές φορές την εντύπωση ότι πρόκειται για «μηχανές» που έχουν προγραμματιστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ομως και αυτοί απέδειξαν μέσα από τις ατυχίες τους πως μπορούν να υπερβάλλουν τους ίδιους τους εαυτούς τους, προκειμένου να μπουν στο μάτι των αντιπάλων τους, αυτών της Μακλάρεν. Πάντως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να μειωθεί η προσφορά του πρωταθλητή, πλέον, Σουμάχερ, που παρά τις συνεχόμενες εγκαταλείψεις του μπόρεσε και «ξαναπήρε κεφάλι» στη βαθμολογία χάρη στην εμπειρία του αλλά και στις δυνατότητες του μονοθεσίου του. Η Φεράρι πάντως δεν ευτύχησε να δει και τον Μπαριτσέλο να προσφέρει πολλά στην ομάδα, καθώς ακόμα και μετά τη νίκη του στο Χόκενχάιμ του υπενθύμισε πως είναι ο δεύτερος οδηγός της...

Από την άλλη, στη Μακλάρεν, ο Φινλανδός οδηγός Μίκα Χάκινεν, μπορεί να μην πήρε τον τρίτο τίτλο στη σειρά, όμως χάρισε εκπληκτικές στιγμές σε όσους είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν το φετινό πρωτάθλημα. Το απίστευτο, όπως χαρακτηρίστηκε από πολλούς, προσπέρασμά του στον Σουμάχερ, ήταν αυτό που του ανέβασε το ηθικό και όχι μόνο μπόρεσε να καλύψει τους 20 βαθμούς που είχε πάρει διαφορά ο Γερμανός, αλλά πέρασε μπροστά με 8 βαθμούς στη βαθμολογία των οδηγών, έξι αγώνες πριν το τέλος. Ο έτερος οδηγός της Μακλάρεν, Ντέιβιντ Κούλθαρντ, δήλωσε «παρών» στο βάθρο αρκετές φορές, όμως η βοήθειά του δεν ήταν και ιδιαίτερα σημαντική. Αυτό που απέδειξαν πάντως τα ασπρόμαυρα μονοθέσια ήταν ότι είναι ικανά να «κτυπήσουν» για άλλη μία φορά τις κόκκινες Φεράρι και ο Μίκα Χάκινεν πως είναι ισάξιος με τον... αντίπαλό του Σουμάχερ.

Στην Ελλάδα υπάρχει ένα ρητό που λέει πως: «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός». Αυτό είχε ενστερνιστεί και ο Μίκαελ Σουμάχερ που μπήκε δυνατά από το πρώτο Γκραν Πρι, στη Μελβούρνη. Η νίκη του εκεί αλλά και η εγκατάλειψη του Χάκινεν από μηχανικό πρόβλημα, έδωσαν ένα σημαντικό προβάδισμα στο Γερμανό (ενώ την εξάδα συμπλήρωσαν οι Μπαριτσέλο, Ρ. Σουμάχερ, Βιλνέβ, Φιζικέλα και Ζόντα). Η συνέχεια εξίσου καλή και ελπιδοφόρα στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, καθώς έκανε το «2 στα 2» στις νίκες, αλλά και ο Χάκινεν άφησε τον αγώνα για δεύτερη φορά πάλι από τεχνικό πρόβλημα που έβαλε σε σκέψεις τους μηχανικούς της Μακ Λάρεν. Πίσω από τον Σουμάχερ τερμάτισαν οι Φιζικέλα, Φρέντσεν, Τρούλι, Ρ. Σουμάχερ, Μπάτον.

Και ενώ όλα έδειχναν ότι η σεζόν ήταν της Φεράρι από την αρχή, ο Κούλθαρντ και ο Φινλανδός, έκαναν την αντεπίθεσή τους στην πίστα του Μανί Κουρ, εκμεταλλευόμενοι ίσως και την απουσία του πέντε πλέον φορές παγκόσμιου πρωταθλητή, και κατέλαβαν τις δύο πρώτες θέσεις. Τους δύο πιλότους της Μακλάρεν ακολούθησαν και συμπλήρωσαν την πρώτη εξάδα οι Μπαριτσέλο, Βιλνέβ, Ρ. Σουμάχερ και Τρούλι.

