Θέμα παγκόσμιας σημασίας χαρακτήρισε το Παλαιστινιακό η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, κατά τη χτεσινή συνέντευξη Τύπου που έδωσε, από το βήμα της οποίας κάλεσε στην ανάπτυξη ευρύτερης συμπαράστασης και αλληλεγγύης στον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό, εκφράζοντας τη δέσμευση πως το ΚΚΕ θα πρωτοστατήσει στην κατεύθυνση αυτή, έως ότου τα δίκαια αιτήματά του δικαιωθούν.

«Αναμφισβήτητα είναι πολύ δύσκολο, στα πλαίσια μιας συνέντευξης Τύπου, να δώσει κανείς όλες τις ανθρώπινες και πολιτικές εντυπώσεις από την επίσκεψή μας στα κατεχόμενα εδάφη της Παλαιστίνης - εγώ αυτό τον όρο θα χρησιμοποιήσω - είναι πολύ δύσκολο να δώσει τα συμπεράσματα», τόνισε ανοίγοντας τη συνέντευξή της η Αλέκα Παπαρήγα.

«Υποσχόμαστε - συνέχισε - ότι μετά απ' αυτή τη συνέντευξη θα δώσουμε συνέχεια με πάρα πολλούς τρόπους και από την εφημερίδα και τα μέσα ενημέρωσης που διαθέτει το ΚΚΕ, αλλά και με κάθε τρόπο και θα θέλαμε να παρακαλέσουμε τους δημοσιογράφους να συντρέξουν σ' αυτό το έργο, όχι γιατί αφορά επίσκεψη του ΚΚΕ, όχι απ' αυτή τη σκοπιά, αλλά γιατί αφορά ένα θέμα που για μας (το Παλαιστινιακό) είναι θέμα παγκόσμιας σημασίας και οπωσδήποτε τοπικής».

Ακολούθως η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ υπογράμμισε: «Οσοι γεννηθήκαμε στη δεκαετία του '40, μετά τον πόλεμο, στη δεκαετία του '50, στη δεκαετία του '60 και μετά, οι περισσότεροι, τολμώ να πω, διαπαιδαγωγηθήκαμε με την ιδέα ότι οι Παλαιστίνιοι πρέπει να αποκτήσουν το δικό τους κράτος.

Το μεγαλύτερο μέρος του λαού μας, ανεξάρτητα από πολιτικές τοποθετήσεις, ανεξάρτητα από τη στάση που κρατούσαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις ή και οι ηγεσίες των κομμάτων, ένα μεγάλο μέρος του λαού, ανεξάρτητα σε πόσο βάθος ξέρει την πολιτική ουσία του προβλήματος, είχε τοποθετηθεί ενεργά με το μέρος του παλαιστινιακού λαού και δεν είναι τυχαίο ότι στη διάρκεια του ταξιδιού μας, το Ελληνας και Κύπριος σημαίνει φίλος, συνάδελφος, συναγωνιστής, σύντροφος. Και μόνο το να πεις ότι είσαι Ελληνας και Κύπριος, σημαίνει ότι είσαι μαζί τους.

Εμείς πιστεύουμε, ως Κόμμα, ότι το να σταθεί κανείς στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού σήμερα, δεν είναι μόνο ζήτημα ανθρωπισμού και αλληλεγγύης. Είναι πολιτικό καθήκον. Είναι ζήτημα παγκόσμιας πολιτικής σημασίας. Είναι απαραίτητος και ο ανθρωπισμός και η βοήθεια που πρέπει να δώσουμε σ' αυτό το λαό.

Αλλά πάνω απ' όλα, αυτό που καταλάβαμε εμείς είναι ότι χρειάζεται συγκεκριμένη πολιτική υποστήριξη στο δίκαιο αίτημά τους. Αυτό χρειάζεται σήμερα ο παλαιστινιακός λαός».

«Ξέρουμε πολύ καλά ότι υπάρχουν δύο σταθμοί στην ιστορία του παλαιστινιακού λαού από πλευράς του εθνικού τους ζητήματος.