Στο Σπίλμπεργκ έμελλε να παιχτεί η πρώτη πράξη του θρίλερ που ολοκληρώθηκε στο τέλος της σεζόν, ένα θρίλερ που μόνο ένας βραβευμένος σκηνοθέτης θα μπορούσε να αποτυπώσει με τόση ακρίβεια. Οι δύο οδηγοί της γερμανικής εταιρίας δε σταμάτησαν από τη φόρα που είχαν πάρει από το προηγούμενο Γκραν Πρι και έτσι ο Φινλανδός κατέλαβε την πρώτη θέση και ο Κούλθαρντ τη δεύτερη, αφήνοντας πίσω τους Μπαριτσέλο, Βιλνέβ, Μπάτον και Σάλο.

Η βροχή του Χόκενχάιμ έπαιξε το ρόλο της στο ισορροπημένο μέχρι τώρα πρωτάθλημα της Φόρμουλα 1. Τόσο ο Μπαριτσέλο όσο και το τεχνικό τιμ της Φεράρι έκαναν πράγματα και θαύματα. Ο Βραζιλιάνος οδηγός χόρεψε... σάμπα στη βροχή, με λάστιχα για στεγνό δρόμο, παραδίδοντας μαθήματα στον Χάκινεν που τερμάτισε δεύτερος. Πίσω τους τερμάτισαν οι Κούλθαρντ, Μπάτον, Σάλο και Ντε Λα Ρόσα.

Η επιστροφή του Μίκαελ Σουμάχερ στο βάθρο ήρθε με τον καλύτερο τρόπο. Η πρώτη θέση στο Σαν Μαρίνο ήταν ό,τι καλύτερο για το Γερμανό που ύστερα από τέσσερα Γκραν Πρι εγκαταλείψεων, η πρωτιά αυτή του αναπτέρωσε το ηθικό. Για τους φιλάθλους όμως η χαρά ήταν μεγαλύτερη, καθώς η διαφορά ήταν πολύ μικρή μεταξύ των δύο πιλότων και έκανε το πρωτάθλημα ακόμα πιο εντυπωσιακό. Ο αντίπαλός του, Μίκα Χάκινεν, αρκέστηκε στη δεύτερη θέση, ενώ ακολούθησαν οι Κούλθαρντ, Μπαριτσέλο, Βιλνέβ και Σάλο.

Η Μακλάρεν και οι οδηγοί της, όμως, δεν είχαν πει την τελευταία τους κουβέντα. Ο Κούλθαρντ σήκωσε το κύπελλο για την πρώτη θέση στην πίστα του Σίλβερστόουν της Αγγλίας και έδωσε στην ομάδα του βαθμούς στη δύσκολη κούρσα των κατασκευαστών. Πίσω του τερμάτισε ο Χάκινεν που έφτασε τους 28 βαθμούς στους οδηγούς, πλησιάζοντας τον Σουμάχερ στους τέσσερις βαθμούς, που τερμάτισε στην τρίτη θέση, αφήνοντας πίσω του τον αδελφό του Ραλφ, τον Μπάτον και τον Τρούλι.

Από εκεί και πέρα όμως, ο Φινλανδός ήταν αγνώριστος. Σαν γνήσιος δύο φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής πήρε τη δεύτερη του νίκη για το πρωτάθλημα της Φόρμουλα 1 στην πίστα της Βαρκελώνης. Ο Χάκινεν είχε πατήσει το γκάζι του γερμανικού μονοθεσίου του και δεν το άφησε μέχρι που τερμάτισε με μια διαφορά σχεδόν 16'' από τον έτερο της ομάδας του, που ανέβηκε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου. Τρίτος τερμάτισε ο Μπαριτσέλο και ακολούθησαν οι Ρ. Σουμάχερ, Μ. Σουμάχερ και ο Φρέντσεν.