Είναι οι αποφάσεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, οι οποίες πάρθηκαν κάτω από την πάλη και του ίδιου του λαού, αλλά και τη συμπαράσταση λαών και κυβερνήσεων, απ' τις σοσιαλιστικές χώρες, από τις αδέσμευτες χώρες, αλλά και άλλων κυβερνήσεων - στο παρελθόν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε σταθεί θετικά στο αίτημα του παλαιστινιακού λαού.

Κάτω απ' αυτή την πίεση, διαμορφώθηκαν αποφάσεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, που αναγνώριζαν το δικαίωμα να έχει το δικό του κράτος, την επιστροφή των προσφύγων και εν πάση περιπτώσει, ένα κράτος που θα μπορούσε να επιβιώσει. Και από εκεί και πέρα ήταν θέμα του παλαιστινιακού λαού πώς θα οργανώσει αυτό το κράτος, τι πολιτική κατεύθυνση και προσανατολισμό θα ακολουθήσει.

Υπάρχουν οι αποφάσεις του Οσλο, όπου ξέρουμε πολύ καλά ότι προβλήθηκαν πανηγυρικότατα σαν αποφάσεις που έκαναν ένα πρώτο βήμα για την επίλυση του Παλαιστινιακού. Δε θέλω να κάνω ιστορία. Εμείς πάντως είχαμε τότε τους φόβους και τις επιφυλάξεις μας, ότι αυτό το πρώτο βήμα που θεωρήθηκε, με το συσχετισμό δύναμης που υπήρχε, πιθανόν να έμενε στη μέση, αν όχι να υπήρχε και πισωγύρισμα.

Σήμερα, τα πράγματα εκεί που έχουν φτάσει οδηγούν και τις πολιτικές δυνάμεις που είδαμε στην Παλαιστίνη και τα μέτωπα και τον Πρόεδρο Γιασέρ Αραφάτ σε ένα συμπέρασμα, ότι το κλειδί για την επίλυση του Παλαιστινιακού είναι η εφαρμογή των αποφάσεων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, οι γνωστές αποφάσεις που τις χειροκροτήσαμε κάποτε όλοι και τις υποστηρίζαμε και με συνθήματα και με πανό στους δρόμους.

Το Οσλο, έτσι όπως προχώρησε, και ιδιαίτερα μετά το Καμπ Ντέιβιντ, δεν έχει ελπίδα, δε δίνει ελπίδες για τους Παλαιστινίους και δεν είναι τυχαίο ότι από πολλές πλευρές ακούσαμε, ότι πια έγινε μία νεκρή διαδικασία.

Δε θέλω να πω λεπτομέρειες, αρκεί - δεν ξέρω αν φαίνεται σ' αυτό το χάρτη - η πρόταση που έγινε από την κυβέρνηση του Ισραήλ, από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και από τις άλλες δυνάμεις που σιγοντάρουν τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ, η πρόταση στην ουσία που διαμορφώθηκε είναι να διαμορφωθεί ένα αυτόνομο παλαιστινιακό κράτος στα πλαίσια του Ισραήλ και έστω και ένα κράτος, το οποίο στην ουσία θα είναι τρία κομμάτια.

Προσπαθήσαμε σ' αυτό το χάρτη να ζωγραφίσουμε με πράσινο χρώμα τα τρία κομμάτια της Παλαιστίνης. Αυτή η Δυτική όχθη συν η Γάζα. Πρόκειται δηλαδή για ένα κράτος αυτόνομο ή περίπου αυτόνομο, καθ' όλα ανεξάρτητο, που απαρτίζεται από τρία μέρη, με ασυνέχεια μεταξύ τους.

Σαν να μιλάμε δηλαδή για τρία νησιά του Αιγαίου χωρίς καμία επικοινωνία μεταξύ τους, μέσα στο έδαφος του Ισραήλ. Αυτό δεν είναι κράτος. Δεν υπάρχει ενιαία αγορά. Ενιαίος γεωγραφικός χώρος. Ενιαία αγορά για να μπορέσει αυτό το κράτος να έχει υπόσταση».