Η συνέχεια ανάλογη της Ισπανίας. Ο Φινλανδός στη Βουδαπέστη μπήκε σαν σίφουνας από την εκκίνηση και πήρε τη νίκη από τον Σουμάχερ με μεγάλη διαφορά. Εκτός όμως από την πρωτιά σκαρφάλωσε και στην κορυφή της βαθμολογίας αφήνοντας 2 βαθμούς πίσω του το Γερμανό υποψήφιο για τον τίτλο. Οι υπόλοιποι 4 πιλότοι που τερμάτισαν ήταν οι Κούλθαρντ, Μπαριτσέλο, Ρ. Σουμάχερ και Φρέντσεν.

Και φτάσαμε στο Σπα... Το προσπέρασμα του Μίκα Χάκινεν επί του Μίκαελ Σουμάχερ λίγους γύρους πριν το τέλος του αγώνα έμεινε στην ιστορία της Φόρμουλα 1, καθώς ο πρώτος κάλυψε τη διαφορά που είχε πάρει ο οδηγός της Φεράρι και τερμάτισε έστω και ελάχιστα πρώτος. Η διαφορά στη βαθμολογία πλέον έδειχνε ως φαβορί τον Φιλανδό, καθώς οι δέκα βαθμοί της νίκης ήταν αρκετοί για να μεγαλώσουν τη διαφορά του από τον διώκτη του. Την πρώτη εξάδα συμπλήρωσαν οι Ρ. Σουμάχερ, Κούλθαρντ, Μπάτον και Φρέντσεν.

Το... θερμόμετρο όμως της βαθμολογίας ανεβοκατέβαινε καθώς ο Σουμάχερ προσπάθησε και πήρε τη νίκη στην Ιταλία, στην έδρα δηλαδή της Φεράρι, ύστερα από έναν περιπετειώδη αγώνα. Η αγωνία, μετά από αυτή την εξέλιξη, είχε φτάσει στα ύψη, καθώς ο οδηγός της «σκουντερία» είχε μειώσει στους 2 τους βαθμούς της διαφοράς από τον Φνιλανδό, που... φρέναρε ύστερα από τις συνεχόμενες νίκες, που θα ήταν και οι τελευταίες για τη σεζόν. Τις άλλες 4 θέσεις πήραν οι Ρ. Σουμάχερ, Φερστάπεν, Βουρτς και Ζόντα.

Η κυριαρχία του Σουμάχερ στις πίστες φάνηκε στους έξι αγώνες που απέμεναν. Η πίστα του Νόιμπουργκρινγκ ήταν η αρχή ενός πανηγυριού που τελείωσε ένα Γκραν Πρι πριν το τέλος. Ο Γερμανός ήταν ο άρχοντας του αγώνα καθώς έθεσε πάλι γερές βάσεις για την κατάκτηση του τίτλου. Ο Χάκινεν το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν να τερματίσει στη δεύτερη θέση. Την καρό σημαία του τερματισμού είδαν επίσης οι Κούλθαρντ, Μπαριτσέλο, Φιζικέλα και Ντε Λα Ρόσα.

Η πίστα του Μόντε Κάρλο έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο στο πρωτάθλημα. Ενώ όλα πλέον έδειχναν ότι ο Σουμάχερ ήταν ο σοβαρός υποψήφιος της κατάκτησης του τίτλου, οι «δεύτεροι» οδηγοί των δύο «μονομάχων» ήταν οι πρωταγωνιστές. Ο Κούλθαρντ έσπασε τη μονοτονία και είδε πρώτος την καρό σημαία του τερματισμού, ενώ πίσω του τερμάτισε ο Ρούμπενς Μπαριτσέλο. Τις άλλες 4 θέσεις στην πρώτη εξάδα πήραν οι Φιζικέλα, Ιρβάιν, Σάλο και Χάκινεν.

Οι «μονομαχίες» στις βαθμολογίες των οδηγών και των κατασκευαστών καλά κρατούσαν. Η Φεράρι όμως αποδείχτηκε πιο σοβαρή εταιρία από τη Μακλάρεν, καθώς τα λάθη στη δεύτερη έδιναν και έπαιρναν. Το τιμ των Ιταλών συνδύασε το... σκάκι με το μηχανοκίνητο αθλητισμό, καθώς οι κινήσεις στρατηγικής έκαναν ματ στους αντιπάλους τους, στα τελευταία τέσσερα Γκραν Πρι, με αρχή από το Μόντρεαλ. Ο Σουμάχερ πήρε τη νίκη, ο Μπαριτσέλο κατέλαβε τη δεύτερη θέση και η Φεράρι έθεσε τις δικές της βάσεις για την κατάκτηση του τίτλου των κατασκευαστών.

Στην Ιντιανάπολη, μια πίστα που πολλοί οδηγοί δεν τη γνώριζαν, ο Γερμανός πιλότος ήταν ο μεγάλος κερδισμένος. Εκτός από την πρώτη θέση, η εγκατάλειψη του Χάκινεν ήταν ό,τι καλύτερο για τον Μίκαελ που έβλεπε πια καθαρά τον τίτλο. Πίσω του τερμάτισαν οι Μπαριτσέλο, Φρέντσεν, Βιλνέβ, Κούλθαρντ και Ζόντα.

Μετά από όλα αυτά, οι φίλοι της Φεράρι θα θυμούνται για πολύ καιρό ακόμα την Ιαπωνία και συγκεκριμένα την πίστα της Σουζούκα. Εκεί, με τη νίκη του «Σούμι» ξεκαθάρισε και το τοπίο για την κατάκτηση του τίτλου. Ακόμα και μαθηματικά, ο Φινλανδός δεν είχε καμία πιθανότητα να περάσει στη βαθμολογία τον αντίπαλό του και έτσι οι Ιταλοί είδαν έναν οδηγό της να σηκώνει το βαρύτιμο τρόπαιο ύστερα από 21 χρόνια. Ο Χάκινεν περιορίστηκε στη δεύτερη θέση και είδε να χάνει τον τρίτο συνεχόμενο τίτλο του.

Στο τελευταίο Γκραν Πρι, αυτό του Κουάλα Λουμπούρ της Μαλαισίας έμελλε να παιχτεί και το τελευταίο επεισόδιο της επιτυχίας των Ιταλών. Η Φεράρι κατέκτησε και τον τίτλο των κατασκευαστών ύστερα από τη νίκη του πρωταθλητή, αλλά και την τρίτη θέση του Μπαριτσέλο. Η Μακ Λάρεν δεν μπόρεσε να πάρει το τρόπαιο που θα μετρίαζε τη φετινή αποτυχία, καθώς οι δύο οδηγοί αρκέστηκαν στη δεύτερη και τέταρτη θέση.

Το φετινό νταμπλ της Φεράρι ήταν κάτι που έλειπε για τους φίλους της. Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι το πρωτάθλημα που μόλις τελείωσε, ήταν η αρχή για κάτι καλύτερο τα επόμενα χρόνια, καθώς πολλές εταιρίες έδειξαν πως μπορούν να κάνουν την ευχάριστη έκπληξη. Αυτοκινητοβιομηχανίες όπως η Γουίλιαμς - BMW αλλά και η Τζόρνταν, με οδηγούς όπως τον αδελφό του πρωταθλητή, Ραλφ Σουμάχερ, τον Φρέντσεν και τον Τρούλι, μπορούν να δώσουν μια άλλη χροιά σε ένα αγώνισμα που τινάζει την αδρεναλίνη στα ύψη και μας αναγκάζει να φοράμε... ζώνη στις πολυθρόνες μας.