«Η Παλαιστινιακή Αρχή έχει διαμορφώσει την πρόταση, με την οποία συμφωνούν και όλες οι πολιτικές δυνάμεις και αυτές ακόμα που δεν ήταν απ' την αρχή μέσα στο μέτωπο απελευθέρωσης της Παλαιστίνης, με την οποία ζητούν να διαμορφωθεί ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος στο 22% των εδαφών που κάποτε ανήκαν στους Παλαιστίνιους.

Η κυβέρνηση του Ισραήλ και ο σύγχρονος δυτικός κόσμος, όπως συνηθίζεται να λέγεται, ζητά ή σιγοντάρει, απ' αυτό το 22%, το 34% να ανήκει στο Ισραήλ. Κι αυτό το 34% δεν είναι το 34%, είναι η καρδιά του κράτους, είναι η περιοχή εκείνη που έχει το νερό, η περιοχή εκείνη που έχει τα προϊόντα για να επιβιώσει αυτό το μικρό κράτος, αν του αναγνωρίσουν να γίνει κράτος.

Αυτό που ζήσαμε εκεί είναι κάτι παραπάνω από πρόκληση. Ειλικρινά ως Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας παρακολουθούμε πάρα πολλά χρόνια αυτό το θέμα και έχουμε, αν θέλετε, και συντρόφους απόλυτα εξειδικευμένους στην υπόθεση. Ομως είναι άλλο να το ξέρεις και άλλο να το βλέπεις.

Το Οσλο βεβαίως έμεινε στα χαρτιά. Αξιοποιήθηκε κυρίως όλη αυτή η διαδικασία τα χρόνια που ακολούθησαν για να προωθηθούν οι ισραηλινοί εποικισμοί. Στην ουσία, απ' αυτό το έδαφος που είχαν αναγνωρίσει στους Παλαιστινίους έχει καταπατήσει η ισραηλινή ηγεσία 600.000 στρέμματα με την προώθηση των εποικισμών.

Είχαμε ακούσει για τους εποικισμούς, έχουμε αρκετές φωτογραφίες που μπορείτε να τις δείτε. Μέσα στο αναγνωρισμένο από το Οσλο παλαιστινιακό έδαφος χτίζονται από το κράτος του Ισραήλ χωριά των 2.000 κατοίκων, γύρω γύρω τα αραβικά χωριά, πάνω ή κάτω, ανάλογα πού είναι αυτά τα χωριά. Αν είναι προς τα κάτω ξεκινάμε από την κορυφή του οροπεδίου και πάμε προς τα κάτω, αν είναι επάνω, τα περικυκλώνουν γύρω γύρω.

Και μιλάμε για ισραηλινούς οικισμούς κατοχής, που στην ουσία δεν κατοικούνται, είναι τυπικά χωριά. Υπολογίζουν ότι σε κάθε ένα απ' αυτά τα χωριά μπορούν να μείνουν 2.000 Ισραηλινοί. Αλλά ποιος θα πάει να ζήσει μέσα σε πετρώδεις περιοχές, στις οποίες στο κάτω κάτω δεν έχει γεννηθεί, δεν είναι το δικό του σπίτι;

Και όπου χτίζεται ένα τέτοιο χωριό, στήνεται και ένα στρατόπεδο του ισραηλινού στρατού, το οποίο προστατεύει τους 200 Ισραηλινούς που ζούνε εκεί από τους Παλαιστινίους, οι οποίοι δεν πρόκειται και δεν έχουν τα μέσα και ούτε θέλουν να τους κάνουν τίποτε.

Και πραγματικά η κατάσχεση της παλαιστινιακής γης είναι τρομερή. Πέρα από την τυπική κατάσχεση που γίνεται με την ίδρυση του χωριού, οι έποικοι, που συνήθως είναι έξαλλοι και πιστεύουμε ότι δεν εκφράζουν στο σύνολό του τον ισραηλινό λαό, παίρνουν στην πράξη το δικαίωμα να ξυλοκοπούν τους αγρότες Παλαιστινίους που πάνε να μαζέψουν τις ελιές τους.

Είναι σε περιοχή που υπάρχει ελιά. Η ελιά είναι μονοκαλλιέργεια εκεί στην ουσία και είναι το εισόδημα του Παλαιστίνιου αγρότη και είδαμε τραυματισμένους ανθρώπους, γυναίκες που τραυματίστηκαν, χτυπήθηκαν κατά τη διάρκεια της συγκομιδής της ελιάς».

«Μάλιστα, ο εποικισμός βεβαίως ξεκίνησε από το 1984 στην Ιεριχώ, στη Βηθλεέμ, στην Ιερουσαλήμ. Σήμερα, επί Μπάρακ μάλλον διπλασιάστηκαν οι έποικοι στη Δυτική Οχθη, τουλάχιστον 400 εποικισμοί υπάρχουν σήμερα στη Δυτική Οχθη, που προβλέπουν 200.000 εποίκους.

Εχουν κατασχεθεί από το '93 600.000 στρέμματα, δηλαδή μετά τη Συμφωνία του Οσλο. Στην Ιερουσαλήμ κατασχέθηκε 50% του εδάφους. Και κοιτάξτε μία σύγκριση: Κάθε Παλαιστίνιος έχει δικαίωμα σε 50 κυβικά νερό το χρόνο! Κάθε έποικος 1.450 κυβικά νερό το χρόνο! Και να πάρουμε το δεδομένο, ότι στη Λωρίδα της Γάζας τα 2/3 του νερού δεν είναι κατάλληλο για πόσιμο.

Στη διαδικασία του Οσλο, στην παραβίασή της προστέθηκε η στρατιωτική επίθεση του Ισραήλ στα τέλη του Σεπτέμβρη και ο οικονομικός αποκλεισμός. Ολοι έχουμε δει στην τηλεόραση του CNN αυτά που γίνονται στην Πράσινη Γραμμή, στα σημεία επαφής του ισραηλινού στρατού και των Παλαιστινίων και είναι σημεία επαφής που έχουν προωθηθεί ακόμα πιο βαθιά στο έδαφος το Παλαιστινιακό.

Ομως, δεν είναι μόνο αυτή η εικόνα που βλέπουμε με τους 150 νεκρούς στην παλαιστινιακή γη από τις επιθέσεις των Ισραηλινών. Είναι αυτός ο οικονομικός αποκλεισμός, ο οποίος κάθε μέρα γίνεται ακόμα και πιο έντονος και ο οποίος είναι αθέατος δυστυχώς από τα διεθνή δίκτυα της τηλεόρασης, αλλά ενδεχομένως και από τα ελληνικά, όσα πήγαν και όσα είναι εκεί, διότι οι Ισραηλινοί απαγορεύουν το πήγαινε-έλα των εμπορευμάτων και των φαρμάκων. Το 90% των συναλλαγών των Παλαιστινίων γίνεται μέσα από το Ισραήλ. Επομένως όσο σφίγγει ο αποκλεισμός αρχίζει η έλλειψη τροφίμων.

Το πιο τραγικό που ακούσαμε από τον Γ. Αραφάτ είναι, ότι αεροπλάνο της Τυνησίας που μετέφερε φάρμακα και το οποίο ήρθε να προσγειωθεί στο αεροδρόμιο της Γάζας είναι αποκλεισμένο. Ούτε τα φάρμακα παρέδωσε, ούτε μπορεί να φύγει.

Οι ψαράδες στην παραλία της Γάζας δεν μπορούν να ψαρέψουν, διότι ο ισραηλινός στόλος, ισραηλινά πλοία, παρεμποδίζουν την αλιεία. Αλλά και ένα μεγάλο μέρος των ακτών της Γάζας έχει εποικιστεί και επομένως ο Παλαιστίνιος που θέλει να πάει προς τη θάλασσα προσκρούει σε τεράστιους τσιμεντόλιθους, ογκώδεις, που δεν μπορεί να προχωρήσει γιατί εκεί είναι ο ισραηλινός εποικισμός.

Σήμερα ο Παλαιστίνιος έχει 1.400 δολάρια το χρόνο εισόδημα και ο Ισραηλινός 18.000 δολάρια. Τι είδους αυτονομία και ανεξαρτησία είναι αυτή, όπου οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να έχουν το δικό τους νόμισμα, δεν μπορούν να έχουν το δικό τους στρατό; Και δεν είναι οι λαστιχένιες σφαίρες που πέφτουν στα κορμιά των Παλαιστινίων, είναι τέτοια βλήματα. Δεν είναι απλές σφαίρες, γιατί μπορεί κανείς να ανεχθεί και τις λαστιχένιες σφαίρες».

«Εμείς θεωρούμε ότι το κοινό αίτημα που αναπτύσσεται σήμερα στην Παλαιστίνη είναι το ρεαλιστικό και το μίνιμουμ, θα λέγαμε, της πολιτικής υποστήριξης και αλληλεγγύης. Δηλαδή να διαμορφωθεί μία νέα βάση συνομιλιών, που στην ουσία είναι η παλιά, η βάση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Να σταματήσει πια αυτό που το βλέπουμε και σαν εικόνα, ο κ. Κλίντον, δηλαδή οι Ηνωμένες Πολιτείες, να εμφανίζονται ως διαμεσολαβητές και διαιτητές ανάμεσα στο Ισραήλ και στην Παλαιστινιακή Αρχή, και πρέπει όλη αυτή η υπόθεση να τεθεί στα πλαίσια του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών χωρίς να έχουμε αυταπάτες, ότι ο σημερινός Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών είναι ο χτεσινός και ο προχτεσινός. Παρ' όλα αυτά είναι η μόνη ρεαλιστική βάση που μπορεί να τεθεί.

Και όσο γίνεται περισσότερες κυβερνήσεις και κράτη να πάρουν μέρος σ' αυτή τη διαδικασία, όχι με τη λογική όλοι φταίνε ή φταίνε και οι δυο πλευρές, όχι με τη λογική προς τους Παλαιστινίους, συμβιβαστείτε κάπου, αλλά με τη λογική της απαρέγκλιτης εφαρμογής των αρχών των Ηνωμένων Εθνών. Και το παλαιστινιακό κράτος να είναι ένα κανονικό κράτος όπως όλα τα άλλα.

Θεωρούμε όμως ότι οι κυβερνήσεις δε θα κρατήσουν τη συνεπή στάση, οι περισσότερες, άλλωστε, είχαν την ευκαιρία να το κάνουν και τώρα ή αν υπάρχει περίπτωση να κρατήσουν μία συνεπή στάση ή εποικοδομητική για το Παλαιστινιακό αυτό μπορεί να γίνει αν σε κάθε χώρα γνήσιες μη κυβερνητικές οργανώσεις, κινήματα, οι λαοί, οργανώσουν κατά χώρα, αλλά ενδεχομένως και σε διεθνή συνάντηση και περιφερειακή, οργανώσουν τέτοια πολιτική αλληλεγγύης, που οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

Αν θέλετε, όπως οι διαδηλώσεις στις αραβικές χώρες έφεραν μια αραβική Διάσκεψη που εν πάση περιπτώσει στάθηκε στο πλευρό των Παλαιστινίων, και μιλάμε για κυβερνήσεις αντιδραστικές ορισμένες απ' αυτές, που αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν στην πίεση εκατομμυρίων Αράβων, έτσι και στην Ευρώπη οι λαοί της Ευρώπης πρέπει να επιβάλουν στις κυβερνήσεις τους την πολιτική αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό και πέρα από την πολιτική και τρόφιμα και φάρμακα.

Θέλουμε να απευθυνθούμε και απ' αυτό το βήμα, αλλά θα το κάνουμε και πιο επίσημο και προς την ελληνική κυβέρνηση, αν θέλει μπορεί να βοηθήσει, όχι κάνοντας την ουδέτερη κυβέρνηση, όχι λέγοντας ότι και οι δυο πλευρές πρέπει να τα βρουν στο θέμα, αλλά παίρνοντας τη μία και μόνη στάση που είχαν προηγούμενα οι ελληνικές κυβερνήσεις, το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού στην αυτοδιάθεση και στη δημιουργία κράτους».

«Μπορεί να βοηθήσει, να διευκολύνει, καραβάνια αλληλεγγύης -να το πω έτσι - οργανώσεις αλληλεγγύης, να μεταφέρουμε τρόφιμα, φάρμακα και ό,τι άλλο χρειάζεται. Αλλά αυτά για να γίνουν πρέπει να υπάρχει η διέλευση. Εμείς δε θα πηγαίναμε στη Γάζα, αν δεν πηγαίναμε ως διπλωματική αποστολή. Δεν περνάει κανείς.

Οι άνθρωποι ζητάνε αλεξίσφαιρα γιλέκα για τους γιατρούς, γι' αυτούς που παίρνουν τους τραυματίες, διότι δε σκοτώνονται μόνον οι άνθρωποι, αλλά και οι οδηγοί των ασθενοφόρων. 30 ασθενοφόρα έχουν καταστραφεί, 15 οδηγοί και τραυματιοφορείς έχουν σκοτωθεί.

Θυμάστε εκείνη την εικόνα στην τηλεόραση που έγινε παγκόσμια. Το παιδάκι που χάνει τη ζωή του τραυματισμένο στην αγκαλιά του πατέρα του. Δε φάνηκε όμως ότι σκοτώθηκαν και οι οδηγοί του ασθενοφόρου που προσπάθησαν να πάνε να πάρουν το παιδάκι.

Επομένως, οι άνθρωποι χρειάζονται όχι για πόλεμο, χρειάζονται για την άμυνά τους, για να σώζουν τους τραυματισμένους που τους ανήκουν, χρειάζονται τέτοια βοήθεια. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει από τις εθελοντικές οργανώσεις των απλών ανθρώπων, αλλά χρειάζεται εδώ και κράτη και κυβερνήσεις να διαθέσουν ασθενοφόρα και να πάνε εκεί. Διότι πώς θα πάνε τα ασθενοφόρα;

Πέρα βέβαια από το κύριο, που είναι να σταματήσει ο πόλεμος, και θα σταματήσει μόνο όταν αναγνωριστεί το δικαίωμα στον παλαιστινιακό λαό. Κατ' αρχήν εμείς σε καμία περίπτωση δε θέλουμε να έχουμε το μονοπώλιο της αλληλεγγύης και δεν το έχουμε. Πιο αθόρυβα θα πέρναγε το ταξίδι μας, αν δεν ήταν ανάγκη για τον παλαιστινιακό λαό να μάθει όλος ο κόσμος τι γίνεται εκεί.

Θεωρούμε ότι πρέπει να ακολουθήσουν αντιπροσωπείες κομμάτων, οργανώσεων, κινημάτων και αυτό που έχει σημασία είναι η ευρύτατη συσπείρωση. Εμείς πιστεύουμε ότι και άνθρωποι συντηρητικοί, που ίσως δεν τους έλκει η Ιντιφάντα, μπορούν να τοποθετηθούν με τη μεριά του δίκαιου, βλέποντας έστω τις αποφάσεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Δε χρειάζεται να είναι κανείς βαθύτατα αντιιμπεριαλιστής και αντικαπιταλιστής όπως είμαστε εμείς, για να τοποθετηθεί με το διεθνές δίκαιο. Οχι το νέο διεθνές δίκαιο που κατασκευάζεται, αλλά το διεθνές δίκαιο που κατακτήθηκε και με αμοιβαίες υποχωρήσεις και με υποχωρήσεις των Παλαιστινίων τα προηγούμενα χρόνια.

Πιστεύουμε ότι πρέπει να υπάρχουν καραβάνια αλληλεγγύης, να υπάρχουν συναντήσεις στην Ελλάδα, ευρύτερη συσπείρωση και συμπαράσταση στην Ελλάδα, διεθνής συσπείρωση και συμπαράταξη για να σταματήσει αυτό το μακελειό. Είναι κλειδί για την ειρήνη. Η Ιντιφάντα δεν μπορεί να σταματήσει αν ο παλαιστινιακός λαός δεν αποκτήσει την πραγματική του ανεξαρτησία, το δικό του κράτος».

«Πρέπει επίσης να σας πω ότι είχαμε σημαντική συνάντηση, πέρα από τον Γιασέρ Αραφάτ και τις άλλες δυνάμεις στην Παλαιστίνη, και με το Κομμουνιστικό Κόμμα του Ισραήλ, το οποίο είναι ένα κόμμα που δρα στο στόμα του λύκου.

Εχει διεθνιστική θέση, θέση ευθυγραμμισμένη με τις δυνάμεις της Παλαιστίνης, υποστηρίζει την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης, την εφαρμογή των αποφάσεων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, δρα μέσα σε ένα ευρύτερο κίνημα συμπαράστασης της Παλαιστίνης, αλλά Παλαιστίνιοι δολοφονούνται και μέσα στο Τελ Αβίβ.

Δεκατρείς νεκροί αυτή τη στιγμή, τις τελευταίες μέρες, μετά την Ιντιφάντα, υπάρχουν στο Τελ Αβίβ από κινητοποιήσεις, που γίνονται και δολοφονίες. Υπάρχουν γονείς που ζητούν να σταματήσει ο πόλεμος, Ισραηλινοί, τα παιδιά τους να τουφεκίζουν τους Παλαιστίνιους εν ψυχρώ.

Υπάρχει ένα τέτοιο κίνημα, αλλά αυτό το κίνημα μέσα σ' αυτή την πλήρη δεξιά στροφή που υπάρχει στο Ισραήλ έχει και τις δυσκολίες του, διότι δυστυχώς υπάρχει μία συμπαράταξη του εργατικού κ. Μπάρακ, του σοσιαλιστή, με τις πιο ακραίες δεξιές δυνάμεις.

Ολοκληρώνω, λέγοντας πως αυτός ο πόλεμος είναι πόλεμος πολιτικός, απ' την πλευρά των Παλαιστινίων είναι πολιτικός αγώνας για την ανεξαρτησία. Δεν έχει να κάνει ούτε με θρησκευτικές διαμάχες, ούτε με θρησκευτικούς φανατισμούς. Στην Παλαιστίνη οι μουσουλμάνοι και οι χριστιανοί παλεύουν ενωμένοι και με κοινό αίτημα την ανεξαρτησία».

«Μια κουβέντα ακόμη. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισραήλ διάλεξε να κάνει τη συνάντηση μαζί μας σε ένα χωριό που έχει γίνει 50 χιλιόμετρα έξω από την Ιερουσαλήμ, βεβαίως στο έδαφος του Ισραήλ, όπου αυτό το χωριό δημιουργήθηκε εθελοντικά από παλαιστινιακές και εβραϊκές οικογένειες. Ζουν 50-50%.

Αυτή τη στιγμή κατοικείται από 60 οικογένειες, με κοινό σχολείο, διδάσκονται και οι δύο γλώσσες, ζουν αρμονικά, πάλεψαν για την αναγνώριση του σχολείου, δεν τους επιδοτεί η κυβέρνηση και τώρα παίρνει μέτρα για να κλείσει το σχολείο, ούτως ώστε να μην υπάρχει αυτό το πρότυπο χωριό που είναι η συμβίωση των δύο λαών.

Και έχουμε και σχετική φωτογραφία που είναι εξαιρετικά συγκινητική. Είναι μια πλευρά της φωτογραφίας που δείχνει αυτό το χωριό (ίσως η φωτογραφία να μην είναι η πιο χαρακτηριστική. Ελπίζω να υπάρχουν και άλλες), που ζουν μαζί και θέλω ακριβώς να το φέρω σαν παράδειγμα, ότι οι δυο λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους και μπορούν να ζουν σαν δύο κράτη γειτονικά, απόλυτα ειρηνικά και μέσα στο Ισραήλ εκεί που υπάρχουν Παλαιστίνιοι να ζήσουν μαζί με τους Ισραηλινούς σε απόλυτη σύμπνοια».